Als hij het laatste telefoontje heeft afgehandeld, leunt hij achterover in zijn stoel en denkt na over het verschijnsel slachtofferverheerlijking. Een algemeen syndroom, voortgebracht door overlevingsschuldgevoel en de universele over-de-doden-niets-dan-goeds-piëteit die het werk van een politieman lastig maakt, want het smeert de barsten dicht. En er zijn altijd barsten.
Tegen elf uur belt hij Gustie Flint, Danies moeder, om te horen of hij met haar kan komen praten. ‘U bent van harte welkom,’ zegt ze, ‘ik zit hier toch maar de hele dag,’ en ze geeft hem een adres in Panorama.
In het kantoor van Neville Philander, met de telefoon die rinkelt en een airco die op volle toeren blaast, vraagt Mat Joubert of hij alle dossiers kan krijgen van buschauffeurs die Danie Flint tussen 1 september en 25 november de laan uit heeft gestuurd.
‘Jirre,’ zegt Philander, die naast zijn bureau staat.
‘Ik weet dat het lastig is,’ zegt Joubert.
‘Neville,’ roept de vrouwenstem vanaf de gang.
‘Just a minute,’ roept Philander terug, met een blik naar zijn telefoon alsof het een slang is. Hij zegt tegen Joubert: ‘Doe me een lol: Personeelszaken zit bij het hoofdkantoor, als ik nu moet beginnen te klooien om die te pakken te krijgen is mijn dag naar zijn mallemoer. Kun je niet gewoon daar gaan kijken, nu je de zegen van mister Eckhardt hebt?’
‘Dat is goed. Waar zit het hoofdkantoor?’
‘Neville!’
‘Santasha, alsjeblieft! Dat zit bij Epping Industria, Hewettstraat, dankjewel. Kom, ik zal je laten zien waar Danies hok was.’
Santasha’s stem, heel ongeduldig: ‘Neville, lovey, ga je vandaag nog opnemen?’
Joubert loopt achter Philander aan de gang in. ‘Niet als je zo’n toon tegen me aanslaat.’
Hij verdwijnt door een deur, Joubert loopt achter hem aan. Santasha roept: ‘Ik sla geen toon aan, lovey, ik motiveer je alleen maar een beetje.’
De kamer is door schotten tot borsthoogte in vier kantoorruimtes opgedeeld, elk met een bureau en een lage kast, alles van dezelfde lichte houtsoort. Op de twee bureaus die te zien zijn heerst wanorde, stapels documenten en ordners, er zit niemand achter.
‘Motiveer de beller dan om even te blijven hangen,’ roept Philander en hij loopt om een schot heen tot bij het raam en wijst. ‘Dit is Danies hok,’ zegt hij. ‘Alles is nog zo’n beetje zoals toen hij hier voor het laatst was.’
‘Dank je,’ zegt Joubert.
‘Veel plezier.’ Hij draait zich abrupt om en rent naar de deur.
Joubert kijkt naar het bureau, de kast en de bureaustoel. Eenvoud op een vale vloerbedekking. Het bureau heeft rechts drie laden. Onder het bureau staat de kast van de computer, erop de muis, het toetsenbord en het scherm. Een stapeltje papieren en een klembord, een koffiebeker met een Porsche-logo, nog wat koffie onderin die nu is opgedroogd. Op het verschoten lichtblauw van het schot zitten foto’s en aantekeningen geplakt.
Hij gaat op de stoel zitten en kijkt naar de foto’s. In het midden hangt er een die hier voor het gebouw van de remise is genomen, waarschijnlijk de hele afdeling Administratie, zes mannen, drie vrouwen. Philander in het midden, Danie tweede van rechts, achteraan, brede glimlach. Joubert vraagt zich af welke van de drie gekleurde vrouwen de diplomatiek aandringende Santasha is.
Daarnaast een foto van Danie en Tanja Flint, genomen op een feestje van het werk. Haar gezicht was toen voller, en ze kijkt geamuseerd naar Danie, die uitbundig lacht, met een raar hoedje op en een biertje in zijn hand. Nog een foto, van Danie op een boot, ergens op een rivier, armen om de schouders van twee vrienden. Drie tijdschriftknipsels van sportauto’s, een Audi R8, een Ferrari F430 Spider en een Lamborghini Murciélago LP-640. Gele post-its met haastig opgeschreven namen en telefoonnummers, herinneringen aan vergaderingen en deadlines voor rapporten, het aantal uitroeptekens bepaalt de urgentie.
Hij trekt de stapel papieren naar zich toe en werkt die door. Ambtelijke abc-formulieren, met cijfers en verwijzingen, kennelijk van bussen. Een lichtbruine ordner met het abc-logo en het woord applications en daaronder Please return to HR, Mrs. Heese!!! in boze rode letters. Daarin zitten sollicitaties van buschauffeurs, elk met een foto, een kort cv en een verslag van de personeelsafdeling.
Hij schuift hem opzij en probeert de bovenste la van het bureau open te trekken. Die zit op slot.
Maakt de tweede la open. Een metalen bakje voor kantoorbehoeften, met vakjes van verschillende grootte. Goedkope gele ballpoints, twee potloden, een nietmachine, een blauw doosje nietjes, een ongebruikt gummetje, een rolletje plakband, een schaar, een postcodegids, drie pakjes Post-its, een oplader voor een Nokia-telefoon, paperclips, een Bic-aansteker zonder wieltje, een Ferrari-sleutelring en twee witte stekkers.