In de stilte die viel, zei zijn moeder, kalm en verwonderd, alsof ze haar gedachten hardop uitsprak: ‘Tjonge, ze is best knap, toch?’
William lachte wat en zei vriendelijk: ‘Ja, mama, dat klopt.’
Daarna waren ze in staat wat meer ontspannen te praten, ook al wierpen ze elkaar nu en dan een snelle blik toe en staarden ze vervolgens weer de verten van de kamer in. Edith mompelde dat ze blij was hen te ontmoeten, dat het haar speet dat het er niet eerder van was gekomen.
‘En als we eenmaal samen in een huis wonen...’ Ze zweeg even, en William vroeg zich af of ze haar zin zou vervolgen. ‘Als we eenmaal samen in een huis wonen, moet u bij ons langskomen.’
‘Dank u vriendelijk,’ zei zijn moeder.
Het gesprek ging door, maar werd onderbroken door lange perioden van stilte. Edith werd steeds zenuwachtiger, wat zichtbaar begon te worden, en een paar keer reageerde ze niet toen haar iets werd gevraagd. William kwam overeind, en zijn moeder, die nerveus om zich heen keek, ging eveneens staan. Maar zijn vader verroerde zich niet. Hij keek Edith recht in haar gezicht en liet zijn ogen lang op haar rusten.
Ten slotte zei hij: ‘William is altijd een goeie jongen geweest. Ik ben blij dat hij een fijne vrouw gevonden heeft. Een man heeft een vrouw nodig, om voor hem te zorgen en hem bij te staan. Wees daarom goed voor William. Hij heeft iemand nodig die goed voor hem kan zijn.’
Ineens had Edith haar hoofd er weer bij; ze leek op te schrikken. Haar ogen stonden wijd open en heel even dacht William dat ze boos was. Maar dat was ze niet. Zijn vader en Edith keken elkaar lang aan en hun ogen weifelden niet.
‘Ik zal het proberen, meneer Stoner,’ zei Edith. ‘Ik zal het proberen.’
Toen kwam zijn vader overeind, maakte een onhandige buiging en zei: ‘Het is al laat. We moeten er maar weer eens vandoor.’ En hij liep met zijn vrouw, vormeloos, donker en klein naast hem, naar de deur, en liet Edith en zijn zoon in de kamer achter.
Edith zei niks tegen hem. Maar toen hij zich omdraaide om haar welterusten te wensen, zag hij de tranen in haar ogen staan. Hij boog voorover om haar te kussen en hij voelde de zwakke kracht van haar slanke vingers op zijn armen.
Door de ramen aan de voorkant van de woning van mevrouw Darley viel het koude, heldere zonlicht van de februarimiddag schuin naar binnen, waar het werd gebroken door de gedaantes die in de grote woonkamer ronddrentelden. Zijn ouders stonden merkwaardig afgezonderd in de hoek van de kamer. De Bostwicks, die pas een uur eerder met de ochtendtrein waren aangekomen, stonden bij hen in de buurt, zonder naar hen te kijken. Gordon Finch stapte zwaarwichtig en zenuwachtig rond, alsof hij ergens verantwoordelijk voor was. Sommige mensen, vrienden van Edith of haar ouders, kende hij niet. Hij hoorde hoe hij met hen over zichzelf sprak, voelde zijn lippen glimlachen, en hoorde stemmen als door een dikke laag stof tot hem doordringen.
Gordon Finch stond naast hem. Zijn gezicht was bezweet en liep boven zijn donkere pak rood aan. Hij grijnsde nerveus. ‘Ben je er bijna klaar voor, Bill?’
Stoner voelde zijn hoofd knikken.
‘Heeft de gedoemde man nog een laatste wens?’ zei Finch.
Stoner glimlachte en schudde zijn hoofd.
Finch sloeg hem op zijn schouder. ‘Blijf gewoon bij mij in de buurt, doe wat ik zeg, alles is onder controle. Edith komt zo beneden.’
Hij vroeg zich af of hij zich dit na afloop zou herinneren; alles leek zich in een waas af te spelen. Hij hoorde zichzelf aan Finch vragen: ‘De predikant – ik heb hem niet gezien. Is hij aanwezig?’
Finch lachte, schudde zijn hoofd en zei iets. Toen ging er een gemompel door de kamer. Edith kwam de trap af lopen.
In haar witte jurk was het alsof er een koud licht de kamer in scheen. Onwillekeurig stapte Stoner op haar af en voelde de hand van Finch op zijn arm, die hem tegenhield. Edith was bleek, maar ze glimlachte heel even naar hem. Toen bevond ze zich naast hem, en liepen ze samen. Voor hen stond een vreemdeling met een rond boordje. Hij was klein en dik, en had een onbepaald gezicht. Hij mompelde wat en keek in een wit boek in zijn handen. William hoorde zichzelf op de stiltes reageren. Naast zich voelde hij Edith trillen.
Toen viel er een lange stilte, en weer werd er gemompeld, en er klonk een lach. Iemand zei: ‘Kus de bruid!’ Hij merkte dat hij werd omgedraaid. Finch grijnsde hem toe. Hij keek lachend op Edith neer. Voor hem zweefde haar gezicht, en hij kuste haar. Haar lippen waren even droog als de zijne.
Hij voelde dat hem de hand werd geschud; mensen sloegen hem op zijn rug en lachten. De kamer draaide rond. Er kwamen meer mensen naar binnen. Op een lange tafel aan het eind van de woonkamer bleek een grote schaal van geslepen glas met punch te zijn verschenen. Er was taart. Iemand pakte zijn handen en die van Edith beet; er was een mes; hij begreep dat hij haar hand moest geleiden terwijl zij de taart aansneed.