Iedereen kijkt naar hem.
‘Shabangu heeft net een sms gestuurd: Cell phone now off. Call Thato.’
‘Shit,’ zegt Rajkumar. ‘Shit, shit, shit.’
‘Dat was het dan. Hij is offline.’
‘Wat betekent dat voor ons?’ vraagt Masilo.
‘Veel,’ zegt Rajkumar. ‘Foute boel. Hij was de belangrijkste, het nummer dat we gevolgd hebben.’
‘Kunnen we de andere nummers onderscheppen, de ontvangers van de sms?’
Rajkumar springt op en waggelt naar de deur. ‘We hebben meer apparatuur nodig. Dat gaat uren duren. Ik ga erachteraan.’
Tau Masilo laat langzaam zijn hoofd in zijn handen zakken. ‘Beckett? Heet hij zo? Zitten we op Godot te wachten?’
‘Nee,’ zegt Quinn. ‘Becker. Hij heet Lukas Becker.’
De grote digitale klok aan de muur van de Operations Room staat op 23.35 uur.
Ze zijn moe, verveeld en gespannen, want ze weten dat het een mislukking wordt. Geen van de zeven teams van de pia langs de grenzen met Zimbabwe en Botswana heeft een Bedford gezien.
Masilo maakt er geen geheim van dat hij teleurgesteld is. In hen. In alles.
Opeens zegt een afluisteroperator met heldere, hoopvolle stem: ‘Shabangu is weer online.’
‘Godzijdank,’ zegt Rajkumar en hij neemt nog een hap van zijn hamburger.
‘Amen,’ zegt Quinn zacht.
‘Er komen sms’jes binnen.’
‘Lees eens voor.’
‘In het eerste staat: Mercedes 1528.’
Quinn googelt daar meteen op.
‘Tweede sms bestaat alleen uit cijfers.’
‘Lees voor!’
‘S23 54.793 E28 27.243.’
‘Jissis,’ zegt Masilo en hij kijkt naar Quinn: ‘Gps-coördinaten.’
‘Mercedes 1528 is een vrachtwagen,’ voegt Quinn eraan toe.
‘Shit,’ zegt Rajkumar. Hij legt zijn hamburger snel opzij en laat zijn vingers over het toetsenbord dansen om de coördinaten te bepalen. ‘De coördinaten zijn een heel eind ten zuiden van de grens... een enorm eind, shit, de T-splitsing waar de R518 en de D579 bij elkaar komen.’
‘Daar moeten mensen heen. Nu.’ Masilo springt op en begint heen en weer te lopen.
Quinn blaft bevelen door de radio.
51
(27 september 2009. Zondag.)
Masilo ligt pas om vier uur die ochtend in bed. Om 08.07 uur belt Rajhev Rajkumar hem wakker. ‘De baas zegt dat ze ons en onze afdelingschefs om tien uur in de Operations Room wil zien.’
Masilo wrijft in zijn ogen en schraapt zijn keel. ‘Ik ga geen oneerlijke kritiek pikken.’
‘We zullen moeten pikken wat we krijgen,’ zegt Rajkumar sussend.
‘Nee,’ zegt Masilo.
Met hun koppen bij elkaar alsof ze aan het roddelen zijn, staan de informant en de operator in een steeg bij het paviljoen van het Grendelsportcomplex in Parow, nog geen driehonderd meter van het station waar de informant is uitgestapt.
‘Tweetybirds vrouw en kinderen zijn weg, bro, gister in een vliegtuig gestapt, richting Paraguay of Uruguay. En iedereen zegt dat de Bird morgen ook uitvliegt, vals paspoort, permanente ballingschap. En nu zeggen ze dat het Terror tegen Money Man is, daar komt oorlog van, wat ik je brom.’
‘Waar is Tweetybird nu?’
‘Houdt zich gedeisd.’
‘Maar waar?’
‘Geen idee, hij is bang dat de openbaar aanklager hem opsluit wegens belastingontduiking voordat hij het land uit kan komen.’
‘En Terror Baadjies? We kunnen Terror niet vinden.’
‘Ze zeggen dat hij ervoor moet zorgen dat Tweetybird veilig in het vliegtuig komt. Ze zitten ergens ondergedoken, maar nobody knows where.’
De operator haalt vijf biljetten van honderd rand uit zijn zak en schuift ze in de wachtende hand van de informant. ‘Als je ons kunt vertellen waar ze zijn, geef ik je vijfduizend.’
‘Jissis, bro, ik ga het proberen.’
Aan het eind van de ochtend belt mevrouw Killian Milla. ‘Ik weet dat het zondag is, maar we hebben je nodig. Kun je naar kantoor komen, alsjeblieft?’
‘Natuurlijk.’
Een halfuur later stapt ze binnen bij het rapportageteam. Alle anderen behalve Jessica zitten er al.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Milla.
Donald MacFarland zucht diep en zorgelijk. ‘Als ze ons in het weekend laten komen is er stront aan de knikker.’
De Godin komt pas een uur later. ‘Ik zat op een jacht. Mijn god, hebben die mensen niets anders te doen?’
‘Welkom in mijn wereld,’ zegt Mac the Wife.
Het is een dag vol gefluister over De Grote Confrontatie. Het is een dag van rapportjes schrijven, langzaam, met de karige brokjes informatie die uur na uur doorkomen.
Theunie werkt aan het profiel van een jonge vrouw.
‘Waar halen ze die mensen vandaan?’ vraagt hij. En later proeft hij hardop de zin ‘zonder sporen achter te laten’.