Er steeg een verward gemompel op. Oceane schoot in de lach – en werd onmiddellijk vergast op een kwade blik van Rose.
Galliana glimlachte. ‘Dat is heel moedig van je, Jake, maar...’
‘Aangezien het mijn vader en moeder zijn die worden vermist, vind ik dat ik mee móét. En ik... ik denk dat ik een zinvolle bijdrage kan leveren...’ Wanhopig probeerde hij zich een passende uitspraak uit een van zijn favoriete avonturenfilms te herinneren.
Het gemompel werd sterker. Jupitus was verbijsterd door Jakes vrijpostigheid. Maar Galliana bleef onverstoorbaar. ‘Dank je wel, Jake,’ zei ze op kalme, afgemeten toon. ‘We waarderen je dapperheid en je toewijding, maar alleen al de reis is uitzonderlijk gevaarlijk. We moeten je veilig hier bij ons houden.’
Het schaamrood steeg Jake naar de wangen en onwillig ging hij weer zitten.
‘Verder nog vragen?’ vroeg Galliana.
‘Ik heb een vraag,’ zei Jupitus en hij nam een slokje water. ‘Eigenlijk meer een observatie dan een vraag. Vind je niet dat dit incident een duidelijk signaal is dat we de licentie van Alan en Miriam Djones om veldwerk te doen moeten intrekken? Akkoord, ooit hadden ze een reputatie, maar op hun leeftijd, en na tien jaar afwezigheid, kunnen ze moeilijk nog worden aangemerkt als “prima” agenten. Zelfs als diamanten zal er onderhand niet veel meer over zijn van hun valor.’
Zowel Jake als Rose voelde een golf van woede opwellen, maar het was de laatste die sprak.
‘Hoe durf je!’ riep ze uit. ‘Mijn broer heeft zijn leven gewaagd voor deze dienst. En misschien ben je het voor het gemak vergeten, maar ooit heeft hij zijn leven gewaagd om jóú te redden! Joost mag weten waarom.’
Jupitus verstarde, maar vervolgde op kalme toon: ‘Ik ben alleen maar praktisch. En ik verwoord wat vele anderen aan deze tafel denken. Als je drama wilt, ben je bij Rosalind Djones altijd aan het goede adres,’ voegde hij er met nauwelijks verholen minachting aan toe.
‘Zo is het wel weer genoeg,’ kwam Galliana tussenbeide. ‘Alan en Miriam hebben niks van hun valor verloren – zij waren de enige agenten die ik voor deze missie in gedachten had. En Jupitus, ik hoef je er denk ik niet aan te herinneren dat je dezelfde leeftijd hebt als Alan.’
Jupitus vertrok geërgerd zijn mond.
‘Je peux dire quelque chose? Mag ik iets zeggen?’ Oceane stak loom een met glinsterende ringen getooide hand in de lucht. Bijna iedereen aan tafel zette zich schrap voor een of ander egocentrisch verzoek. En inderdaad.
‘Zoals jullie allemaal weten is er deze week een bal ter ere van mon anniversaire – mijn verjaardag. Verandert die Code Paars daar iets aan? Het zijn zes uitputtende maanden van voorbereiding geweest. Om sieraden te kopen heb ik me zelfs in dat vreselijke Londen moeten begeven.’
Er werd gegeneerd gemompeld en Rose schudde vol ongeloof haar hoofd, maar Galliana bleef haar uitdrukkingsloos aankijken.
‘Het bal gaat door zoals gepland,’ zei ze. ‘Zoals we allemaal weten moeten we om geen wantrouwen te wekken Mont Saint Michel zo nu en dan voor een lokale inspectie openstellen.’
Oceane slaakte een verrukt gilletje. ‘Parfait, parfait!’ riep ze uit, terwijl ze in haar handen klapte.
‘Dan sluit ik de vergadering,’ zei Galliana. ‘Het geselecteerde team vertrekt vanmiddag klokslag twee uur. Jullie reizen naar Venetië in 1506 en leggen contact met Paolo Cozzo, onze man in het zestiende-eeuwse Italië, bij de Riva Ognissanti.’
Het rumoer zwol aan toen iedereen opstond en de zaal verliet.
‘Jake, kan ik je even spreken?’ vroeg Galliana zacht. ‘En jullie drieën’ – ze knikte naar Topaz, Nathan en Charlie – ‘kunnen jullie daar even wachten? Ik wil jullie daarna spreken.’
Ze knikten gehoorzaam. ‘Aanvoerster! Hoe lang zal ik daarmee om m’n oren geslagen worden,’ mompelde Nathan, terwijl ze bij de muur gingen staan.
Galliana nam Jake mee naar een van de grote vensters. ‘Red je het een beetje?’
Jake knikte dapper.
‘Ik moet je iets onder vier ogen vertellen,’ vervolgde ze. ‘Ik wil namelijk niet dat je slecht over je ouders gaat denken. Zoals je weet hebben ze na jouw geboorte ontslag genomen bij de Dienst. Er was echter een dwingende reden waarom ze drie jaar geleden besloten terug te komen...’ Galliana aarzelde een moment. ‘Ze hoopten een antwoord te krijgen op wat er met je broer Philip is gebeurd en eindelijk rust te kunnen vinden.’
Jake keek haar verschrikt aan. ‘Wat bedoelt u? Hij is omgekomen bij het klimmen.’
Galliana legde een hand op zijn schouder. ‘Toen hij verdween werkte hij voor ons. Je ouders probeerden hem tegen te houden. Maar we kunnen ons lot niet ontlopen. De roep is te sterk.’