Maar ik kan mijn voordeel doen met zijn status, door die op het spel te zetten. Ik moet bewijzen dat hij kwetsbaar is. Dan heb ik een hefboom. Twee redenen waarom ik hem moet afzonderen, hem alleen moet treffen. Wat de zaken ingewikkeld maakt.
Ik ga uit van twee basisprincipes: dat mensen zich veilig voelen achter hun beveiligingssystemen, en dat het huis een gebruikelijke indeling heeft: zit- en ontvangstkamers aan de voorkant bij de garage, privéruimtes zoals slaapkamers achter. En Julius zal de grootste hebben, de troonzaal.
Dat deel van het huis is doodstil.
Ik haal de camera tevoorschijn en stop hem in mijn overhemdzak. Dan de Energizer-lamp, draai de band om mijn linkerhand.
Ik til mijn linkerhand op en doe zachtjes de wc-deur open, nog steeds gebukt.
Donkere gang.
Ik zet de lamp op het roodfilter om nachtzicht te hebben.
De slaapkamers zouden rechts van me moeten zijn. Ik schuifel naar voren, tuur eerst naar links, waar ik vermoed dat Inkunzi en zijn twee volgelingen uithangen.
Niets.
Kijk naar rechts. Lange, donkere gang. Ik belicht hem vluchtig met de lamp. Deuren rechts en links.
Ik verplaats me, vaag onthouden lessen van de opleiding voor de snellereactie-eenheid twintig jaar geleden, de mag die elke beweging leidt. De gang is breed, helemaal aan het eind de deur waarvan ik vermoed dat het de hoofdslaapkamer is.
Hij is dicht.
Geluid achter me. Ik druk de lamp tegen mijn shirt om het licht te dempen, draai me snel om, zak op mijn hurken, met de mag tegen mijn schouder.
Een stem, iemand verschijnt aan het eind van de gang, doet daar de deur open, schakelt het licht aan, verdwijnt in een kamer. Ik rol naar de open deur die het dichtstbij is. Slaapkamer, groot. Enorm bed, veel kussens. Ik ga naast de deur tegen de muur zitten en luister.
Hoor hoe aan het eind van de gang de deur dichtgaat. Dan weer stilte.
Loer voorzichtig om de deurpost. Er is niemand. Is hij iets komen halen?
Ik wacht vijftien seconden en ren dan de gang door, naar de gesloten deur aan het eind. Leg mijn hand op de kruk, druk hem naar beneden. De deur zwaait open.
Het is donker binnen.
Ik glip naar binnen en doe de deur achter me dicht.
Het is een gigantische kamer. De noordkant is van glas, een schuifdeur achter lichte vitrage. Buiten flonkeren lichten in een zwembad. Voor het raam staan een bank, twee stoelen en een salontafel. Tegen de oostmuur staat een reuzenbed met een houten hoofdeinde. Ik belicht het. Er is een aanvallende stier in uitgesneden, onheilspellend in het rode licht. De zuidmuur heeft witte louvredeuren over de hele breedte, twee in het midden staan open en leiden naar een badkamer waar vaag marmer en roestvrij staal te zien zijn. En links van me, tegen de westmuur, een grote flatscreen-tv en surround sound-luidsprekers.
Ik ren naar de louvredeuren links van de badkamer en duw ze open. Een inloopkast. Rijen kleren, netjes opgehangen, indrukwekkend door hun overvloed. Schoenen beneden, boven de jasjes, broeken, overhemden, dassen en riemen.
Tegen een achtermuur een wapenkluis. Daar zal ik hem moeten weghouden.
Ik doe de louvredeuren open en ga de kast uit. Doe de kastdeuren aan de rechterkant open. Nog een inloopkast. Hier en daar hangen wat vrouwenkleren, die worden duidelijk niet veel gebruikt. Precies wat ik zoek.
Ik doe de deur achter me dicht, ga midden in de ruimte zitten, haal de camera uit mijn zak, leg die voor me op het dikke witte tapijt, houd de mag in mijn armen. Doe de lamp uit.
Ik zal moeten wachten tot hij komt.
47
Schijnaanvallen, vooral door oude en solitaire olifantenbullen, worden gekenmerkt door uitgespreide oren en een luid getrompetter, en kunnen een paar meter van de indringer stoppen, waarna de olifant zich terugtrekt. Wegrennen kan fataal zijn. Als de bul een vertoning geeft, blijf dan staan tot hij stopt en loop vervolgens langzaam voor de wind weg.
– De kunst van het spoorzoeken: Gevaarlijke dieren
Ik wacht lang.
Kort na tien voor halfeen hoor ik de kamerdeur opengaan. Hij knipt het licht aan en doet de deur achter zich dicht. Ik blijf zitten en richt het geweer op de ingang van de kast.
Strepen licht door de latjes. Opeens het geluid van de tv, een voetbalkanaal, net te hard om zijn bewegingen te kunnen horen.
Drie minuten later water dat in de ruimte naast me gaat lopen. Klinkt als de douche. Het volmaakte Kodak-moment. Ik geef hem voldoende tijd om de watertemperatuur te regelen en eronder te stappen. Dan sta ik op, pak de camera, zet hem aan, stel hem in op autofocus. Houd hem in mijn linkerhand, de mag in mijn rechter, kom de kast uit, loop naar de gangdeur en draai die op slot. Dan ga ik naar de badkamer.
Inkunzi staat onder de douche met zijn rug naar me toe, bezig zich in te zepen. Brede schouders, sterke armen, fraaie spierdefinitie. Littekens van oude messengevechten.
Hij zingt zachtjes in het Zoeloe.
Ik pak de camera en laat hem focussen. Richt met de mag.