En het was beklonken. Er werd nog kort overlegd, en mevrouw Bostwick vroeg zich hardop af waar Edith toch de hele tijd was geweest. Met haar hoge, zwakke stem riep ze haar naam, en daar kwam Edith al de kamer in, waar ze allemaal op haar zaten te wachten. Ze keurde Stoner geen blik waardig.
Horace Bostwick legde haar uit dat hij en haar ‘jongeman’ een goed gesprek hadden gehad en dat hij zijn goedkeuring gaf. Edith knikte.
‘Nou,’ zei haar moeder, ‘we moeten plannen maken. Een voorjaarshuwelijk. Juni, misschien.’
‘Nee,’ zei Edith.
‘Wat bedoel je, lieverd?’ vroeg haar moeder vriendelijk.
‘Als het moet gebeuren,’ zei Edith, ‘dan wil ik dat het snel gebeurt.’
‘Het ongeduld van de jeugd,’ zei meneer Bostwick, en hij schraapte zijn keel. ‘Maar misschien heeft je moeder gelijk, lieverd. Er moeten plannen gemaakt worden. Dat kost tijd.’
‘Nee,’ zei Edith weer, en er klonk een resoluutheid in haar stem waardoor iedereen haar aankeek. ‘Het moet gauw gebeuren.’
Er volgde een stilte. Toen zei haar vader met opvallend milde stem: ‘Prima, lieverd. Zoals je zegt. Jongelui, begin maar met jullie plannen.’
Edith knikte, mompelde dat ze nog iets moest doen en glipte de kamer uit. Stoner zag haar pas weer tijdens het avondeten, dat in vorstelijke stilte door Horace Bostwick werd voorgezeten. Na het avondeten speelde Edith piano voor hen, maar ze speelde stroef en slecht, met veel fouten. Ze meldde dat ze zich niet lekker voelde en ging naar haar kamer.
In de logeerkamer kon William Stoner die nacht niet slapen. Hij staarde de duisternis in en verbaasde zich erover hoe merkwaardig zijn leven momenteel verliep, en voor het eerst vroeg hij zich af of hij er goed aan deed zijn plannen door te zetten. Hij dacht aan Edith en voelde zich enigszins gerustgesteld. Hij nam aan dat alle mannen even onzeker waren als hij plotseling was geworden, en dezelfde twijfels hadden.
De volgende ochtend moest hij een vroege trein terug naar Columbia halen, dus had hij na het ontbijt weinig tijd. Hij wilde per tram naar het station, maar meneer Bostwick stond erop dat een van de bedienden hem in de landauer zou brengen. Edith zou hem over een paar dagen over de huwelijksplannen schrijven. Hij bedankte de Bostwicks en nam afscheid. Ze brachten hem samen met Edith naar de voordeur. Hij was bijna bij het tuinhek, toen hij achter zich voetstappen hoorde. Hij draaide zich om. Het was Edith. Uiterst stijf en groot stond ze voor hem, haar gezicht lijkbleek, en ze keek hem strak aan.
‘Ik zal een goede echtgenoot voor je proberen te zijn, William,’ zei ze. ‘Dat zal ik proberen.’
Hij besefte dat dit de eerste keer was sinds zijn aankomst dat iemand zijn naam had uitgesproken.
IV
Om redenen die ze niet wilde toelichten wilde Edith niet in St. Louis trouwen, dus vond het trouwfeest in Columbia plaats, in de grote woonkamer van Emma Darley, waar ze hun eerste vier gezamenlijke uren hadden doorgebracht. Het was in de eerste week van februari, meteen na afloop van de colleges aan het eind van het semester. De Bostwicks namen de trein vanuit St. Louis, en Williams ouders, die Edith nog niet hadden ontmoet, kwamen aangereden van hun boerderij, en arriveerden op zaterdagmiddag, de dag voor het trouwfeest.
Stoner wilde hen in een hotel onderbrengen, maar ze gaven er de voorkeur aan om bij de Footes te logeren, ook al waren de Footes na afloop van de betrekking van William kil en afstandelijk geworden.
‘Ik zou niet weten wat ik in een hotel moest doen,’ zei zijn vader ernstig. ‘En bij de Footes kunnen we wel een enkele nacht doorbrengen.’
Die avond huurde William een sjees en bracht zijn ouders naar de stad, waar ze in het huis van Emma Darley met Edith konden kennismaken.
Bij de voordeur werden ze onthaald door mevrouw Darley, die de ouders van William een korte teleurgestelde blik toewierp en hun verzocht de woonkamer binnen te komen. Zijn moeder en vader gingen voorzichtig zitten, alsof ze bang waren om zich in hun stijve nieuwe kleren te bewegen.
‘Ik weet niet waar Edith nou blijft,’ mompelde mevrouw Darley na een poosje. ‘Hebt u even?’ Ze ging de kamer uit om haar nicht te halen.
Na lang wachten kwam Edith beneden. Langzaam, met tegenzin en wat bangig betrad ze de woonkamer.
Ze kwamen overeind, en een hele poos bleven ze met z’n vieren onbeholpen staan, zonder te weten wat ze moesten zeggen. Waarna Edith stijfjes naar voren stapte en eerst de moeder van William een hand gaf en toen zijn vader.
‘Aangenaam,’ zei zijn vader formeel, en hij liet haar hand los alsof hij bang was dat hij die zou breken.
Edith keek hem aan, probeerde te lachen en deinsde achteruit. ‘Ga zitten,’ zei ze. ‘Ga alstublieft zitten.’
Ze gingen zitten. William zei iets. Zijn stem kwam vreemd op hem over.