Ze zal wachten op zijn reactie, op het optrekken van zijn wenkbrauwen en het bevriezen van zijn glimlach. Dan zal zij zeggen, haar woorden zorgvuldig gekozen, dat dit een gevoelige kwestie is. Te... precair om op de wekelijkse Veiligheidsvergadering te bespreken.
Dat zal ze laten bezinken. De minister is een intelligente man. Hij zal de nodige conclusies trekken. Misschien zal ze dat alleen een beetje versterken door te onderstrepen dat de pia de enige is die over deze (met een knik in de richting van de map) inlichtingen beschikt. Dat ze dus veilig zijn.
En dan tegen de minister zeggen dat ze betrekking hebben op de wapenhandel.
Ze zal vertrouwen op het gewicht van dat laatste woord, een gewicht dat de regeringspartij en de kandidaat van de nieuwe inlichtingensuperstructuur maar niet van zich afgeschud krijgen. En de nieuwste polemiek, op het goede moment ontketend door de Oppositie. Dat zal de polsslag van de minister ongetwijfeld verhogen. Daar rekent Janina Mentz op.
Weer zal ze wachten, voor ze de volgende, complicerende onthulling doet.
Meneer, er zijn moslimextremisten bij betrokken. En alles wijst erop dat ze een terreurdaad in Kaapstad plannen. Met geïmporteerde wapens.
Daar zal hij zeker een poos op moeten broeden.
We gaan alle mogelijke middelen hierop inzetten, omdat we ons er terdege van bewust zijn dat dit de president in een lastig parket kan brengen.
De minister zal begrijpen wat een ‘lastig parket’ betekent. Gezien de wapenleveranties aan Iran en Libië.
En dan zal ze de map langzaam van haar schoot pakken en plechtig op zijn bureau leggen. Alsof hij heel zwaar is.
Mocht u de zaak op enigerlei wijze willen bespreken nadat u de bijzonderheden hebt bestudeerd: ik sta vierentwintig uur per dag tot uw beschikking.
Aan de overkant van de kruising met de Parlementstraat tilt Janina Mentz de aktetas op zodat ze op haar horloge kan kijken. Een beetje te vroeg. Ze vertraagt haar pas en houdt de paraplu stevig vast terwijl het koufront om haar heen woedt.
13
(12 september 2009. Zaterdag.)
‘Je realiseert je toch wel dat we allemaal mislukkelingen zijn, hè?’ vraagt Jessica De Godin aan Milla terwijl ze nog wat rode wijn inschenkt, haar woorden omfloerst door de alcohol. ‘Al die vragen die je hebt beantwoord tijdens de sollicitatiegesprekken, al die psychobabble zoals “ben je ambitieus?” dat is allemaal gelul. Het enige wat ze wilden weten was: ben je mislukt? Daar houden ze van. Een verloren zaak, een buitenstaander. Beschadigde waar, goed geïsoleerd.’
Milla is ook niet meer nuchter. Ze knikt een beetje te overdreven.
‘Ik bedoel, kijk naar ons. De rest van de Dienst is een toonbeeld van positieve discriminatie, een volmaakte afspiegeling van de Regenboognatie, maar wij zijn allemaal blank, boven de veertig, en helemaal fucked up. Theunie is ontslagen bij een krant in Jo’burg omdat hij een column had geplagieerd. Twee keer. Daarom is zijn derde vrouw van hem gescheiden. Mac was vroeger artdirector bij een krant in Johannesburg tot ze hem betrapten met de postjongen. In de postkamer. En jij bent de weggelopen huisvrouw. En dan ben ik er. Wil je er een?’ vraagt ze en ze houdt Milla het pakje lange, dunne sigaretten voor.
‘Graag.’
Jessica steekt eerst geconcentreerd de sigaretten aan en heft dan haar glas in een heildronk. ‘Op het Schandaalteam.’
Milla doet hetzelfde en klinkt haar glas tegen dat van Jessica. ‘Was jij bij een schandaal betrokken?’
‘Oh yes.’
De wijn geeft Milla moed. ‘Wat heb je gedaan?’
‘Heb je het niet gehoord?’
‘Nee.’
‘Vreemd.’ De Godin grijnst haar perfecte tanden bloot. ‘Het mijne is nog wel interessant, daarom dacht ik dat Mac op zijn minst hints had gegeven.’
‘Nee hoor,’ zegt Milla.
‘Nou, laat ik het dan zelf maar vertellen,’ zegt Jessica en ze neemt een lange trek van de sigaret. ‘Ik was parlementair correspondent voor The Times. En toen moest ik zo nodig een heel erg belangrijke topambtenaar neuken... Vraag het maar niet, ik zeg het toch niet. We hadden twee jaar lang een verhouding. Tot zijn vrouw ons betrapte. Enorme scène. Hysterie, veel gegooi met kleine huishoudelijke voorwerpen, de allerschattigste doodsbedreigingen. Ze liet me ontslaan. Hij heeft me de baan bij de Dienst bezorgd. Hij neukte geweldig... Nu we het er toch over hebben, wanneer heb jij voor het laatst...?’
‘Ik?’
‘Jij.’
‘Geweldig geneukt?’ De woorden verrassen haar, alsof ze niet wist dat ze nog ergens in haar zaten.
‘Ja.’
‘Ik weet het niet...’
‘Hoe kun je dat nou niet weten?’
‘Ik geloof eigenlijk dat ik nog nooit geweldig heb geneukt.’
‘Nooit?’
‘Oké, misschien niet nooit... de eerste keer was best lekker.’