Jake ging achter zijn tante aan de loopplank over. Toen ze bij Galliana kwamen lichtte haar gezicht op. ‘Dat is een eeuwigheid geleden,’ zei ze en ze omhelsde Rose.
Van dichtbij zag Jake dat er allerlei afbeeldingen op Galliana’s cape waren geborduurd: zonnen, manen, klokken en feniksen.
‘Het is dan misschien een eeuwigheid geleden,’ merkte Rose op, ‘maar jij ziet er nog net zo sprookjesachtig uit als altijd.’
‘Spookachtig zul je bedoelen,’ zei Galliana. ‘Ik heb al drie dagen nauwelijks geslapen. Er zitten kringen onder mijn ogen.’
‘Maar die jukbeenderen maken alles weer goed.’
Galliana lachte en haar gezicht plooide zich rond haar sprankelende blauwe ogen.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat dit Juno nog is...’ Rose keek naar de windhond met de heldere ogen.
‘Dit is de kleindochter van Juno, Olive,’ antwoordde Galliana, terwijl ze met haar hand over de zijdezachte vacht streek. ‘Elke generatie is weer slimmer.’ Ze wendde zich tot Rose’ metgezel. ‘En dat moet Jake zijn.’
Jake voelde zich heel verlegen bij deze grote, statige vrouw, maar hij glimlachte dapper, stak zijn hand uit en probeerde zo mannelijk mogelijk te klinken. ‘Aangenaam, mevrouw.’
‘En zo welgemanierd.’ Galliana nam zijn hand in de hare. ‘Je hebt heel wat voor je kiezen gekregen. Maar wees niet bang, we zullen je ouders vinden.’ Plotseling veranderde de uitdrukking op haar gezicht en ze tuurde naar het water. ‘Wat is dát in hemelsnaam?’
Er steeg een verward gemompel op toen ook de anderen de zwemmer in het oog kregen die met grote slagen op de kade afkwam. Topaz wist meteen wie het was en sloeg haar ogen ten hemel.
‘Ahoy, daar!’ riep Nathan toen hij zichzelf met een stralende glimlach op het droge had gehesen. Hij had meer dan een uur met al zijn kleren aan langs de kust gezwommen, maar zag eruit alsof het een peulenschil was en de gewoonste zaak van de wereld. Hij schudde zijn lange haren uit en wierp een blik in het spiegeltje dat hij uit zijn achterzak haalde.
Gefascineerd keek Jake hoe Nathan over de pier paradeerde. Hij kon niet veel ouder zijn dan Jake, maar hij straalde zelfvertrouwen uit. Ook arrogantie, dat was waar, maar op de een of andere manier leek zijn aanwezigheid alles op te fleuren.
‘Mijn excuses dat ik de aankomst heb gemist,’ zei Nathan met zijn volle stem. ‘Maar ik móést eerst een jonge deerne redden van een lot erger dan de dood.’
Net als Topaz was Galliana niet onder de indruk. ‘Agent Wylder, mag ik je eraan herinneren dat deze organisatie geen tijd heeft voor persoonlijk heldendom? Alleen plichtshalve zijn risico’s acceptabel, hoe verleidelijk de beloning ook mag lijken. Ben ik duidelijk?’
‘Glashelder,’ antwoordde Nathan met zijn slepende tongval, ‘maar ik kan u verzekeren dat het niet om persoonlijk gewin ging. De dame in kwestie was enigszins... overenthousiast. Zoals zovelen,’ voegde hij er schouderophalend aan toe.
‘Mon Dieu!’ Topaz huiverde bij zijn woorden. ‘Mijn broers bescheidenheid kent geen grenzen.’
Nathan liet zijn blik op haar rusten. ‘Weer heelhuids terug?’ vroeg hij nonchalant.
‘Blijkbaar,’ antwoordde Topaz met dezelfde nonchalance.
‘Je haar... anders?’
‘Het zit los.’
‘Mooi. Zachter.’
Dat was het hoogtepunt van het weerzien van broer en zus.
Galliana richtte zich tot alle aanwezigen. ‘Ik weet dat iedereen wel moe zal zijn, maar de tijd dringt. Om klokslag tien uur is er een vergadering in de statiezaal. Ik verwacht ieders aanwezigheid.’
Het gezelschap viel uiteen.
‘Agent Wylder, agent Saint Honoré...?’ riep Galliana naar Nathan en Topaz. ‘Willen jullie Jake een rondleiding over het eiland geven en hem vertellen wat we hier zoal doen?’
‘Jake?’ riep Nathan uit. ‘Jake Djones!’ herhaalde hij, terwijl hij hem hartelijk op zijn schouder sloeg. ‘Waarom heeft niemand me verteld dat je er was? Nathan Wylder. Je hebt vast al een heleboel over me gehoord. En het meeste is nog waar ook!’ Hij vervolgde op serieuze toon: ‘Al moeten we hemel en aarde bewegen, we zullen je ouders vinden.’
‘Commandant,’ onderbrak Topaz hem, ‘misschien is het beter als ik Jake in mijn eentje rondleid. Als we samen gaan, raakt Nathan zo ondergesneeuwd.’
‘Pardon,’ reageerde Nathan, ‘om mij onder te sneeuwen moet je van beteren huize komen.’
‘Genoeg!’ kwam Galliana vermoeid tussenbeide. ‘Jullie gaan samen. Ik wil dat hij een volledig beeld krijgt. En Jake – kom om tien uur met de anderen naar de statiezaal. Ik wil dat je erbij bent, zodat je begrijpt wat er gaande is.’