Hij ging het stadiongebouw in en liep naar zijn kamer, waar hij direct achter zijn computer ging zitten om zijn e-mail te controleren. Mooi, de testresultaten waarop hij had gewacht, waren gearriveerd. Hij maakte het zich gemakkelijk in zijn stoel en begon te lezen. Nog geen twee minuten later zwaaide zijn deur open.
‘Gabe, goed dat je er bent, je moet even naar een van de meisjes kijken.’ Dion, de stadiondirecteur stond in de deuropening. Hij had er geen problemen mee om naar de cheerleaders te kijken die auditie deden.
‘Nee.’ Gabe keek niet eens op van zijn computer.
‘Echt, ik heb je nodig. Een bijensteek. Het lijkt erop dat ze allergisch is.’
‘O, alsjeblieft. Een bijensteek?’ Hij gromde. ‘Dat is wel de meeste zielige poging ooit.’
‘Nee, echt waar, je moet –’
‘Dion,’ onderbrak Gabe hem, nog steeds starend naar zijn scherm. ‘Ik heb verstuikte enkels gezien, verkrampte kuiten, verrekte polsen. Allemaal nep. Een bijensteek is een stuk inventiever, alleen zijn er geen bijen op dat sportveld. Die worden op afstand gehouden met chemische spray.’
‘Gabe…’
‘Kom op.’ Hij zuchtte vermoeid. ‘Ik wil niets te maken hebben met de zoveelste wanhopige cheerleader die me wil strikken voor een date. Genoeg, oké?’
Meer dan genoeg. Nadat hij een koude oorlog had ontketend in zijn familie vanwege zijn weigering zich te conformeren aan de traditie, was hij vastbesloten geweest zijn vrijheid nooit op te geven. Hij zou zijn doelen niet in gevaar brengen door zich te binden aan een vrouw. Hoewel hij erop lette alleen het gezelschap te zoeken van degenen die er net zo over dachten als hij, was hij een tijdje geleden gestalkt door een gestoorde ex-vriendin, die cheerleader was geweest bij de Blades. Sindsdien had hij besloten nooit meer iets te beginnen met iemand die iets met zijn werk te maken had.
‘Misschien had ik even moeten zeggen dat ik haar heb meegenomen.’ Vals grijnzend liep Dion verder naar binnen zodat Gabe de kleinere figuur kon zien die achter hem stond. ‘Voor de goede orde, ik moest haar naar je toe slepen. Zelf vindt ze dat het prima met haar gaat.’
O, geweldig. Gabe kromp ineen. Dat meisje had vast ieder woord gehoord. Van de andere kant, misschien was dat wel goed. Dan kon ze de eventuele ideeën die ze had direct uit haar hoofd zetten. Hij kwam achter zijn bureau vandaan en wierp Dion een vuile blik toe.
Dion knipoogde slechts en vertrok.
Gabe keek naar zijn patiënt. Haar hoofd was gebogen zodat hij haar gezicht niet kon zien. Natuurlijk was ze blond. En natuurlijk was het blond helemaal niet natuurlijk. Hij zag verschillende kleuren blond in haar haar, dat in zachte golven over haar schouders viel. Ze had de lange slanke ledematen van een danseres, en droeg het geijkte extreem korte pakje. Toen keek ze naar hem op. Haar ogen stonden uitdagend, haar wangen bloosden, haar volle mond was vastberaden. Allemaal zo herkenbaar, maar ook weer niet. Lieve hemel. Verbijsterd staarde hij haar aan. Zijn brein was wazig, in zijn oren klonk gezoem. Dit kon toch niet? Was dit zijn minderjarige huisbazin? Doornroosje uit de wildernis?
‘Hallo, Gabe.’ Ondanks de kleur op haar wangen was de rest van haar gezicht behoorlijk bleek.
‘Wat doe jij hier?’ vroeg hij.
‘Dat lijkt me duidelijk, niet?’ Haar felblauwe ogen fonkelden boos.
Zijn blik vernauwde zich. Nee, hij kon zijn ogen niet geloven. Het muisbruine haar was nu doorweven met goudkleurige strengen en ze was flink opgemaakt. Hoewel ze iets meer kleding droeg dan de vorige dag, had ze nog steeds niet veel aan. Haar short in dezelfde kleur als haar ogen was zelfs iets korter. In plaats van een doorschijnend hemdje had ze nu een strak roze balletpakje aan. ‘Ik dacht dat je naar het buitenland zou gaan,’ zei hij dommig.
‘Dat is ook zo.’ Van onder haar wimpers, die onder de mascara zaten, keek ze naar hem op.
‘Waarom doe je dan auditie voor de Blades?’ Hij slikte. Waren deze glossy vrouw en het slonzige meisje dat hij de vorige dag had ontmoet werkelijk een en dezelfde persoon? Hulpeloos keek hij neer op haar in het roze gehulde bovenlichaam en ineens besefte hij dat haar borsten op magische wijze tot bloei waren gekomen. Hij beet op zijn lip om een glimlach en de opmerking die op het puntje van zijn tong lag tegen te houden.
‘Aan het eind van het seizoen ga ik naar het buitenland,’ antwoordde ze. ‘Ik wil eerst dansen.’
‘Het eind van het seizoen?’ Dit was vreselijk. Zijn geamuseerdheid was onmiddellijk verdwenen. Dat was helemaal niet binnenkort, zoals ze hem de vorige dag had voorgespiegeld. Hij had aangenomen dat ze over een week of zo zou vertrekken. Hoe moest hij nu in vredesnaam een halfjaar in dat huis wonen met haar zo dicht in de buurt? Terwijl ze er ook nog eens zó uitzag?