Bij die woorden hapten de aanwezigen naar adem en verschrikt keken ze elkaar aan. Zelfs de onverstoorbare Jupitus Cole verslikte zich in zijn water. Alleen Jake was zich niet bewust van de verschrikkelijke betekenis ervan.
‘Paars is de hoogste alarmfase, na oranje en rood,’ fluisterde Charlie tegen Jake.
‘Code Paars...’ herhaalde Galliana, waarna ze de rest van het bericht voorlas. ‘Ga naar de top van Superia. Extreem gevaar. Herhaal: Code Paars.’ Ze zette haar bril af en gaf het perkament aan Jupitus. Hij bestudeerde het met een onbewogen gezicht.
‘Dit bericht ontvingen we drie dagen geleden... Sindsdien hebben we niets meer van hen vernomen.’ Galliana zweeg en weer voelde Jake dat iedereen hem meelevend aankeek. ‘Als voorzorgsmaatregel,’ besloot Galliana, ‘heb ik de afdeling Londen gesloten totdat we weer contact met hen hebben gelegd.’
‘Je bedoelt voor het geval ze werden gedwongen geheime informatie prijs te geven?’ vroeg Jupitus met een lachje.
‘Je weet heel goed wat ik bedoel,’ antwoordde de commandant kortaf. ‘Bij een Code Paars moeten alle Europese Wakers bijeenkomen en de aangesloten afdelingen tijdelijk op non-actief worden gesteld. Ik neem de eeuwenoude regels in acht, meer niet.’
‘Pardon... mag ik even?’ vroeg Topaz, terwijl ze een hand uitstak naar het perkament. Jupitus overhandigde het haar. ‘Ga naar de top van Superia?’ herhaalde ze hardop in een poging de raadselachtige woorden te ontcijferen. ‘Wat is Superia? Een berg?’
Iedereen keek haar uitdrukkingsloos aan.
‘Als het inderdaad een berg is hebben we geen idee waar die ligt,’ antwoordde Galliana.
‘Ik heb er in ieder geval nooit van gehoord,’ verkondigde Jupitus hooghartig, alsof hij eigenlijk wilde zeggen: Als ík er nooit van heb gehoord, heeft níémand er ooit van gehoord.
‘Is er enig verband tussen deze Code Paars, of de verdwijning van deze agenten, en Zeldt en het Zwarte Leger?’ vroeg Nathan.
Op dat moment keek Jake toevallig naar Topaz. Het was bijna niet te zien, maar bij het horen van de naam Zeldt verstrakte haar blik en stokte haar adem.
‘Tot nog toe geen zichtbaar verband. Zoals je weet is Zeldt drie jaar geleden voor het laatst gesignaleerd; dat was in Holland in 1689 en hij wordt nog steeds dood gewaand.’ Op zakelijke toon voegde Galliana eraan toe: ‘Na rijp beraad heb ik besloten...’
‘Maar agenten Djones en Djones moeten hebben gedacht dat Zeldt erbij betrokken was,’ onderbrak Jupitus haar. ‘Was dat niet de reden dat ze zich als vrijwilliger hebben gemeld?’
‘Ze hebben zich niet als vrijwilliger gemeld. Ik heb hun de opdracht aangeboden.’ Galliana keek Jupitus ijzig aan. ‘Net als bij hun voorgaande missies. Het zijn twee van onze beste agenten.’ Ze hervatte haar mededeling. ‘Na rijp beraad heb ik besloten nog een onderzoeksteam naar Venetië te sturen. Het zal vanmiddag vertrekken.’
Topaz was de eerste die haar hand opstak. ‘Commandant, ik vraag permissie om deel uit te maken van dat team.’
Nathan stond op en schudde zijn bruine krullen naar achter. ‘Het spreekt vanzelf dat ik word geselecteerd...’
‘Jullie maken beiden deel uit van het team,’ kondigde Galliana aan, ‘samen met Charlie Chieverley. Topaz, jij bent jullie aanvoerster.’
Er ging een golf van opwinding door Topaz heen. ‘Dank u, commandant. U kunt op me rekenen.’
Nathans mond viel open. ‘Dat meent ze niet,’ mompelde hij. Hij stak zijn hand op. ‘Commandant, is die taakverdeling nog open voor onderhandeling? Ik ben tenslotte ouder dan Topaz...’
‘Wel twee maanden,’ merkte Topaz op.
‘... en heb meer ervaring. Het succes van mijn Turkse missie ligt iedereen nog vers in het geheugen.’
Galliana wierp Nathan een vernietigende blik toe. ‘Mijn besluit staat vast.’ Ze richtte haar aandacht weer op de andere aanwezigen. ‘Zijn er nog vragen?’
Met bonzend hart stak Jake zijn hand op. Alle ogen richtten zich op hem.
‘Ik... ik zou me ook graag als vrijwilliger willen aanmelden.’ Zijn stem klonk zo zacht en aarzelend dat hij bijna niet te verstaan was.
Van jongs af aan had Jake zich zorgen gemaakt over zijn ouders, maar in de laatste drie jaar, sinds de verdwijning van zijn broer, was zijn verlangen – zijn hunkering – om hen te helpen nog eens honderd keer zo groot geworden.
‘Opstaan!’ bulderde Truman Wylder zwaaiend met zijn wandelstok. ‘Ik versta je niet hier achterin.’
Jake stond op. Hij zag de ernstige gezichten om hem heen. Ze keken hem onbewogen aan: een jongen in schooluniform met heldere ogen en gloeiende wangen. Jake haalde diep adem; hij wist dat hij moest laten zien dat hij geen kind meer was en hij herhaalde met een zo diep mogelijke stem: ‘Ik zei dat ik me ook wilde aanmelden als vrijwilliger.’