‘Oké,’ zegt ze, met tegenzin.
En dan komt de foto.
56
Het rapport staat als livedocument in de database van de pia. Milla Strachan vraagt zich af of iemand haar updates leest. En waarom.
Wat heeft Lukas Becker, historisch antropoloog, gedaan dat een inlichtingendienst belangstelling voor hem heeft? Komt het door zijn contractwerk bij Blackwater, nu bekend als Xe Services? Ze is gaan lezen over dat bedrijf op internet. Onder de nieuwe naam is niets te vinden, alleen een website die nog ‘under construction’ is. ‘Blackwater’ geeft veel hits, de meeste controversieel. Er worden huursoldaten opgeleid.
Om 14.27 uur, terwijl ze bezig is het rapport te herschrijven, meldt de programmatuur dat iemand van buitenaf het document heeft bijgewerkt. Milla klikt op het vernieuw-pagina-icoon. Het nieuwe materiaal is een foto. Ze kan haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en klikt erop.
De foto verschijnt.
Gevangen in het felle zonlicht, naast een witte Toyota, staat de man met zijn donkere borstelhaar. Zijn lichaam is atletisch, zijn hoofd half naar de camera gedraaid terwijl hij naar een zwarte man in het uniform van een autoverhuurbedrijf kijkt.
Er is iets in de glimlach, in de vriendelijkheid van zijn ogen, in zijn manier van kijken, wat haar boeit. Op dat ogenblik werd er iets gezegd tussen twee vreemden, een ogenblik van zorgzaamheid en erkenning. Ze blijft er lang naar kijken, zoekt op dat gezicht sporen van zijn leven, de labiele, overleden ouders, de exotische, interessante studies, de archeologische expedities, het werk als soldaat en later huursoldaat, maar ze kan niets vinden. Alleen de glimlach en het medeleven. En wanneer Jessica de Godin opeens haar schouder vastpakt en vraagt: ‘Wie is dat lekkere ding?’ komt Milla met een ruk in de werkelijkheid terug.
Even voor vijven loopt Quinn Masilo’s kantoor binnen en zegt: ‘We hebben een probleem. Lukas Becker is net langzaam langs het huis van Shahied Latief Osman gereden.’
‘En toen?’
‘Toen reed hij weg, in de richting van de stad.’
‘Hebben we al een zender op zijn auto?’
‘Voor het einde van de dag.’
‘En zijn mobiel?’
‘We luisteren. Maar dat is niet alles. Bureau Johannesburg heeft laten weten dat Julius Shabangu is neergeschoten met een mag-7, een automatisch geweer met korte loop.’
‘En?’
‘Dat is een wapen met bagage: smokkel en militaire bagage. Becker heeft bij Blackwater en in Irak gezeten.’
‘Wat zeg je, Quinn?’
‘Die kerel is gewapend en gevaarlijk.’
‘We weten niet zeker of hij degene is die Shabangu heeft neergeschoten. Het is indirect bewijs.’
‘En als Osman de volgende op zijn lijst is?’
Dan doet Masilo iets wat Quinn niet had verwacht. Hij haalt zijn schouders op.
Dan begrijpt Quinn waar de advocaat op hoopt. En dat Masilo nog steeds de motieven van Janina Mentz niet vertrouwt.
Fotokopie: dagboek van Milla Strachan
Datum van aantekening: 1 oktober 2009
Leven is een schuttingwoord zonder dimensie. Je leeft. Of niet. Als een schakelaar, aan of uit. De dimensie komt door wat we ermee doen. Dat is het verschil tussen leven en bestaan.
Ik heb tegen Jessica gezegd dat ik dingen wil doen, dingen wil ervaren. Ik wil leven.
En ik dacht dat mijn nieuwe begin, mijn nieuwe werk, mijn danslessen en plannen voor een boek betekenden dat ik leef. Maar als ik het vergelijk met het leven van zo’n Lukas Becker, weet ik dat mijn schakelaar nog niet op ‘aan’ staat.
(2 oktober 2009. Vrijdag.)
Wanneer de Elantra van Baboo Rayan om de hoek van de Chamberlainstraat verdwijnt, stopt het bakkie van Telkom bij nummer 15, recht voor de voordeur.
De twee technici stappen uit, de ene met een kleine gereedschapskist in zijn hand, de andere met een grote tas en een rol telefoondraad. Ze gaan het hekje door en lopen doelbewust naar de voordeur.
De ene technicus begint het draad af te rollen terwijl hij peinzend naar de gevel van het huis kijkt, alsof hij daar iets wil installeren. De andere bukt bij de voordeur, met zijn rug naar de straat, zodat voorbijgangers niet kunnen zien wat hij doet. Hij maakt de gereedschapskist open en haalt er de fibroscoop uit. Dat is een lange, dunne buis die bij de pia bekendstaat als ‘snake cam’. Hij schuift het uiteinde van de scoop langzaam onder de voordeur door naar binnen, zijn ogen gericht op het kleurenmonitortje in de gereedschapskist.
Dan beweegt hij de punt van de scoop heen en weer om zo veel mogelijk van de ruimte binnen te kunnen zien.
‘Shit,’ zegt Rajhev Rajkumar.
Quinn en hij kijken naar de monitor in de Operations Room. Die laat een vergroot beeld zien van wat de slangcamera in Bo-Woodstock ziet.
‘Die gasten zijn paranoïde,’ zegt Quinn. Want de woonkamer van de Chamberlainstraat 15 is een toonbeeld van beveiliging: contactalarmen bij de deur en de ramen, bewegingssensoren in twee hoeken en een bewakingscamera in een andere hoek.