Ze knabbelde op een stukje toast. Met het puntje van een servet veegde ze haar lippen af en ze bleef glimlachen.
‘Vind je niet dat we er een moeten hebben?’ vroeg ze. ‘We zijn nu bijna drie jaar getrouwd.’
‘Natuurlijk,’ zei William. Zorgvuldig zette hij zijn kopje op de schotel. Hij keek haar niet aan. ‘Weet je het zeker? We hebben er nooit over gesproken. Ik zou niet willen dat...’
‘O, ja,’ zei. ‘Ik weet het heel zeker. Ik denk dat we een kind zouden moeten hebben.’
William keek op zijn horloge. ‘Ik ben laat. Ik had er graag langer over willen praten. Ik wil dat je er zeker van bent.’
Er verscheen een kleine frons op haar voorhoofd. ‘Ik heb gezegd dat ik er zeker van ben. Wil jíj er niet een dan? Waarom vraag je me dat telkens? Ik wil het er niet meer over hebben.’
‘Goed,’ zei William. Hij bleef haar even aankijken. ‘Ik moet gaan.’ Maar hij verroerde zich niet. Toen legde hij zijn hand onhandig op haar lange vingers die op het tafelkleed lagen en hield hem daar tot ze haar hand wegtrok. Hij kwam overeind en liep, bijna verlegen, zijwaarts om haar heen, en verzamelde zijn boeken en papieren. Net als altijd kwam Edith de woonkamer in om te wachten tot hij vertrok. Hij kuste haar op de wangen, wat hij al lang niet meer had gedaan.
Bij de deur draaide hij zich om en zei: ‘Ik ben... Ik ben blij dat je een kind wilt, Edith. Ik weet dat ons huwelijk in sommige opzichten een teleurstelling voor je is. Ik hoop dat dit voor ons iets zal uitmaken.’
‘Ja,’ zei Edith. ‘Je komt nog te laat voor je colleges. Schiet op.’
Na zijn vertrek bleef Edith even in het midden van de kamer staan, starend naar de gesloten deur, alsof ze zich iets probeerde te herinneren. Vervolgens bewoog ze zich onrustig door de kamer, liep ze van de ene plek naar de andere, bewoog zich in haar kleren alsof ze er niet tegen kon dat ze over haar huid schuurden. Ze knoopte haar stijve grijze tafzijden badjas los en liet hem op de grond vallen. Ze sloeg haar armen over haar borsten en omarmde zichzelf, kneedde door het dunne flanel van haar nachthemd het vlees van haar bovenarmen. Opnieuw onderbrak ze haar bewegingen en liep doelgericht naar de kleine slaapkamer en opende een kastdeur, waarin aan de binnenkant een manshoge spiegel hing. Ze plaatste de spiegel zo dat het licht goed viel en stapte naar achteren, terwijl ze de weerspiegeling van de lange, dunne gestalte in het rechte blauwe nachthemd keurde. Zonder haar ogen van de spiegel af te halen, knoopte ze het bovenste deel van haar nachthemd los en trok het van haar lichaam en over haar hoofd, zodat ze naakt in het ochtendlicht stond. Ze maakte een prop van het nachthemd en legde het in de kast. Toen draaide ze zich voor de spiegel om en inspecteerde het lichaam alsof het van iemand anders was. Ze liet haar handen over haar kleine hangende borsten glijden en bewoog ze zachtjes over haar lange middel en platte buik.
Ze stapte bij de spiegel vandaan en liep naar het bed, dat nog altijd niet was opgemaakt. Ze trok de dekens eraf, vouwde ze slordig op en legde ze in de kast. Ze streek het laken op het bed glad en ging daar op haar rug op liggen, met rechte benen en haar armen naast zich. Zonder met haar ogen te knipperen staarde ze bewegingsloos naar het plafond en wachtte de hele ochtend en de lange middag.
Toen William die avond thuiskwam, was het bijna donker, maar uit de ramen op de tweede verdieping scheen geen licht. Enigszins ongerust liep hij de trap op en deed het licht in de woonkamer aan. De kamer was leeg. ‘Edith?’ riep hij.
Er kwam geen antwoord. Hij riep nogmaals.
Hij keek in de keuken. De borden van het ontbijt stonden nog altijd op de kleine tafel. Hij spoedde zich de woonkamer door en opende de deur van de slaapkamer.
Edith lag naakt op het kale bed. Toen de deur openging en het licht van de woonkamer op haar viel, draaide ze haar hoofd zijn kant op. Maar ze kwam niet overeind. Haar ogen waren wijd open en staarden, en uit haar geopende mond klonk enig geluid.
‘Edith!’ zei hij, en ging naar haar toe, knielde naast haar neer. ‘Gaat het goed met je? Wat is er aan de hand?’
Ze antwoordde niet, maar het geluid dat ze had gemaakt werd luider en haar lichaam schoof tegen hem aan. Plotseling kwamen haar handen als klauwen op hem af en bijna deinsde hij achteruit. Maar ze gingen op zijn kleren af, grepen ernaar en rukten eraan, trokken hem naast haar het bed op. Haar mond ging naar hem toe, wijd open en heet. Haar handen bewogen zich over hem heen, trokken aan zijn kleren, zochten hem. En al die tijd stonden haar ogen open, starend en kalm, alsof ze bij iemand anders hoorden en niets zagen.
Zo kende hij Edith nog niet, met dat verlangen dat net zo intens was als honger en niets met haarzelf te maken leek te hebben. En het was nog niet bevredigd of het kwam alweer opnieuw in haar op, zodat ze zich er allebei voortdurend zeer bewust van waren.