Jake en Paolo lachten luid en omhelsden elkaar hartelijk.
Terwijl Nathan luidkeels bevelen brulde losten de schepen tegelijkertijd de trossen. Charlie stuurde Galliana een lang Meslithbericht om te laten weten dat ze onderweg waren. Hij bracht haar op de hoogte van de nieuwste ontwikkelingen en van het feit dat Topaz niet bij hen was, omdat ze met Zeldt mee was naar een ander, onbekend deel van de geschiedenis.
In minder dan een uur doorkruisten de schepen de heldere Adriatische Zee. Jake zag zijn ouders gearmd op het dek van de Mystère staan, lachend en met verwarde haren. De rommelige badkamerwinkel in Zuidoost-Londen leek nu een eeuwigheid verwijderd.
Vlak nadat hij zijn misselijkmakende dosis atomium had ingenomen raapte Jake ten slotte zijn moed bij elkaar. Hij liep naar Charlie, die aan het roer stond, en vroeg hem op gedempte toon naar Topaz’ achtergrond. Hij vertrouwde erop dat Charlie een eerlijk antwoord zou geven.
‘Natuurlijk, die kennen we allemaal, van jongs af aan, maar we hebben het er zelden over,’ liet Charlie hem weten, terwijl hij het roer stevig vasthield.
‘En wie zijn haar echte ouders?’ Jake durfde het bijna niet te vragen.
‘Over haar moeder heb ik het al gehad... Agata. De zus van Zeldt.’
‘Is dat degene die Zeldt als kleine jongen probeerde te verdrinken in het bevroren meer, en die haar dienstmeid heeft verbrand?’ vroeg Jake.
‘Ik ben bang van wel,’ mompelde Charlie.
Jake zuchtte. ‘En lijkt Topaz op haar moeder?’
‘Wat doet dat ertoe?’
‘Ik wil het gewoon weten.’
Nu was het Charlies beurt om te zuchten. ‘Ik heb haar nooit ontmoet. Blijkbaar zijn er wel fysieke overeenkomsten. Maar qua persoonlijkheid verschillen ze als dag en nacht.’
‘En wie is haar vader?’
Charlie haalde zijn schouders op. ‘Dat weet niemand, zelfs Topaz niet.’
+++
Niet veel later bereikten ze het horizonpunt en vlak voordat de Constantor in positie klikte, kwamen Nathan en Charlie dicht tegen Jake aan staan. Jake had gedacht dat hij onderhand wel gewend zou zijn aan de ervaring, maar door zijn vermoeidheid waren de schok en de misselijkheid nog erger dan anders. Deze keer sloot hij zijn ogen toen zijn alter ego de stratosfeer in schoot. Een seconde later waren de schepen van de zestiende-eeuwse oceaan verdwenen.
Toen ze terugkeerden in 1820 werden ze onthaald op een sombere, striemende regen. Meneer Drake reageerde geschokt. Hij krijste en vloog onmiddellijk naar het benedendek. De regen bleef de hele middag gestaag neerkletteren, tot ze uiteindelijk in de verte het bekende taps toelopende silhouet zagen van Mont Saint Michel.
+++
Rose was de eerste die de twee schepen over de door de regen geteisterde oceaan zag aankomen. Ze rende door het kasteel, bonkte op alle deuren en vertelde iedereen het opwindende nieuws. Alleen Oceane Noire, die ‘helse hoofdpijn’ had, wist weinig enthousiasme op te brengen.
Langzaam maar zeker stroomden ze onder hun paraplu’s samen op de pier: Galliana Goethe, Jupitus Cole, signore Gondolfino de costumier en Truman en Betty Wylder – de ouders van Nathan en de voogden van Topaz. Vlak voor Topaz’ vertrek van Punt Nul, enkele dagen geleden, waren Truman en Betty geïnformeerd over de missie van hun adoptiedochter. Nu wisten ze dat ze niet terug zou keren. Ze waren gekomen om steun te bieden, maar ze hielden zich afzijdig in de schaduw, waar Betty haar ogen depte met een zijden zakdoekje.
De schepen legden naast elkaar aan en toen de agenten op de loopplank verschenen steeg er een spontaan applaus op. Er werd luid gejuicht voor Alan en Miriam, en nog luider voor Jake, die als laatste de kade op stapte.
‘Welkom thuis, familie Djones!’ riep signore Gondolfino uit volle borst.
‘Welkom!’ riep iedereen.
Miriam overhandigde voorzichtig het pakket met de capsules aan Galliana. Nathan wachtte totdat iedereen zweeg voordat hij met zijn ‘geïmproviseerde’ speech begon.
‘Wij keren zegevierend terug. Al onze agenten hebben hun rol voorbeeldig vervuld. De ramp in Italië is verijdeld.’ Hij spreidde zijn armen en verkondigde met luide stem: ‘De renaissance is behouden.’ Toen schudde hij zijn kastanjebruine haar uit zijn gezicht, sloot een moment zijn ogen en vervolgde op ernstiger toon: ‘Laat ons echter op dit vreugdevolle moment een ogenblik stilstaan bij Topaz Saint Honoré, die zo dapper was om op nog een missie te gaan.’
‘Topaz Saint Honoré,’ mompelde iedereen.
Jupitus, die zich heel stil had gehouden, schraapte zijn keel en zei: ‘Over een uur fruitcocktails en champagne in de statiezaal. Gelieve allemaal te komen, want ik heb een mededeling.’
Toen de speeches voorbij waren holde Rose naar haar broer en schoonzus, en drukte ze bijna dood. ‘Dat was de laatste keer dat je op een missie gaat zonder het mij te vertellen,’ berispte ze Alan. ‘Je bent nog steeds mijn kleine broertje, begrepen?’