Gabe bereikte een nieuw dieptepunt in zijn voyeurisme. Vanuit het raam in de verduisterde slaapkamer van het beschadigde huis, zag hij hoe Roxie haar telefoon in de koelkast legde en de deur dichtsloeg. Zijn mond viel open. Niet bepaald wat hij had verwacht, maar van de andere kant zou het hem niet moeten verbazen. Ze zette al haar gevoelens op ijs en was nogal extreem in haar gedrag. Ze had geen moestuin aangelegd, maar een moesweiland. Toen ze had besloten te gaan dansen, had ze auditie gedaan bij de grootste, beroemdste dansshow van de stad. Na haar besluit dat ze hem als minnaar wilde, was ze onverschrokken en recht op haar doel afgegaan. Nu het klaar was, was het wat haar betrof ook helemaal klaar. Geen omkijken meer. Ze ging het huis verkopen, de auto, alles. Geen telefoon, geen contact, niets meer.
De volgende morgen zat hij te wachten op de onderste tree van haar trap. Ze verscheen halverwege de ochtend. Ze zag er vermoeid uit, maar mooi. De sporen van het gebrek aan slaap had ze geprobeerd te maskeren met een laag make-up die dik genoeg was om de straling van een nucleaire ontploffing tegen te houden. ‘Ik geef je een lift naar het vliegveld.’ Stijf van het lange zitten, stond hij op om haar te laten passeren.
‘Dat zou fijn zijn.’ Ze wist een glimlach door haar oorlogskleuren heen te persen.
Dus zo gingen ze het spelen. Alsof het nog steeds allemaal leuk en gezellig en betekenisloos was. Hij zou haar naar het vliegveld brengen en haar laten gaan. Dat moest wel. Het was niet eerlijk om te proberen iemand tegen te houden die weg wilde. Hij wist hoeveel wrok het kon geven als iemand probeerde om je vleugels te kortwieken. ‘Heb je je telefoon?’ vroeg hij zo nonchalant mogelijk.
Haar glimlach bleef intact terwijl ze knikte, maar hij zag dat ze haar handen stevig ineen klemde.
Hij zette haar bagage in de auto, liet haar instappen en startte de motor. Toen sloeg hij een hand tegen zijn voorhoofd. ‘O, ik ben wat vergeten, wacht even.’
De auto stond uit het zicht van de garage, dus ze kon niet zien dat hij de trap op liep naar haar studio. Hij gebruikte de sleutels die ze hem net had gegeven om aan haar advocaat te overhandigen om binnen te komen. Die kleine taak was hem blijkbaar wel toevertrouwd. Haar studio was praktisch leeg. Al het meubilair was weg. Ook haar auto was weg, had hij gezien. Het was verbijsterend dat ze al die spullen waar ze nog maar een paar dagen geleden zo aan vast had gehouden, had weggedaan. Zoals hij al had vermoed, lag de telefoon nog in het vriesvak. Hij ademde diep door om de pijn die hij voelde te verdrijven. Ze was de eerste vrouw die hem dumpte, misschien was dat de reden dat hij er zo’n moeite mee had. Het was vast allemaal gekwetste trots.
Hij liep terug naar de auto, en begon te rijden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar recht voor zich uit staren, terwijl ze wegreden bij het huis waarvan ze zo had gehouden. Ze knipperde niet eens met haar ogen.
De hele weg naar het vliegveld zei Roxie geen woord. Haar keel zat op slot. Natuurlijk zette hij haar niet gewoon af, maar parkeerde hij de auto en ging met haar mee naar binnen. Volledig op zijn gemak met haar vertrek, hielp hij haar met het inchecken van haar bagage, terwijl zij op het punt stond in te storten. Ze kruiste haar armen voor haar borst en greep haar bovenarmen stevig vast om alle pijn binnen te houden. Dit was de juiste keus. Ze kon het niet langer uitstellen bij hem weg te gaan.
Met een plagende uitdrukking nam hij haar gezicht tussen zijn handen om haar gedag te kussen.
Godzijdank had hij nee gezegd tegen een laatste nacht samen. Alleen al door deze aanraking wist ze dat ze zich nooit van hem had kunnen losmaken na een nacht vol passie. Ze zou zich aan hem hebben vastgeklampt en hebben gesmeekt om alles wat hij nooit wilde geven. Het was de bedoeling geweest dat het bij één keer seks zou blijven, maar ze hadden gelachen samen, ze hadden plezier gemaakt, goede gesprekken gevoerd, er was tederheid geweest, en dat alles had geleid tot… Tot iets waaraan ze geen woorden kon geven. Dat was te pijnlijk, nu hij hun verhouding wilde laten overgaan in een soort vriendschap. Hij had haar een telefoon gegeven uit bezorgdheid, om contact met haar houden als vrienden. Het was gewoon vernederend nu zij… Nee, ze wist heel zeker dat ze geen contact met hem kon blijven houden. Als ze echt licht en vrij wilde leven, moest ze dit deel van haar leven definitief afsluiten.
Voor een laatste keer keek ze in zijn mooie bijna zwarte ogen. Zijn plagende blik maakte plaats voor een glimlachje dat dwars door haar zenuwen ging. Toen hij zacht en vriendelijk over haar wang streelde, greep ze haar armen nog steviger vast om te voorkomen dat ze uiteenviel in duizend kleine stukjes.
‘Ik hoop dat het precies zo wordt als je graag wilt,’ fluisterde hij.
Niet tot spreken in staat knikte ze, beseffend dat alles wat ze echt wilde hier voor haar stond. Ze hield van hem en ze wilde dat hij ook van haar hield, maar dat was niet zo. Bewegingloos staarde ze naar hem op, net zo lang tot ze zich niet meer kon focussen. Haar blik werd wazig, hij werd die wazige omtrek die ze in de badkamer had gezien bij hun eerste ontmoeting. Ze knipperde met haar ogen, maar dat maakte het niet beter. Nog steeds kon ze niets zeggen, haar keel was verlamd, net als de rest van haar lichaam. Ze hoorde hem diep inademen. Voelde zijn handen op haar schouders.