‘Roxie…’ Zijn keel schrapend, wendde hij zich snel af en liep naar een kast. Daar begon hij wat spullen heen en weer te schuiven.
Haar fantasie spatte als een zeepbel uiteen. Ze keek neer op haar dijbeen, dat ineens veel meer pijn deed. De zwelling leek roder en dikker te zijn geworden. ‘De reactie wordt erger geloof ik,’ mompelde ze, bijtend op haar lip.
Hij kwam naast haar staan met een tube crème in zijn hand. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij abrupt, zonder haar aan te kijken. Hij opende de tube en deed wat van de inhoud op zijn vingers. ‘Ik zal je ook wat antihistamine tabletten geven. Neem ze in wanneer je thuiskomt, je kunt er wat suf van worden.’
Ze knikte, niet meer tot spreken in staat. Zacht had hij haar benen weer wat verder uit elkaar geduwd en nu was hij bezig de crème over haar brandende strakgespannen huid te verdelen. Kennelijk was hij vergeten dat hij haar dat zelf wilde laten doen. Ze sloeg hem gade terwijl hij geconcentreerd bezig was. Nu begreep ze waarom al die cheerleaders deden alsof ze geblesseerd waren. Hij was leuk, en hij was echt een enorm stuk met zijn lengte en perfecte trekken. Zo vreselijk mannelijk ook. Zo enorm dichtbij. Zijn vingertoppen bewogen in cirkels, steeds dichter naar de plek van de bijensteek toe. Haar wimpers gingen omlaag. Als dit al zo sensueel aanvoelde, hoe zou het dan zijn als hij haar op andere plekken aanraakte? Ze zou zich niet moeten voorstellen dat die vingers hoger gleden, maar dat deed ze toch. Ze zou het niet zo warm moeten krijgen, niet zo moeten smelten, smachten… maar dat deed ze wel. Hij bleef haar strelen in dat soepele regelmatige ritme, en onwillekeurig ging er een huivering door haar heen.
Hij keek op. Zijn donkere ogen boorden zich in die van haar. In zijn blik was niets plagerigs meer te zien nu, alleen een ingehouden vuur. ‘Maak het zelf maar even af.’ Op zijn huid lag een dun laagje zweet ineens, alsof hij koorts had.
Haar keel schroefde dicht, dus knikte ze weer, maar zelfs dat kostte moeite. Het was alsof hij een soort betovering over haar had uitgesproken. Dit keer sloeg haar hart niet op hol; het begon heel langzaam en hard te bonzen. Iedere hartslag deed pijn en het leek alsof haar trommelvliezen het zouden begeven door de druk. Zijn handen rustten nu op haar dij, maar hij smeerde de crème niet meer uit. Hij hield haar alleen maar vast. Ieder moment zou hij zijn greep kunnen verstevigen. Als hij dat wilde. Ze zag zijn blik naar haar mond gaan. Hij dacht hetzelfde als zij. Haar lippen tintelden, werden droog. Wanhopig deed ze haar best er niet met haar tong langs te gaan. Ineens was hij dichterbij, zo dichtbij dat…
‘Hé Gabe, hoe gaat het met ons nieuwe meisje?’
Gabe bewoog zo snel, dat hij bij de wastafel zijn handen stond te wassen voor Roxie had kunnen knipperen. ‘Bedoel je mij?’ Roxie staarde naar de levendige hoogblonde vrouw die de kamer binnen was komen vallen. Het was Chelsea, de leidster van de dansgroep.
‘Ja, hoe is het?’ Chelsea kwam dichterbij staan om naar haar been te kijken. ‘Dat ziet er pijnlijk uit.’
‘Dat valt wel mee.’ Ze was de pijn weer even vergeten toen Gabe zijn handen net op haar dij had laten rusten. ‘Het gaat… prima.’ Ze was alleen een beetje ademloos.
‘Mooi, want je danst fantastisch. We willen je graag in het team.’
‘O, ja?’ Roxie staarde haar aan. ‘Echt waar?’ Ze dacht dat haar kansen verkeken waren doordat ze haar auditie niet had kunnen afmaken.
‘Ja, echt. Je hebt een klassieke achtergrond, of niet?’
‘Kon je dat zien?’ Dat verbaasde haar. Sinds haar zestiende had ze al geen balletles meer gehad.
‘Dat bedoel ik niet verkeerd, want je freestyle was geweldig. Ik dacht het gewoon een paar keer te zien aan je onderliggende techniek. Die danspassen van je zou ik graag nog een keer met je willen doornemen. Ik heb nog nooit een meisje zo zien solodansen als jij. We kunnen wel wat pit gebruiken, en jij hebt dat zeker.’
Wauw, dat had nog nooit iemand tegen haar gezegd. Aan de andere kant, er was al in jaren niemand meer geweest die haar had zien dansen. Vandaag was ze gewoon dat bijna lege stadion in gegaan en had ze alles gegeven. Het was haar gelukt! Opgetogenheid vermengde zich met de opwinding die er al was geweest. Ze kon het niet laten naar de lange donkere figuur te kijken die iets achter Chelsea stond, maar de emotie die ze op zijn gezicht zag, was niet bepaald wat ze had verwacht. Boosheid. Waarom keek hij zo geërgerd?
‘Ik laat deze pillen voor je achter.’ Gabe liep langs Chelsea heen en legde bruusk een klein doosje op de rand van de tafel. Sneller dan de streaker die over het veld was gerend tijdens de laatste wedstrijd van het team, verliet hij de kamer.
‘Lekker ding, hè?’ zei Chelsea een paar seconden nadat de deur was dichtgevallen.