‘Dat weet hij.’
‘Hoe moet hij Osman herkennen?’
‘Ik heb drie foto’s naar zijn mobiel gestuurd.’
Masilo is tevreden. ‘Hou me op de hoogte.’
‘Doe ik.’ Quinn aarzelt. ‘Die geschiedenis met Tweetybird de la Cruz...’
‘Ja?’
‘Als de Supreme Committee... Die geschiedenis kan een oorlog op de Kaapse Vlakte veroorzaken. Als Suleiman Dolly in de oren van pagad begint te fluisteren.’
‘Ik denk niet dat Dolly zo dom zal zijn. Hij wil de diamanten hebben en als hij onrust stookt, gaan de smokkelaars misschien op zoek naar andere kopers.’
Quinn schudt zijn hoofd. ‘Ik hoop dat je gelijk hebt.’
Veertien kilometer ten oosten van Walvisbaai – en maar twee kilometer van de grens van het Namib-Naukluft National Park – ligt het vliegveld van Walvisbaai, een kleine oase in de vlakke, eindeloze uitgestrektheid van de Namibwoestijn.
Het moderne luchthavengebouw met zijn grijze stalen dak en zalmkleurige muren staat tussen palmen en grasveldjes. Voor Reinhard Rohn, operator van de pia, is het feit dat het gebouw relatief klein en het vliegveld redelijk stil is, tegelijkertijd een voor- en een nadeel. De vertrekhal en de aankomsthal liggen naast elkaar en zijn makkelijk te overzien. Maar voor iemand die discreet wil zijn, is er weinig beschutting.
Rohn is een eenenvijftigjarige veteraan. Daarom staat hij eerst bij de ramen die uitkijken op de landingsbaan en zorgt hij ervoor dat hij Osman herkent als die uit het vliegtuig komt, en op weg gaat naar het gebouw. Rohn prent zich het gezicht in, de kleur van het maatpak (lichtbruin), het open overhemd (lichtblauw), en de kleine zwarte reistas op wieltjes die Osman achter zich aan trekt.
Dan loopt hij het gebouw uit, over het grijze tegelpad en het zanderige parkeerterrein naar zijn witte Toyota-bakkie. Hij stapt in, draait de ramen open, haalt de kleine verrekijker uit het dashboardkastje, richt die op de ingang en wacht.
Zeven minuten later ziet hij Osman naar buiten komen en constateert dat de man geen andere bagage heeft, alleen de reistas. Hij volgt hem terwijl hij naar het parkeerterrein van Avis loopt, tot hij uit het zicht is.
Rohn start de motor en keert de auto zodat hij de juiste inrit in de gaten kan houden.
15
Om negen minuten over vier die middag rapporteert Quinn aan zijn baas dat Rohns achtervolging van Shahied Latief Osman in Walvisbaai foutloos is verlopen. ‘Osman reed met een auto van Avis regelrecht naar de haven, waar hij parkeerde voor het kantoor van Consolidated Fisheries, bij de vissershaven. Hij ging om 13.35 uur het gebouw binnen en kwam pas twee uur later, om 15.30 uur weer naar buiten. Daarna reed hij naar het Protea Hotel op de Sam Nujoma Avenue, waar hij incheckte. Rohn heeft er ook een kamer genomen en zal de zaak verder in de gaten houden. We zijn nu bezig onderzoek te doen naar Consolidated Fisheries, en de mensen van Raj zorgen dat er morgenochtend een rapport klaarligt.’
Om tien voor halfvijf roept moeder Killian Jessica De Godin binnen om haar de nieuwe opdracht te geven. Als Jessica tien minuten later vloekend terugloopt naar haar bureau (‘Een fucking visbedrijf in een of andere fucking achterlijke havenstad...’) verstoort ze Milla Strachans diepe concentratie, zodat die opkijkt van haar omvangrijke onderzoek naar straatbendes en tegen Donald MacFarland zegt: ‘Mac, er zitten hier dingen bij die de overheid niet in een gunstig daglicht stellen.’
‘Nou en?’
‘Moet ik die erbij doen?’
‘Natuurlijk. De Iron Lady moet het weten, ook al doet het pijn.’
‘Oké.’
Rapport: misdaadbendes op de Kaapse Vlakte
Datum: 14 september 2009
Opgesteld door: Milla Strachan en Donald MacFarland
Achtergrond:
De laatste tien jaar van de Apartheid bleven bendeactiviteiten in de toenmalige Kaapprovincie grotendeels beperkt tot de voormalige gekleurde groepsgebieden, vooral in de sociaal-economisch minderbedeelde woonwijken van de Kaapse Vlakte.
Ook de aard en omvang van hun misdaden was vrij beperkt, hoofdzakelijk als gevolg van internationaal isolement, belemmering door de Groepsgebiedenwet, en een effectieve, ervaren politiemacht met uitgebreide bevoegdheden, waaronder aanhouding zonder verhoor en bedenkelijke ondervragingsprocedures.
Begin jaren negentig ontstond er een subtiele verschuiving toen de mankracht van de toenmalige sap hoe langer hoe meer aangewend werd voor het onderdrukken van politieke onrust. Straatbendes kregen de ruimte, konden sneller rekruten werven en stelselmatig hun activiteiten uitbreiden, die in die tijd nog op kleine en beperkte schaal plaatsvonden.
De overgang naar een democratische regering, in 1994, en de reusachtige veranderingen in het land in de daaropvolgende zes jaar, hebben de georganiseerde misdaad de gelegenheid gegeven om zich van huisnijverheid tot internationale speler te ontwikkelen.