Als ze dit goed aanpakt, is het een pressiemiddel.
(9 september 2009. Woensdag.)
D-Day voor Operatie eam. Quinn zit voor de drie schermen, met een koptelefoon op. Alleen hij, want ze willen geen getuigen als de boel in de soep draait. Gespannen, want de operatie is zijn idee, en het is riskant. Een kleine mislukking kunnen ze nog toedekken en beschouwen als een tijdelijke tegenslag. Maar als de boel ernstig misloopt, is het hele project Supreme Committee naar de knoppen.
Het doel is een elektro-akoestische microfoon (eam) in de muur van Chamberlainstraat 15 monteren; een apparaat dat ook bekendstaat als een betonmicrofoon en soms door loodgieters wordt gebruikt om lekkages in muren op te sporen.
Hij is zelf een week geleden met de oplossing gekomen: gebruik de bestaande structuur – de satellietschotel die door een vorige eigenaar aan de muur is geschroefd, links naast de voordeur – om de microfoon diep in het beton en steen van de gevel van nummer 15 in te brengen.
De tweede stap was de voorbereiding. De technische afdeling van de pia, onder leiding van een enthousiaste Rajkumar, heeft een precieze replica van de schotel en de muursteun gemaakt, gebaseerd op foto’s die vanachter het raam aan de overkant zijn gemaakt. In een van de vier schroeven zit nu de microfoon. Een zender met een batterij is in de buis van de muursteun ingebouwd. De ontvanger is al in het observatiehuis aan de Chamberlainstraat 16A geïnstalleerd.
De derde stap moet nu beginnen. De stap met het grootste risico. Ze moeten de oude schotel vervangen door de nieuwe. En ze hebben maar negen minuten om het te doen.
Negen minuten, want dat is hoe lang Baboo Rayan, loopjongen en bewaker van de Supreme Committee, elke ochtend het huis onbewaakt achterlaat om melk en een krant te gaan halen bij een winkeltje in de Victoriastraat. Soms duurt het langer, afhankelijk van het verkeer in de Mountainstraat, maar het is nog nooit minder dan negen minuten geweest.
Op de schermen voor hem zijn drie verschillende beelden te zien. Het middelste komt van nummer 16A, en laat het huis van de Supreme Committee aan de overkant zien, waar de witte Hyundai Elantra uit 1998 van Baboo Rayan nu voor staat. Het tweede beeld, links, komt vanuit het busje om de hoek en laat de straat zien vanuit het oogpunt van de chauffeur. En het derde, rechts, is het vooraanzicht van het winkeltje waar Rayan elke ochtend, vaste prik, zijn inkopen doet.
Er zit geen camera in het oude, gedeukte bakkie op de hoek van Chamberlain en Mountain. Dat is Quinns crisisbeheer, zijn Plan B, een manier om de straat te blokkeren en Rayan te vertragen. Hij wil het eigenlijk niet inzetten, want het zou makkelijk wantrouwen kunnen wekken bij de extremisten, ze zijn de afgelopen weken hyperachterdochtig en extreem voorzichtig. Met alles.
Op het middelste scherm gaat de voordeur van de Chamberlainstraat 15 open en Rayan verschijnt.
‘Stand-by,’ zegt Quinn in het microfoontje voor zijn mond.
Hij kijkt hoe Rayan gewoontegetrouw op de stoep gaat staan en links en rechts de straat in kijkt. Dan het portier van de Elantra opendoet en instapt. Eerst de radio instelt. De motor start, en schakelt.
Hij rijdt weg.
Quinn drukt op het knopje van de stopwatch. ‘Oké, Klusjesman, je kunt,’ zegt Quinn.
Het busje komt in beweging. Op de zijpanelen staat het logo van een fictief tv-installatiebedrijf.
Rayans Elantra verdwijnt van de middelste monitor.
Quinn kijkt naar het beeld helemaal links. Het busje draait de Chamberlainstraat in. Daar komt Rayans auto aan. Rayan negeert het busje en rijdt erlangs.
‘Beetje meer tempo.’
Middelste scherm. Chamberlain 15. Hij wacht tot het busje verschijnt. De seconden tikken voorbij.
‘T minus acht,’ leest Quinn de tijd van de stopwatch af.
Het busje maakt een U-bocht voor nummer 15 en parkeert zo dat de camera de straat laat zien, en de voordeur en de satellietschotel vanaf nummer 16A zichtbaar zijn.
De monteur en zijn hulpje springen eruit en rennen naar de achterdeuren van het busje.
‘Rustig aan. Niet haasten. Normaal doen.’
Ze bewegen zich wat rustiger. Doen de achterdeuren open en halen de eerste ladder en de gereedschapskist eruit.
Quinn kijkt gejaagd naar het beeld van het winkeltje, al kan Rayan daar nog niet zijn.
Zijn team draagt de ladder en de kist naar het hekje van nummer 15. Maken het open. Gaan naar binnen. Beginnen de ladder open te klappen, want de schotel zit hoog. Zetten de ladder tegen de muur. De monteur klimt erop, kijkt aandachtig naar de schroeven en zegt dan tegen zijn collega beneden: ‘Sleutel dertien.’
Rayan is nog niet bij het winkeltje.
De monteur maakt de tv-kabel los, begint de bouten los te draaien en zijn hulpje loopt terug naar het busje om de nieuwe muursteun voor de schotel te halen.
‘T minus zeven.’
Rayans Elantra stopt voor het winkeltje.