Nadat hij had gezegd dat ze konden gaan, keek hij de studenten, die zich niet verroerden, even enigszins bezorgd aan. Toen knikte hij hen kort toe en liep, met de map onder zijn arm, het lokaal uit.
’s Maandags had minder dan de helft van de studenten het opstel af. Hij stuurde degenen die hun opstel hadden ingeleverd weg en bracht de rest van het uur door met de overgebleven studenten, terwijl hij het onderwerp dat hij hun had opgedragen herhaalde, telkens weer, tot hij er zeker van was dat ze het begrepen en het opgedragen opstel op woensdag gemaakt konden hebben.
Op dinsdag zag hij in de gangen van Jesse Hall, voor de kamer van Lomax, een groep studenten staan. Hij herkende hen als leden van zijn eerste college. Toen hij langs hen liep, keerden de studenten zich van hem af en keken naar de vloer, het plafond of de deur van de kamer van Lomax. Hij glimlachte in zichzelf, ging naar zijn kamer en wachtte op het telefoontje waarvan hij wist dat het zou komen.
Het kwam om twee uur die middag. Hij pakte de telefoon op en hoorde de stem van de secretaresse van Lomax, ijzig en beleefd. ‘Professor Stoner? Professor Lomax zou graag willen dat u vanmiddag bij professor Ehrhardt langs gaat, zo snel mogelijk. Professor Ehrhardt verwacht u.’
‘Is Lomax ook aanwezig?’ vroeg Stoner.
Er viel een plotselinge stilte. ‘Ik... geloof van niet – een andere afspraak. Maar professor Ehrhardt is gemachtigd om...’
‘Zegt u maar tegen Lomax dat hij erbij hoort te zijn. Zeg hem maar dat ik over tien minuten in de kamer van Ehrhardt ben.’
Joel Ehrhardt was een kalende jongeman van begin dertig. Hij was drie jaar geleden door Lomax bij de vakgroep gehaald. En toen duidelijk werd dat hij een aangename en serieuze jongeman was zonder bijzondere talenten of onderwijsgaven, had men hem belast met de leiding van het eerstejaarsprogramma. Zijn kamer was een klein afgescheiden gedeelte in de verste hoek van de grote gemeenschappelijke ruimte waar een stuk of twintig jonge medewerkers een bureau hadden, en Stoner liep het hele vertrek door om er te komen. Terwijl hij langs de bureaus liep, keken enkele medewerkers naar hem op, grijnsden openlijk, en keken hem na. Zonder te kloppen opende Stoner de deur, ging de kamer in en nam plaats op de stoel tegenover het bureau van Ehrhardt. Lomax was niet aanwezig.
‘Je wilde me spreken?’ vroeg Stoner.
Ehrhardt, die een lichte huid had, bloosde een beetje. Hij begon geforceerd te glimlachen en zei enthousiast: ‘Goed dat je langskomt, Bill’, en prutste wat met een lucifer in een poging zijn pijp aan te steken. Hij trok niet goed. ‘Die verdomde vochtigheid ook,’ zei hij knorrig. ‘Daardoor blijft de tabak te nat.’
‘Lomax komt niet, begrijp ik,’ zei Stoner.
‘Nee,’ zei Ehrhardt, die zijn pijp op het bureau neerlegde. ‘Maar eerlijk gezegd was professor Lomax degene die me heeft gevraagd met je te praten, dus in zekere zin’ – hij lachte zenuwachtig – ‘ben ik een soort boodschappenjongen.’
‘Welke boodschap moest je overbrengen?’ vroeg Stoner droog.
‘Nou, voor zover ik het begrijp, zijn er enkele klachten binnengekomen. Studenten... weet je.’ Vol medelijden schudde hij zijn hoofd. ‘Sommigen lijken te denken... Nou, ze lijken niet echt te begrijpen wat er tijdens jouw college van acht uur aan de hand is. Professor Lomax meende... Nou, eerlijk gezegd vraagt hij zich af of het verstandig is de problemen van eerstejaars schrijfkunst te benaderen met het... het onderzoeken van...’
‘middeleeuwse taal- en letterkunde,’ zei Stoner.
‘Ja,’ zei Ehrhardt. ‘Eerlijk gezegd denk ik dat ik begrijp dat je probeert... ze een beetje te laten schrikken, ze wakker te schudden, een nieuwe benadering uit te testen, ze aan het denken te zetten. Klopt dat?’
Stoner knikte ernstig. ‘De afgelopen tijd is er op onze bijeenkomsten over schrijfkunst voor eerstejaars veel over nieuwe methoden gesproken – experimenteren.’
‘Precies,’ zei Ehrhardt. ‘Niemand houdt meer van experimenteren dan ik, want... Maar soms, hoe goed bedoeld ook, gaan we daar te ver in.’ Hij lachte en schudde zijn hoofd. ‘Ik weet zeker dat ik dat doe. Ik ben de eerste om dat toe te geven. Maar ik... of professor Lomax... Nou, misschien een of ander compromis, een soort gedeeltelijke terugkeer naar de syllabus, gebruik van de vooraf bepaalde teksten... Snap je.’
Stoner tuitte zijn lippen en keek naar het plafond. Met zijn ellebogen op de stoelleuning drukte hij de toppen van zijn vingers tegen elkaar en liet zijn kin op het topje van zijn duimen rusten. Uiteindelijk zei hij op besliste toon: ‘Nee, ik denk niet dat het... experiment... een kans van slagen heeft gehad. Zeg maar tegen Lomax dat ik van plan ben het tot het eind van het semester door te zetten. Zou je dat voor me willen doen?’