‘Dan ga ik maar weer eens’, zei Derhuwé. ‘Ik zal je over enkele dagen eens bellen, goed? Je hele team wenst je trouwens veel beterschap, ik heb moeten dreigen met weekendwerk om hen hier allemaal weg te houden.’
Haar mamma was er natuurlijk wel geweest, in het ziekenhuis, net als Sura Droste. Toen haar vriendin de kamer binnenliep, had ze zo’n vreemde blik in haar ogen gehad dat Simon even een wandeling was gaan maken en hen alleen had gelaten. Ook toen had Liese geen woord kunnen zeggen. Ze had alleen maar gehuild terwijl Sura stil naast haar had gezeten.
‘Ik laat mezelf wel uit’, zei Rudy Derhuwé. ‘Tot binnenkort, hé.’
Op de laatste dag in het ziekenhuis was Laura langsgekomen. Ze had haar teddybeer meegebracht voor Liese. ‘Ik heb hem niet meer nodig’, had ze met zachte stem gezegd. ‘Hij is voor jou.’ Meteen na haar bezoekje aan Liese was ze met haar vader op vakantie gegaan. Enkele dagen na de redding van Laura had Steven Magits de scheiding aangevraagd. Aangezien zowel het huis als de firma al vóór hun huwelijk op zijn naam stond, had Catherine bijna van de ene op de andere dag moeten vertrekken.
Toen Derhuwé eindelijk weg was, keken Liese en Simon elkaar aan. Ze hield het nauwelijks enkele seconden vol, toen draaide ze haar hoofd weer langzaam naar het raam. Ze had diepe groeven in haar gezicht.
‘Ik zie je graag’, zei Simon.
Hij had haar bijna geen moment alleen gelaten, niet toen ze in het ziekenhuis met veel pijn wakker was geworden, en evenmin toen ze had gebruld van verdriet zodra ze besefte wat de schok en het bloedverlies hadden aangericht.
Ze leunde achterover in haar kussen en staarde naar het plafond.
De superstorm was er dan toch niet gekomen, al bleek het later het ergste noodweer te zijn geweest sinds de grote watersnood van 1953. Er was in het hele land veel schade aangericht, en in Oostende hadden de mensen tot aan hun enkels in het water gestaan. Nauwelijks een dag later was de zomer op volle kracht begonnen en stroomden de toeristen de badstad binnen.
‘We proberen het gewoon opnieuw’, fluisterde Simon. ‘Zodra je genezen bent.’
Voor Liese was ieder woord er een te veel. Ze hield haar wijsvinger tegen haar lippen terwijl de tranen over haar wangen liepen.
Simon pakte haar hand vast. Uren later zaten ze er zo nog.
In de verte klonk het geluid van spelende kinderen.
De zee was een rustige, eindeloze spiegel.