‘Dat is het niet. Ik wil het huis. Ik heb het altijd gewild.’ En hij wilde ook wat erin hoorde.
Ze lachte. ‘Nu toch niet meer? Het huis is verwoest.’
‘Nee, het heeft alleen een nieuwe fundering nodig.’ Hij zag haar verstijven. Verdraaid, hij moest die verdediging van haar zien af te breken. ‘Ik doe dit niet uit medeleven, Roxie.’
‘Bij jou gaat dat vanzelf, Gabe,’ zei ze neerbuigend, haar glimlach in stand houdend. ‘Je bent arts. Mensen helpen is zo vanzelfsprekend voor je dat je het niet eens doorhebt. Je helpt de spelers, je hebt je zus geholpen. Je hebt je teruggetrokken uit het sociale leven, omdat je bezorgd was dat je iemand zou kwetsen. Je bent een goede vent, Gabe, maar ik wil niet dat je ridderlijk gaat doen over dit huis, omdat je me toevallig hebt ontmaagd. Ik ga met je naar bed, omdat ik dat leuk vind, ik hoef verder niets van je. Je bent me niets verplicht, oké?’
Hoe kon ze al dat goeds in hem zien en toch niet meer van hem willen? ‘Je hoeft niet voor mij te bepalen wat ik wel en niet kan doen,’ snauwde hij. ‘Als ik het huis wil kopen, dan koop ik het.’
Ze hield haar hoofd schuin en keek koeltjes naar hem op van onder haar donkere wimpers. ‘Het is mijn probleem, niet dat van jou. Ik zal je borg terugstorten.’
‘Die stomme borg kan me niets schelen.’
Ze schudde haar hoofd en lachte. ‘Tja, jij kan het je veroorloven niets om geld te geven.’
‘Waar slaat dat op?’ Zijn woede werd groter. Wanneer zette ze dat masker nu eens af?
‘Je bent er zo aan gewend te doen wat je wilt, te krijgen wie of wat je wilt. Heb je ooit ergens voor moeten vechten, Gabe?’
Nu hoorde hij iets scherps in haar toon. ‘Ik heb ook wel strijd moeten voeren.’
‘Door los te breken van de verwachting van de familie?’ vroeg ze plagend.
Zoals zij het stelde, leek het weinig voor te stellen, maar het ging wel om vijf generaties van verwachtingen. Als tiener was het heel wat geweest voor hem, om tegen zijn familie in te gaan.
Lachend beantwoordde ze haar eigen vraag. ‘Alles wat je daarmee bereikte, was dat je er nog meer aan gewend raakte je zin te krijgen.’
Ja, hij was er inderdaad aan gewend te krijgen wat hij hebben wilde, maar dat lukte hem nu voor geen meter. Dit was de eerste keer dat dat gebeurde, en het was niet fijn.
‘Gabe, als je veel strijd hebt moeten leveren, dan weet je wanneer iets de moeite waard is en wanneer niet. Dit huis is het niet meer waard om voor te vechten.’
Hij geloofde gewoon niet dat ze het meende. ‘Roxie…’ Toen hij haar zag verstijven, brak hij af. Ineens wist hij het. Misschien bloedde ze dood vanbinnen, maar ze had een besluit genomen en daar zou ze zich aan houden. Ze was de sterkste persoon die hij ooit had ontmoet, dus als ze dit echt wilde, en blijkbaar was dat zo, waarom zou hij het dan nog moeilijker voor haar maken dan het al was? Ze zag eruit alsof ze al nachten niet had geslapen. Waarschijnlijk had ze zich zorgen gemaakt en verdriet gehad, omdat ze het huis zou kwijtraken.
Het deed pijn dat ze geen contact met hem had opgenomen en al die beslissingen alleen had genomen. Was dat omdat hij niet belangrijk genoeg voor haar was? Omdat hij echt alleen een bedmaatje was, een speeltje? Hij had het vreselijke gevoel dat dat het was. Er was maar één manier om dat zeker te weten. ‘Ik heb iets voor je gekocht toen ik in Sydney was,’ zei hij zo luchtig mogelijk.
Haar ogen werden groter van oprechte verrassing.
Hij haalde de nieuwe telefoon uit zijn zak en gaf hem aan haar. ‘Dan kunnen we contact houden. Als je ooit iets nodig hebt…’ Van slag door de bevroren uitdrukking op haar gezicht, brak hij af. ‘Je hoeft je geen zorgen te maken over de kosten of zo. Dat heb ik geregeld.’
‘Gabe, dit kan ik niet aannemen van jou.’
De telefoon niet, of wat hij verder nog te bieden had? ‘Natuurlijk wel.’ Hij forceerde een glimlach. ‘Er zit een geweldige camera in, die heb je ook nodig als je reist. Ik heb er al wat applicaties opgezet voor je en ik heb een account geregeld zodat je er nog meer kunt krijgen. Alles wat je wilt.’
‘Gabe…’
‘Je leeft in het mobiele tijdperk, Roxie, je hebt een telefoon nodig. Het is voor je veiligheid. Kijk, hij kan ook als zaklamp dienen, er zit een alarm in, een gps navigatiesysteem…’ Hij deed te hard zijn best. Haar blik werd steeds afstandelijker. Ze wilde niet onbeleefd zijn, maar het was duidelijk dat ze het ding niet wilde. O, verdraaid, hij had gelijk gehad. Ze wilde hem niet meer kennen als ze weg was. ‘Je kunt me altijd sms’en of een foto sturen of zoiets,’ zei hij in een laatste poging een reactie van haar te krijgen.
Toen glimlachte ze ineens en nam de telefoon van hem aan. ‘O, je wilt dus gewoon een seksfoto?’