Ook al waren de komende twee maanden de enige gepassioneerde periode in het leven van William en Edith samen, er veranderde nauwelijks iets aan hun relatie. Algauw besefte Stoner dat de kracht die hun lichamen tot elkaar bracht weinig met liefde te maken had. Ze copuleerden met een vurige doch gereserveerde vastberadenheid, gingen uit elkaar en copuleerden weer, zonder dat ze de kracht hadden genoeg van hun behoefte te krijgen.
Soms, overdag, als William op de universiteit was, werd Edith overvallen door zo’n sterk verlangen dat ze niet stil kon blijven zitten. Dan verliet ze het appartement en wandelde haastig op en neer door de straten, doelloos van de ene plek naar de andere zwervend. En vervolgens keerde ze terug, sloot de gordijnen, ontkleedde zich en wachtte ineengedoken in het halfduister op de thuiskomst van William. En als hij de deur opende, besprong ze hem, met wilde, claimende handen, alsof die een leven op zichzelf hadden, die hem de slaapkamer in trokken, het bed in dat nog overhooplag van het gebruik van de voorgaande nacht of ochtend.
In juni raakte Edith zwanger en meteen voelde ze zich beroerd en aan het eind van haar zwangerschap was ze daar nog niet helemaal van hersteld. Bijna vanaf het moment dat ze zwanger werd, nog voordat het feit door haar kalender en haar dokter werd bevestigd, kwam er een einde aan haar honger naar William, die bijna twee maanden had geduurd. Ze maakte haar echtgenoot duidelijk dat ze het niet kon verdragen als hij haar met zijn handen aanraakte, en hij had de indruk dat zelfs een blik in haar richting al stoorde. De honger van hun passie werd een herinnering, en uiteindelijk keek Stoner erop terug als naar een droom die niets met een van hen beiden te maken had.
Zo veranderde het bed dat de arena van hun passie was geweest in de schraag van haar ziekte. Het grootste deel van de dag bleef ze er liggen. Ze kwam alleen ’s ochtends uit bed om haar misselijkheid te verlichten en ’s middags scharrelde ze een poosje onvast door de woonkamer. ’s Middags en ’s avonds, nadat hij zich vanaf zijn werk aan de universiteit naar huis had gespoed, maakte William de kamers schoon, deed de afwas en kookte het avondmaal. Hij bracht het eten van Edith op een dienblad naar haar toe. Hoewel ze niet wilde dat hij samen met haar at, leek ze het wel fijn te vinden om na het eten samen met hem een kopje thee te drinken. ’s Avonds spraken ze kort met elkaar, rustig en losjes, alsof ze lang bevriend waren, of uitgeputte vijanden. Even later viel Edith dan in slaap. En keerde William terug naar de keuken, maakte het huishoudelijke werk af en zette een tafel voor de bank in de woonkamer, waar hij tentamens nakeek of colleges voorbereidde. Daarna, na middernacht, kroop hij onder een deken die hij keurig opgevouwen achter de bank bewaarde, rolde zich met zijn lange lijf op op de bank en sliep onrustig tot het ochtend werd.
Het kind, een meisje, werd na een drie dagen durende bevalling halverwege maart van het jaar 1923 geboren. Ze noemden haar Grace, naar een van Ediths tantes, die vele jaren geleden was overleden.
Zelfs bij haar geboorte was Grace een prachtig kind, met duidelijke trekken en lichte, goudkleurige donzen haartjes. Binnen een paar dagen veranderde de eerste roodheid van haar huid in een gezond goudkleurig roze. Ze huilde zelden en leek zich bijna bewust van haar omgeving. William viel als een blok voor haar. De liefde die hij niet bij Edith kwijt kon, kon hij wel aan zijn dochter tonen en hij vond het onverwacht fijn voor haar te zorgen.
Gedurende bijna een jaar na de geboorte van Grace bleef Edith min of meer bedlegerig. Er werd enigszins gevreesd dat ze invalide zou blijven, maar de dokter kon geen duidelijke afwijking vinden. William nam een vrouw in dienst die ’s ochtends voor Edith kon zorgen, en hij organiseerde zijn colleges zo dat hij vroeg in de middag naar huis kon komen.
Aldus deed William meer dan een jaar lang het huishouden en zorgde hij voor twee hulpeloze mensen. Hij stond voor zonsopgang op, keek tentamens na en bereidde colleges voor. Voordat hij naar de universiteit ging, voedde hij Grace, maakte een ontbijt voor Edith en zichzelf, en maakte een lunch die hij in zijn aktetas naar de universiteit meenam. Na afloop van zijn colleges keerde hij terug naar het appartement, dat hij veegde, afstofte en schoonmaakte.
En voor zijn dochter was hij meer een moeder dan een vader. Hij verschoonde haar luiers en waste die. Hij koos haar kleren en herstelde die als ze gescheurd waren. Hij voedde haar, deed haar in bad en wiegde haar in zijn armen als ze verdrietig was. Nu en dan riep Edith klagerig om haar baby. Dan bracht William Grace bij haar en kwam Edith overeind in bed, hield haar een poosje vast, zwijgend en ongemakkelijk, alsof het kind aan iemand anders – een vreemdeling – toebehoorde. Waarna ze vermoeid raakte en de baby met een zucht aan William teruggaf. Ontroerd door een onduidelijke emotie huilde ze dan even, bette haar ogen en keerde zich van hem af.