Drie dagen later was Horace Bostwick dood, door zelfmoord. Op een ochtend ging hij ongewoon opgewekt naar zijn kantoor bij de bank. Hij begroette verschillende medewerkers die nog altijd achter de gesloten deuren van de bank aan het werk waren, zei tegen zijn secretaresse dat hij geen telefoontjes wilde ontvangen, ging zijn kantoor in en deed zijn deur op slot. Om een uur of vijf ’s ochtends schoot hij zich door zijn hoofd met een pistool dat hij een dag eerder had gekocht en in zijn aktetas had meegenomen. Hij liet geen bericht achter. Maar de papieren die keurig voor hem op zijn bureau lagen, vertelden zijn verhaal. En wat hij te vertellen had, was dat hij eenvoudigweg financieel aan de grond zat. Net als zijn vader uit Boston had hij onverstandig geïnvesteerd, niet alleen zijn eigen geld, maar ook dat van de bank, en hij stond er zo slecht voor dat hij zich niet kon voorstellen dat het weer goed zou komen. Later bleek de ravage niet zo compleet als hij tijdens zijn zelfmoord had gedacht. Nadat alles was afgehandeld, bleef de gezinswoning intact en leverden enkele kleine lapjes grond in de buitenwijken van St. Louis voldoende op om zijn vrouw voor de rest van haar leven van een klein inkomen te voorzien.
Maar dat was niet meteen bekend. William Stoner nam het telefoontje aan waarin hij van het faillissement en de zelfmoord op de hoogte werd gebracht, en hij gaf het nieuws, voor zover zijn vervreemding van haar het hem toestond, zo voorzichtig mogelijk aan Edith door.
Edith reageerde er kalm op, bijna alsof ze het had verwacht. Zonder een woord te zeggen bleef ze Stoner even aankijken. Toen schudde ze haar hoofd en zei afwezig: ‘Arme moeder. Wat moet zij nu doen? Er is altijd iemand geweest die voor haar heeft gezorgd. Hoe moet het nu verder met haar?’
Stoner zei: ‘Zeg haar.’ Hij liet een ongemakkelijke stilte vallen. ‘Zeg haar dat ze, als ze dat wil, hier bij ons kan komen wonen. Ze is van harte welkom.’
Edith glimlachte met een merkwaardige mengeling van vertedering en minachting. ‘O, Willy. Ze gaat nog liever dood. Dat weet je toch?’
Stoner knikte. ‘Ja, dat is denk ik wel zo,’ zei hij.
Dus vertrok Edith op de avond van de dezelfde dag dat Stoner het telefoontje had gekregen vanuit Columbia naar St. Louis voor de begrafenis en om er zo lang als nodig was te verblijven. Toen ze een week weg was, ontving Stoner een brief waarin stond dat ze nog eens twee weken bij haar moeder zou doorbrengen, mogelijk nog langer. Ze was bijna twee maanden weg en Stoner bleef alleen met zijn dochter in het grote huis achter.
De eerste paar dagen was de leegte van het huis vreemd en onverwacht verontrustend. Maar hij raakte eraan gewend en begon zich erover te verheugen. Binnen een week was hij gelukkiger dan hij in jaren was geweest, en als hij dacht aan de onvermijdelijke terugkeer van Edith, deed hij dat met een spijt die hij niet langer voor zichzelf hoefde te verbergen.
Grace had in het voorjaar van dat jaar haar zesde verjaardag gevierd en in dat najaar was ze naar school gegaan. Elke ochtend maakte Stoner haar klaar voor school, en hij keerde op tijd terug uit de universiteit om haar als ze terugkwam op te vangen.
Op zesjarige leeftijd was Grace een groot, slank meisje, met haar dat eerder blond dan rood was. Haar huid was heel gaaf en haar ogen waren donkerblauw, bijna paars. Ze was rustig en vrolijk, en had overal zoveel plezier in dat haar vader door een gevoel van nostalgische bewondering werd bekropen.
Soms speelde Grace met kinderen uit de buurt, maar vaker nog zat ze bij haar vader in de studeerkamer en keek toe hoe hij tentamens nakeek, las of schreef. Ze sprak hem aan, en ze voerden een gesprek – zo kalm en serieus dat William Stoner door een nooit door hem voorziene vertedering werd geraakt. Grace maakte houterige en alleraardigste tekeningen op vellen geel papier en toonde ze ernstig aan haar vader, of ze las hem hardop voor uit haar leesboek voor de eerste klas. ’s Avonds, als Stoner haar naar bed had gebracht en naar zijn studeerkamer terugkeerde, was hij zich bewust van haar afwezigheid in zijn kamer en werd hij gerustgesteld door de gedachte dat ze veilig boven hem lag te slapen. Zonder al te doelgericht te zijn begon hij haar les te geven, en vol verbazing en liefde zag hij haar voor zijn ogen opgroeien, terwijl op haar gezicht de intelligentie zichtbaar werd die in haar kwam bovendrijven.
Edith keerde pas na de jaarwisseling naar Columbia terug, zodat William Stoner en zijn dochter de kerstdagen samen doorbrachten. Op eerste kerstdag gaven ze elkaar cadeautjes. Voor haar vader, die niet rookte, had Grace, op de aan de universiteit verbonden voorzichtig vooruitstrevende school, een plompe asbak gemaakt. William gaf haar een nieuwe jurk die hij zelf in een winkel in de binnenstad had uitgezocht, enkele boeken en een set kleurpotloden. Het grootste deel van de dag zaten ze voor de kleine boom, spraken met elkaar, en keken naar het getwinkel van de lichtjes in de kerstballen en de slingers dat vanuit het binnenste van de donkergroene spar naar hen wenkte.