‘Nou,’ antwoordde hij ernstig, ‘ik zag wel wat parallellen.’
‘Ik zal niet sterven aan een gebroken hart,’ zei ze, verontwaardigd ineens. Ze zou het vreselijk vinden als hij dacht dat dat zo was.
‘Daar ben ik me maar al te bewust van.’ Zijn charmante grijns verscheen even. ‘Dat was niet wat ik bedoelde.’
Ze kon dit niet veel langer verdragen zonder gek te worden. ‘Nou, wat bedoelde je dan?’
‘Dat jij op haar lijkt, omdat je net zo diep liefhebt, zo allesomvattend.’
Nu voelde ze zich kwetsbaar. ‘Hoe kom je daarbij?’
Zijn uitdrukking verzachtte zich. ‘Dat heb je laten zien in de manier waarop je voor je grootouders hebt gezorgd. Je hebt alles gedaan wat je maar kon.’
‘Dat zou iedereen toch doen.’ Ze probeerde het te bagatelliseren; ze was geen heilige.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Jij geeft, Roxie. Jij geeft alles.’
Daar zei ze niets op. Dat kon ze niet.
Hij leunde dichter naar haar toe, boog zijn hoofd tot hun gezichten elkaar bijna raakten en fluisterde: ‘Ga je me niet vragen wat ik hier doe?’
‘Moet ik dat dan vragen?’ Het klonk bijna jammerend. Haar zenuwen begonnen het nu echt te begeven. ‘Kun je het niet gewoon vertellen?’
‘Ik had je niet moeten teleurstellen,’ zei hij ruw.
‘Je hebt me nooit teleurgesteld.’ Iedere cel in haar deed pijn van de inspanning die het haar kostte te stoppen met trillen en te blijven staan. Hij was geweldig voor haar geweest, op alle mogelijke manieren.
Hij sloot zijn ogen. ‘Jawel, dat heb ik wel.’
Doelde hij op die laatste avond toen hij niet was ingegaan op haar wanhopige avances? ‘Je mocht echt wel nee zeggen tegen me.’
‘Nee.’ Zijn ogen vlogen open en hij keek haar strak aan. ‘Ik heb jou teleurgesteld en mezelf, doordat ik je heb laten vertrekken zonder je te vertellen wat ik voelde. Ik had het moeten zeggen, maar ik was te trots, en gekwetst. Nu voel ik me zo ellendig dat ik bereid ben door het stof te gaan als dat nodig is.’
Het trillen werd nu oncontroleerbaar. ‘D-Door het stof?’
‘Je zei tegen me dat ik nooit echt ergens voor heb gevochten. Nou, ik vecht nu. Weet je waarvoor?’
Ze schudde haar hoofd. Het rotsblok dat vast was gaan zitten in haar keel, belette haar antwoord te geven.
‘Ik vecht voor jou.’
Gabe zag alle kleur uit haar gezicht trekken, waardoor ze er nog breekbaarder uitzag dan ze al deed. ‘Ik wilde niet dat je wegging,’ zei hij. ‘Dat had ik tegen je moeten zeggen, maar ik wilde je er niet van weerhouden te gaan en ik dacht niet dat jij wilde…’ Hij brak af. Ze staarde hem nog steeds aan alsof hij een verschijning was of zoiets. Hij had geprobeerd haar niet te overweldigen, maar het werkte niet. Met de bedoeling haar dichter tegen zich aan te trekken, pakte hij haar bij haar middel, maar ze legde haar handen afwerend op zijn borst.
‘Ik ken jou, Gabe,’ zei ze op scherpe toon. ‘Jij bent een genezer. Je wilt mensen niet kwetsen, maar ik ben sterk. Ik ben niet zoals Diana, ik ga niet instorten.’
‘Weet je, ik zou wensen dat je dat wel deed,’ zei hij, haar steviger vastpakkend. ‘Ik wil dat je je openstelt en me vertelt hoe je je voelt. Het is niet erg om toe te geven dat je van streek bent. Je mag best om hulp vragen. Het is oké om iets nodig te hebben van iemand.’ Van hem.
Ze schudde haar hoofd. ‘Op de boerderij zorgde je voor de weeslammetjes. Ik wil niet zo’n lammetje zijn voor je.’
‘Roxie, je luistert niet naar me. Ik weet hoe sterk je bent. De sterkste persoon die ik ooit heb ontmoet. Ik heb geen medelijden met je, ik heb eerder medelijden met mezelf dat ik moet proberen net zo moedig te zijn als jij. Ik zie je helemaal niet als een weeslammetje dat gered moet worden.’ Hij was vastbesloten haar te laten accepteren wat hij te geven had, al had hij daar de rest van zijn leven voor nodig. ‘Je bent dapper en angstaanjagend onafhankelijk. Je hebt geleerd allerlei medische handelingen te verrichten, zodat je de mensen van wie je het meest hield kon verzorgen. Je hebt ze geholpen, gevochten om ze de beste kansen te geven. Je hebt die enorme tuin laten groeien voor je opa, al dat voedsel gemaakt met zoveel liefde. Jarenlang heb je je eigen dromen opzijgezet. Ik weet dat je zei dat het nu jouw tijd is, dat je nu avonturen en plezier wilt beleven. Het is absoluut niet mijn bedoeling je daarvan te weerhouden, maar ik wil ook graag een plek in je leven. Daar ga ik voor vechten, Roxie. Ik ben ervan overtuigd dat je met mij je grootste avontuur kunt beleven. Ontzeg dat jezelf niet, dan zou je niet trouw zijn aan jezelf. Jij geeft alles.’ Hij voelde haar onafgebroken rillen, voelde dat ze weerstand bood.
‘Zo wil ik niet zijn,’ fluisterde ze.