Ik zie voor het eerst de vage lijn van een oud litteken in haar nek. Het krult vanonder haar linkeroor tot achter haar haar, een dun patroon, als de buitenrand van een vogelvleugel, net een tint lichter dan haar huid.
‘Oom Diederik wil dat we de hoofdroutes vermijden. En...’
‘Hoezo?’ vraagt ze scherp en beschuldigend.
‘Weegbruggen,’ zegt Lourens kalm en beheerst.
‘Weegbruggen?’
‘Bij lange afstanden gaat het vooral om de gemiddelde snelheid, en er is niets wat de gemiddelde snelheid zo omlaag haalt als stilstaan. Elke weegbrug kost je zo’n beetje een uur, en er zijn er vijf tussen Musina en Kimberley, als we over de N1 en N12 gaan. En bovendien is deze route bijna honderd kilometer korter.’
Ik ben trots op hem, want hij laat zich niet intimideren, zijn stem klinkt rustig en hij zoekt niet naar haar goedkeuring, maar geeft uitsluitend informatie, beleefd en gemoedelijk. Indrukwekkend voor een jongen die smoorverliefd is.
Ze volgt met haar vinger de route nog een keer en schudt haar hoofd. ‘Nee. We zullen over Bela-Bela moeten rijden. Ik heb licht nodig als ik ze een spuit geef.’
Hij kijkt naar de plek die ze aanwijst. ‘Oké,’ zegt hij, ‘dan stop ik daar.’
Met zelfvoldane bewegingen vouwt ze de kaart op. Deze ronde heeft ze gewonnen. Ze legt hem boven op het dashboard, in de ruimte achter de bekerhouders, trekt haar benen weer op en laat haar hoofd op haar knieën zakken om verdere communicatie te ontmoedigen.
Dit wordt een interessante tocht.
De hoeksteen van mijn beroep is mensen kunnen lezen. Om bedreigingen te herkennen, om degenen die je beschermt te begrijpen, om situaties te kunnen voorspellen en voorkomen. Het is een gewoonte geworden, een ritueel, soms een spel, om je ogen open te houden en te luisteren en de brokjes terloopse informatie samen te voegen tot een profiel dat voortdurend wordt aangepast en uitgebreid, elke keer een stap dichter bij de waarheid. Het probleem, heb ik in de loop van twintig jaar geleerd, is dat we bedrieglijke dieren zijn. We weven heel behendig een valse façade, dikwijls uitgebreid en ingewikkeld, een subtiel mengsel van feiten en fictie om het goede en aanvaardbare te benadrukken en het foute te verbergen.
De kunst is om ook de façade te analyseren, want die onthult meestal wat erachter schuilgaat.
Er is heel wat dat Vlo van Jaarsveld verraadt: die lichtgeraakte superioriteit. De doelbewuste afstand die ze tussen ons en zichzelf bewaart. Het overdreven gebruik van geleerde medische termen. Haar bijnaam. Het benadrukken dat ze nu Cornél heet, wat tien tegen één een zelfverzonnen verbuiging van Cornelia is, omdat het veel chiquer klinkt. En de keuze van haar kleren die haar sterke punten onnodig benadrukken. Want ze is mooi, ondanks de kleine smetten. Of misschien juist dankzij die verwaarloosbare gebreken.
De meeste klanten van Body Armour zijn aantrekkelijke mensen die in weelde zijn grootgebracht. Zij eigenen zich over het algemeen moeiteloos voorrechten toe, bewaren een natuurlijke afstand tot het gepeupel, voelen zich op hun gemak met hun schoonheid en versluieren die vaak.
Dit alles staat in schril contrast met Vlo. Daarom gok ik dat haar achtergrond lagere middenklasse is, blauwe boorden, mijn- of fabrieksarbeiders, eenvoudig, enigszins platvloers, een beetje grof.
Armoede is niet noodzakelijkerwijs een negatieve vorming. De problemen beginnen pas wanneer de begeerte om te ontsnappen je gaat verteren. Ze heeft op de lagere school waarschijnlijk al de academische belofte getoond die haar uiteindelijk in staat zou stellen om diergeneeskunde te studeren. ‘Je bent slim,’ zullen haar nederige maar brave ouders haar hebben aangemoedigd. ‘Je moet doorleren. Iets van je leven maken.’ Een andere manier om te zeggen: je kunt hier wegkomen.
Maar het was de fysieke ontluiking die vermoedelijk de doorslag heeft gegeven. Uit Swannies: ‘Jissie, wat ben jij veranderd’, leid ik af dat ze op haar veertiende gewoon, of zelfs een grijze muis was, met weinig wat erop wees dat ze zulke goede genen zou blijken te hebben. Daarom heeft de metamorfose, ergens tussen haar vijftiende en zestiende, haar overvallen, zodat ze ineens moest omschakelen om het potentieel van dit alles in overweging te nemen. Slim én mooi is een stevig platform om jezelf van te lanceren.
En dat heeft ze gedaan.
Zodat ze met verbeten inspanning tot hier is gekomen, nu met de realistische verwachting van een Grote Vangst. Ze droomt waarschijnlijk van een sprookjeshuwelijk met de schatrijke eigenaar van een exclusief particulier natuurreservaat, waar ze het fokprogramma van een of andere exotische bedreigde diersoort kan leiden en nu en dan fotogeniek op het omslag van milieutijdschriften kan prijken, met de arm van haar aantrekkelijke, iets oudere echtgenoot om haar schouders, en haar armen beschermend om een luipaardwelp.