Gabe was bijna klaar voor de wedstrijd. Van een paar spelers had hij de knieën ingetapet en zijn koffertje stond klaar aan de zijlijn. In gedachten was hij echter heel ergens anders. Zijn begeerte naar die uitdagende mooie vrouw die hij niet kon hebben, maakte hem gek. Vastbesloten zijn aandacht weer bij zijn werk te krijgen, was hij een eindje gaan wandelen. Terwijl hij terugliep naar het sportveld, zag hij ineens een schaduw achter een trap in een rustig gedeelte van de gang. Hij schrok, maar zijn lichaam herkende haar onmiddellijk. ‘Roxie? Wat doe jij hier?’
‘Niets bijzonders. Ik neem even een momentje voor mezelf. Ga weg.’ Haar stem was steeds hoger geworden, waardoor ze een beetje hysterisch klonk.
‘Nee,’ zei hij nadrukkelijk. Hij kwam dichterbij. ‘Je bent van streek. Wat is er?’ Toen hij een rilling door haar heen zag gaan, spanden al zijn spieren zich. ‘Heeft een van de spelers iets gedaan?’
‘Wat? Nee!’
Hij geloofde haar, maar hij hoorde en zag haar angst. Haar stem was schor, haar ogen waren groot en ze klemde haar handen ineen alsof ze zichzelf ervan wilde weerhouden te vluchten. ‘Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is,’ zei hij bezorgd. Hij kreeg bijna geen lucht en moest zichzelf ervan weerhouden haar stevig tegen zich aan te trekken, zodat hij haar kon beschermen tegen wat het ook was waarvoor ze bang was.
‘Ik ben oké. Echt. Ik moet gewoon even op adem komen. Er hangt nogal een zware parfumlucht in de kleedkamer, snap je? Ik wilde even weg. Mijn hoofd leeg krijgen.’ Ze onderbrak haar spraakwaterval en keek hem paniekerig aan. ‘Ik ben zenuwachtig,’ gaf ze met een klein stemmetje toe.
De enorme druk op zijn borst werd eindelijk minder. Hij was zo opgelucht dat hij een lach maar net kon onderdrukken. ‘Je danst fantastisch. Het zal echt wel goed gaan.’
Wild schudde ze haar hoofd. Haar haar viel als een gouden waterval om haar schouders. ‘Ik heb het nog nooit gedaan.’
Hij kreunde. ‘Roxie, dit is niet het moment om te praten –’
‘Nee.’ Ze lachte kort. ‘Dat niet. Ik bedoel dat ik nog nooit heb gedanst voor een publiek.’
‘Wat?’ Dat was zeker een grapje. Nooit gedanst voor een publiek?
Ze praatte verder, sneller en sneller. ‘Het stadion is vol en de wedstrijd komt ook op tv. Al die kijkers thuis. Ik heb al jaren geen dansles meer gehad. Als meisje zat ik op ballet, maar toen oma een beroerte kreeg, ben ik daarmee gestopt. Ik heb mezelf leren dansen door naar dansvideo’s en muziekclips te kijken. Ik ben niet goed genoeg om met die professionele cheerleaders mee te dansen. Ik kan het niet.’
‘Jawel, je kunt het wel.’ Zijn hoofd tolde van al die informatie en van de vragen die hij wilde stellen.
Opnieuw schudde ze wild haar hoofd. Haar lichaam trilde, en ze zag eruit alsof ze er zo vandoor zou gaan.
‘Stel je gewoon voor dat je alleen in de tuin bent.’ Hij kwam dichter bij haar staan en hield zijn stem rustig. ‘Je danst prachtig in de tuin.’ Hij had haar vaak genoeg zien dansen en ze bewoog geweldig, beter dan enig ander meisje van het team. Ze was echt goed.
Nu keek ze zelfs nog paniekeriger. ‘Ik kan het niet.’
Angst was irrationeel en het was duidelijk dat zijn rationele poging om haar gerust te stellen niet ging werken. Dan bleef er maar één mogelijkheid over. Afleiding. Een knuffel om ervoor te zorgen dat ze zich wat beter voelde. Dat was alles wat het zou zijn. Dat kon hij wel, een knuffel en verder niets.
Roxie was bijna in tranen, maar ze mocht niet huilen. Dat zou haar make-up bederven. In een poging te stoppen met trillen, duwde ze haar handen tegen elkaar, net onder haar ribben. Het werkte niet. Hoe harder ze haar best deed rustig te worden, hoe meer ze van streek raakte. Dat Gabe hier was, hielp ook niet echt. Ze wenste dat hij wegging, maar dat was hij duidelijk niet van plan.
‘Roxie.’ Hij greep haar stevig bij haar schouders.
Geschrokken tilde ze haar hoofd op om hem aan te kijken.
‘Roxie,’ zei hij opnieuw, alleen was de toon van zijn stem totaal anders nu.
Haar hele lichaam verstrakte terwijl ze verwachtingsvol naar hem opkeek, maar hij zei verder niets meer. Er verscheen alleen een glimlach op zijn gezicht.
Gefascineerd keek ze toe. Het was een ondeugende glimlach vol belofte die werd weerspiegeld in zijn ogen. Het zag eruit alsof de losbol in hem was vrijgelaten. Hij legde een hand tegen haar kaak en hield haar stevig vast. Zijn aanraking leek haar te verdoven, verving haar onrust door een lome warmte. Langzaam kwam hij dichterbij. Ze kon zich niet bewegen, niet om hem aan te moedigen, ook niet om ervandoor te gaan. Ze kon alleen maar wachten, en verlangen.
Zijn duim bewoog, streelde. Ze voelde zijn adem op haar gezicht. Haar oogleden gingen dicht zodat ze zich beter kon concentreren op zijn aanraking, zijn geur. Zijn kus was zacht en lang niet dicht genoeg bij haar lippen, maar desondanks werd het vonkje dat al in haar smeulde vanaf hun eerste ontmoeting direct een vlam.