‘Er zitten Zimbabwanen in mijn team.’
Mijn team. De sport georganiseerde misdaad.
‘En toen hebben jullie over Johnson Chitepo en Vlo gehoord?’
Hij kijkt me onder de indruk aan. ‘Je weet veel.’
‘Niet genoeg.’
Hij laat zijn ellebogen op zijn knieën zakken, leunt naar voren, weg van mij, alsof hij diep aan het nadenken is. Trekt aan de sigaret en blaast lang en traag de rook uit.
‘We hadden gehoord van een transactie. Chitepo en andere figuren. Het eerste verhaal was dat ze via het Krugerpark zouden komen. Toen, een dag voordat het zover was, hoorde ik dat Cornél van Jaarsveld erachter zat, en dat ze bij Musina over de grens kwamen. In een Bedford. Later die avond lieten ze weten, nee, het is een Mercedes.’
‘Hoe wisten ze dat?’
‘De jongen die Cornél had ingehuurd om de Bedford te rijden. Maar hij moest eerst bij jullie weg zijn...’
De chauffeur van de Bedford, de man in het gele hemd, de gespierde armen, sigaret in de mond. Ik begin het door te krijgen. ‘Ze heeft hem in Kwekwe laten wachten, zodat ze eerst de diamanten op de neushoorns kon plakken. Daarom wisten jullie er niet van.’
Inkunzi knikt alleen maar.
‘En jullie hebben niets anders gehoord? Wie waren de mensen met wie Chitepo een deal had gesloten?’
‘Ik weet het niet.’ Maar hij liegt. Ik laat het voorlopig zitten.
‘En toen lieten jullie ons gewoon gaan, zonder Vlo aan te moedigen om te zeggen waar de diamanten zijn? Dat klopt niet, volgens mij.’
Hij rolt met zijn schouders.
‘Kom op, Julius. Waarom heb je mij niet doodgeschoten? Waarom heb je Vlo niet een beetje gemarteld? Jij bent niet iemand die een probleem heeft met geweld.’
Hij heeft de sigaret opgerookt en kijkt om zich heen om de peuk ergens te laten. Hij heeft geen zin om mijn vraag te beantwoorden, wat mijn vermoedens bevestigt.
‘Je wist wie de uiteindelijke koper is, Julius. Je wist waar ze naartoe op weg was. En de enige reden waarom je bereid was om ons te laten gaan, was omdat je Plan B in werking kon stellen. Maar Plan B was niet zo gemakkelijk of winstgevend als Plan A...’
‘Ik wil mijn peuk kwijt,’ zegt hij met een blik naar het nachtkastje.
‘Langzaam.’
Hij strekt zijn arm uit, zet de peuk voorzichtig naast de bos sleutels zodat hij rechtop staat, met de gloeiende kant naar boven. En dan drukt hij met een vinger op iets aan de sleutelbos en boven ons begint opeens het alarm te loeien en hij kijkt me aan en zegt: ‘Jij bent fucking dood.’
Hij gooit de sleutels naar me toe en springt op, in de richting van de inloopkast.
Ik negeer zijn projectiel, richt en haal de trekker over.
Er gebeurt niets.
48
Tenzij je een uitstekende schutter bent en precies weet wanneer en waar je een dier moet neerschieten, is het misschien beter helemaal niet te schieten, want niets is gevaarlijker dan een gewond dier.
– De kunst van het spoorzoeken: Gevaarlijke dieren
De veiligheidspal van de mag zit links van de trekker, maar heeft ook een grendel aan de kolf onder de loop. Die was ik vergeten, geconditioneerd door mijn verloren Glock, die geen veiligheidsmechanisme heeft behalve de traagheid van de trekker.
Koortsachtig schuif ik de grendel van het bonkige geweer opzij terwijl ik opspring; ik richt, zie hoe Inkunzi de louvredeuren van zijn kast openrukt. Hij duikt, ik schiet, te vroeg. Splinters, stof, groot gat in het hout, rennen, ik moet hem pakken voordat hij de wapenkluis openmaakt, kostbare seconden.
Ik zal mijn schoten moeten tellen, maar zes kogels in het magazijn. Vijf over.
Bij de kastdeur staat hij met een grote Smith & Wesson Model 500 in zijn hand, ik laat me plat vallen, hij schiet. Oorverdovende donderslag, mis. Het ding zal onder een overhemd hebben gelegen, ik duik, rol, richt op de lamp midden op het plafond, haal de trekker over, rol door.
Vier over.
Nog steeds licht in de kamer. De tv. Ik draai me om, schiet hem uit, rol weg.
Plotseling donker. Drie over.
Telefoon begint te rinkelen. Beveiligingsbedrijf.
Zijn revolver dondert, een kogel knalt langs me, ik rol naar zijn bed toe, besef dat ik klem zit, zijn twee makkers komen eraan, de gangdeur is geen optie meer, het beveiligingsbedrijf zal op weg gaan als niemand de telefoon opneemt. Maar één keuze: Inkunzi omleggen en de schuifdeur naar het zwembad gebruiken.
Ze hameren op de gangdeur, roepen. Ik draai me om, schiet erdoorheen, handlanger schreeuwt aan de andere kant, valt.
Nog maar twee schoten over.
Rol tot achter het bed, kom snel overeind, lichtbaan vanaf het gat in de gangdeur, zie Inkunzi als hij mij ziet, geen keus, ik schiet hem in de borst, hij valt terwijl hij nog een schot lost, dat in het plafond slaat.
Ik zwaai de mag naar de gangdeur, daar is er nog een.
Eén schot over.