Borms knikte en bladerde ondertussen door zijn notitieboekje.
‘Hij had een twintigtal studenten in het eerste jaar, een vijftiental in het tweede. De helft zijn vrouwen, bijna allemaal tussen de twintig en vijfentwintig. Dat zijn meestal mensen die eerst hoger onderwijs hebben geprobeerd. Of mensen die al werken en een bijkomend diploma willen om hogerop te komen.’
‘Je weet er nogal veel van.’
Borms grijnsde. ‘Mijn vrouw gaf daar vroeger les. Communicatie. Maar toen Franssen begon, was ze er al weg.’
‘Hebben we weet van dingen die niet kunnen?’ vroeg Liese.
‘Bwa, voorlopig maar één voorval. Zes maanden geleden heeft de vader van een van die CVO-meisjes hem na de les bedreigd. Volgens een getuige zei hij dat Franssen met zijn poten van zijn dochter moest afblijven. De man is dit weekend al ondervraagd. Dat heeft niets opgeleverd, maar inspecteur Meyvis zoekt dat verder uit.’
Liese graaide in de plastic doos en haalde er de laatste gelabelde zak uit. Het was de lappenpop.
‘De pop lag naast de stoel waarop Franssen vastgebonden was. Luk heeft vandaag enkele winkels gedaan waar ze die spullen verkopen, maar dat was noppes, hé Luk?’
Blomme knikte en wees op zijn scherm. ‘’k Ben er bijna klaar mee. Wordt op veel plaatsen verkocht en er is niks speciaals aan, dus…’
‘Ze gelijkt op de pop die bij het eerste slachtoffer lag.’ Liese bekeek het ding aandachtig. ‘Maar er zijn toch verschillen. Deze hier heeft rode staartjes en een rood gebreid jurkje. Die in Brussel was blond.’ Ze legde de pop terug in de doos. ‘Oké. Nog iets?’
Borms knikte. ‘Ja, twee dingen. We hebben vingerafdrukken. Enkele zijn zeer bruikbaar, maar we hebben geen match in de databanken.’
Wat gewoon wilde zeggen dat de dader nooit eerder was opgepakt.
‘Je weet dat we van de moord in Ukkel geen bruikbare afdrukken hebben, neem ik aan’, zei Liese.
Borms knikte.
‘Ten tweede is er de agenda van Franssen. Op de dag van de moord stond er “9 uur interview” genoteerd. Niets meer. Hij heeft zijn dienst niet verwittigd dat hij vrij nam of zo, dus we nemen aan dat hij een interview had gepland bij hem thuis voor hij naar zijn werk ging.’
‘En dat komt overeen met…’
‘Met het tijdstip van de moord, ja. We hebben de plaatselijke kranten gebeld, maar niemand had een interview geregeld met de directeur van het VLIZ.’
‘Mm. Het eerste slachtoffer was een journalist’, zei Liese. ‘Arnold Caestecker?’
‘Maar die was toen al dood, dus die kan het niet geweest zijn’, merkte inspecteur Blomme op.
‘Zo ver was ik al, Luk.’
Blomme keek betrapt. ‘Sorry, het was een stomme grap, ik…’
‘’t Is goed, hoor.’ Ze glimlachte.
Blomme lachte mee en sloeg nog harder dan voordien op zijn toetsenbord.
Lino Borms keek op zijn horloge. ‘Ik stel voor dat ik je het appartement van Tom Franssen laat zien we hebben het nog niet vrijgegeven. Dan kunnen we daarna een broodje halen of zo, is dat oké?’
‘Prima. Maar ik zou ook graag eens langs zijn werkplek lopen vanmiddag, dat zee-instituut, kan dat?’
Borms aarzelde, en Liese wist waarom.
‘Ik stel geen onderzoeksdaad door daar eens langs te lopen, hé Lino, ik ga niemand ondervragen of zo. Gewoon een praatje maken met zijn collega’s, dat moet toch kunnen?’
‘Oké’, zei hij. ‘Laten we eerst maar eens naar zijn appartement gaan kijken.’
Twintig minuten later bevonden ze zich op de tweeëntwintigste verdieping van de Europatoren. Liese keek uit een van de grote ramen en bewonderde het panorama.
‘Prachtig zicht op de haven heb je van hier’, zei Borms. ‘Het gebouw is de laatste jaren een beetje louche geworden, maar dat uitzicht blijft geweldig.’
‘Dure flats?’
‘Mm. Tussenin.’ Hij lachte. ‘Maar je woont hier natuurlijk in het hoogste gebouw van de Atlantische kust, mevrouw, en als er een hoger is, dan willen we het in Oostende niet geweten hebben.’
‘La Reine des plages, zo noemen jullie je stad toch?’ vroeg Liese plagend. ‘Geen wonder dat die van Brugge een hekel hebben aan jullie.’
‘Ach, Brugge.’ Hij maakte een wegwerpgebaar. ‘Disneyland uit de middeleeuwen. Da’s gewoon een hoop gevels en wat brol voor de toeristen. Oostende, da’s tenminste een echte stad.’
Liese schrok even toen een vliegtuig verbazend dicht voorbij de toren vloog.
‘Die gaat landen in Middelkerke’, zei Lino. ‘Soms zie je de mensen achter de venstertjes naar je wuiven, zo laag zitten ze af en toe. Zelfs de meeuwen vliegen hoger.’
Ze trok een van de stoelen aan de eettafel achteruit en ging zitten.