Hij kijkt om zich heen. Modern. Chroom en staal en glas. Geen lucht van zweet of magnesiumpoeder. Rechts is een balie, er zit een jonge vrouw achter. Ze glimlacht naar hem. Hij grijnst terug, in gedachten verzonken. Het computersysteem. Dat zal het soms laten afweten, zoals alle technologie, het is niet onfeilbaar.
‘Good afternoon, sir. Can I help you?’ vraagt de jonge vrouw.
‘Goedemiddag...’ En dan aarzelt hij, want hij heeft niet meer de macht van een saps-identificatiekaart. ‘Is het hek gekoppeld aan een computer?’ vraagt hij met een gebaar naar de kaartlezer.
‘Ja, meneer...’ zegt ze met een lichte frons die zegt ‘deze meneer is een interessant geval’, maar haar glimlach wijkt niet.
‘Valt het systeem weleens uit?’
‘Zolang je een Virgin Active-kaart kunt laten zien, kun je altijd naar binnen. Bent u lid?’
‘Nee,’ zegt hij. ‘Hoe vaak valt het systeem uit?’
De frons wordt groter en hij beseft dat zijn aanpak misschien te direct is. ‘Waarom vraagt u dat?’
‘Ik vroeg het me af.’
Ze antwoordt niet onmiddellijk, maar bekijkt hem eerst van top tot teen. ‘Zal ik een consulent roepen om met u te praten?’
‘Nee, dank je,’ zegt hij. ‘Dank je...’ en hij voelt zich ineens verlegen en dom. Hij had het anders moeten aanpakken, net doen of hij lid wilde worden of zo. Maar nu is het te laat. Hij draait zich om en loopt weg.
Niet meer de saps achter zich. Hij zal moeten leren liegen.
Maar hij weet nu in elk geval wel dat het computersysteem van de sportschool niet altijd werkt. Danie Flint heeft op de avond van de 25e misschien wel getraind. De tijd van zijn verdwijnen zal dan minimaal een uur later zijn.
Als dat iets uitmaakt.
Het kost hem moeite om het huis van de Flints in de doolhof van lanen in Parklands te vinden, zodat hij tien minuten te laat is. Het is een nieuwe buurt, rijen identieke huizen, drie slaapkamers en een dubbele garage op een klein lapje grond, zodat er alleen nog ruimte is voor een gazonnetje.
Hij parkeert aan de stoeprand, stapt uit, pakt zijn in leer gebonden schrijfblok en belt aan. Ze doet bijna onmiddellijk open en vraagt hem binnen met haar vermoeide flauwe glimlach. Ze heeft het jasje van die ochtend uitgetrokken. Haar armen in de blouse met korte mouwen zijn opvallend mager. Hij vraagt zich af hoeveel ze is afgevallen sinds november.
Hij komt in een kamer met open keuken, zitgedeelte met tv en eethoek, eenvoudige maar smaakvolle meubels. Haar laptop staat op de eetkamertafel, naast drie mappen die netjes en ordelijk naast elkaar liggen.
‘Zullen we aan tafel gaan zitten?’ vraagt ze.
Hij knikt.
‘Wil je iets drinken?’ Ze loopt in de richting van de keuken.
‘Nee, dank je, doe geen moeite.’
Ze blijft even besluiteloos staan, alsof ze niet aan de mogelijkheid heeft gedacht dat hij nee zou zeggen. Dan herstelt ze zich. ‘Ga alsjeblieft zitten. Ik heb alle documenten bij elkaar.’
Hij voelt een verlegenheid aan haar, iets ongemakkelijks, alsof ze niet gewend is aan een vreemde man in huis. Hij gaat aan de tafel zitten, een combinatie van rotan en hout. De stoel is niet comfortabel, te klein voor zijn lichaam.
Tanja Flint gaat tegenover hem zitten en pakt de eerste, heldergele map.
‘Dit zijn de rekeningen van Danies mobiel...’ Ze slaat de map open, haalt er een papier uit en schuift het over tafel naar Joubert. ‘Ik heb het imei-nummer gevonden, het staat helemaal bovenaan. En ik heb bij elk nummer geschreven wie hij gebeld heeft.’
Joubert bekijkt het. In een precies, net handschrift en blauwe inkt staat naast elk nummer een naam. Het moet haar uren hebben gekost.
Alsof Tanja Flint zijn gedachten kan lezen: ‘Ik heb het in december gedaan. Er was niets anders... Hier is een spreadsheet die ik heb gemaakt, met de namen, de nummers en hoe vaak hij die heeft gebeld. Hij heeft mij het meeste gebeld. En zijn chauffeurs. Er zit niets vreemds bij.’
Hij is onder de indruk, want dat gaat hem tijd en haar geld besparen. ‘Dit is heel nuttig,’ zegt hij.
‘Ik moest het doen. Ik heb na... ik heb naar iets gezocht. In elk geval kun je de hele map meenemen, als ik hem maar terugkrijg wanneer...’
Hij vult het ogenblik van stilte met een snel: ‘Natuurlijk.’
‘In deze map zitten onze financiën. We gebruikten Moneydance.’
‘Moneydance?’
‘Dat is software om je financiën te beheren. Je importeert je bankoverzichten van internet, dan kun je er van alles mee doen: grafieken maken, betalingsherinneringen, begrotingen... Het geeft je een heel goed overzicht.’
‘Ik snap het.’
Ze steekt hem de aan elkaar geniete papieren toe. ‘Dit zijn al onze uitgaven, op volgorde van datum. O, en dit is het hele jaar, vorig jaar, tot november. Ik heb het in categorieën ingedeeld, het probleem is, die Amerikaanse software, hun categorieën zijn vaak... je weet wel... Dit gaat over al onze rekeningen, we hebben allebei onze eigen rekening en creditcard, maar die kun je er allemaal in verwerken.’