‘Oké, geef me een minuutje.’ Roxie ging weer naar binnen en deed de deur dicht.
Hij had zijn slechte humeur dus achter zich gelaten. Met haar ging het ook alweer wat beter. Ze was niet van plan zich eronder te laten krijgen door zo’n stomme leiding. Goed, haar reis moest weer een paar weken uitgesteld worden, maar er waren wel ergere dingen gebeurd. Ze pakte de champagnefles met de R erop. De drank en Gabe die weer zijn lekkere zelf was, zouden haar helpen de schrik te boven te komen.
‘Wauw,’ zei ze even later toen ze de volle borden zag staan op de eettafel buiten. ‘Ik weet niet of de Bolly hier wel goed genoeg voor is.’
‘Niet overdrijven.’ Hij trok een stoel voor haar naar achteren. ‘Het is gewoon een soort burger met friet.’
‘Niet zomaar een burger met friet.’ Ze ging zitten, en keek genietend naar het heerlijke eten. Zelfgemaakte bonenpasteitjes, verse salade en gebakken aardappeltjes. ‘Heb jij dit allemaal gemaakt?’
‘Ik ben single en woon alleen,’ teemde hij. ‘Dacht je dat ik niet kon koken?’
‘Maar het is –’
‘Vegetarisch, dat weet ik. Niet slecht voor een jongen van een rundveehouderij, hè?’ Hij haalde de kurk van de champagnefles en schonk twee glazen vol, fronsend toen bleek dat de fles daarmee al leeg was.
Ze nam een hapje van de pastei. Die smaakte heerlijk. ‘Heb je dit echt helemaal zelf gemaakt?’
‘Je verbazing is beledigend.’
Ze grinnikte. ‘Ik vind het gewoon knap dat je zelf verzint hoe je vegetarische burgers maakt.’
Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak en wreef een paar keer over het scherm. ‘Oké, ik heb het recept van internet. Hier.’
Met haar hoofd schuin las ze de bladzijde die hij tevoorschijn had gehaald. ‘De Hijgetariër?’ vroeg ze giechelend.
‘Ja, lekkere recepten voor de hippe vegetarische man.’ Met twinkelende ogen keek hij haar aan. ‘Mannen houden van burgers en barbecueën. Goede marketing, toch?’
‘Tja, je bent wel hip, maar niet vegetarisch,’ zei ze, bijna weer op haar oude flirterige toon.
‘Maar ik kan wel vegetarisch koken.’
‘Inderdaad. Het is verbazingwekkend. Op een goede manier, bedoel ik.’ Ze keek hem aan, maar haar plagende glimlach stierf op haar lippen toen ze besefte dat er behalve haar oma nooit iemand zoveel moeite had gedaan om te begrijpen wat ze graag at. ‘Dank je.’
De geamuseerdheid verdween ook uit zijn ogen, waardoor ze warm werden en vriendelijk en diep.
Opzettelijk liet ze haar mes vallen om een excuus te hebben het woordeloze contact te verbreken. Dat kon ze echt niet goed hebben gezien. Het ging tussen hen niet om geven om, maar om dierlijke lust. Een paar vreemde seconden lang was alles echter ondersteboven en binnenstebuiten gekeerd.
‘Nu ik deze toch vastheb, wil ik jouw nummer,’ zei hij.
Niet-begrijpend keek ze naar hem op.
‘Mobiele nummer,’ legde hij uit. ‘De komende week ben ik weg, dus wil ik je telefoonnummer. Voor het geval dat.’
Voor welk geval? ‘Heb ik niet.’
‘Je hebt geen mobiele telefoon?’ Hij leunde naar voren.
‘Ik heb helemaal geen telefoon.’ Ze achtervolgde een stukje pastei over haar bord met haar vork. ‘Heb ik niet nodig.’
‘Natuurlijk heb je die nodig,’ zei hij, nog steeds verbijsterd. ‘Iedereen heeft er een nodig.’
‘Nou, ik niet.’ Het waren extra kosten die ze niet kon gebruiken. De paar keer dat ze moest bellen, deed ze dat vanuit de cadeauwinkel.
‘Roxie, het is ook een veiligheidskwestie. Stel dat je auto het begeeft als je ergens op een landweg zit?’
‘Ik rijd alleen in de stad.’ Ze glimlachte.
‘Je begrijpt wel wat ik bedoel.’ Half grommend voegde hij eraan toe: ‘Je moet echt een telefoon hebben. Als ik hier vanavond niet geweest was, hoe zou je dan een loodgieter te pakken hebben gekregen?’
‘Ik zou wel iets hebben bedacht,’ antwoordde ze koeltjes. Dat had ze altijd gedaan. Als ze alleen was geweest, zou ze de hoofdkraan hebben uitgedraaid en gewacht hebben tot ze voldoende geld had om de loodgieter te betalen. Ze prikte een aardappel op haar vork en stak hem in haar mond om te voorkomen dat ze te veel zei over haar financiële situatie.
Hij legde zijn telefoon neer en viel aan op zijn burger alsof het ding leefde en op het punt stond van zijn bord te kruipen.
Een paar minuten later waren ze allebei klaar met eten.
‘Ik moet iets bekennen,’ zei Gabe met een brede glimlach, terwijl hij voorover boog om iets op te rapen van onder zijn stoel. Zijn luchtige houding was weer helemaal terug, evenals zijn sexy glimlach.
Haar huid begon te branden, maar de overgang van ijs naar vuur ging zo snel dat het pijn deed. Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest samen met Gabe te eten. Ze voelde zich nu trilleriger dan toen ze de natte garagevloer had gezien.