Dat gold ook in het geval van Egbert Nuytinck. Daarmee werd extra bevestigd dat hij nog leefde toen hij in het bubbelbad terechtkwam. De dader had hem onder water gehouden. Nuytinck had blauwe plekken in zijn nek, mogelijk veroorzaakt door de hand van de dader. Hij had zich hevig verzet, maar verstikking door een vloeistof was geen langzame dood. Lang zou zijn verzet dus niet hebben geduurd. Anderhalve minuut, dan begon het lichaam het op te geven. Pas toen het slachtoffer buiten bewustzijn was, had de dader de vibrator in de open mond geschoven. Dat zou nog niet eens een minuut hebben gekost. Als ze het ruim nam, kon de moordenaar in vijf minuten klaar zijn geweest. Geen wonder dat niemand iets had gemerkt. Tegen de tijd dat de beveiliger weer op zijn plek zat, was de figuur al lang en breed uit beeld verdwenen.
Er kwamen vragen in haar op. Egbert Nuytinck was niet erg breed, maar hij had zijn lengte mee. Toen hij zich verzette, letterlijk vocht voor zijn leven, moest hij sterk zijn geweest. Was een vrouw sterk genoeg om hem desondanks te verdrinken? Ze twijfelde. Rudi ook, had hij gezegd toen ze haar gedachten met hem had gedeeld. Ze wilde niet zeggen dat het onmogelijk was, maar het moest dan wel een vrouw met behoorlijk wat fysieke kracht zijn.
Er was nog iets dat maar niet logisch wilde worden. Had de moordenaar geweten dat de beveiliger niet op zijn plek zou zijn? Had hij er de hand in gehad? De man had verklaard dat hij iets ongewoons in een van de suites had gezien, maar dat het bij aankomst de schoonmaakster bleek te zijn. Welbeschouwd was dat een vreemd verhaal. Alsof de beveiliger het verschil niet zag tussen een schoonmaakster met haar normale manier van doen, en iemand die zich verdacht gedroeg in een van de suites. Hoe langer ze erover nadacht, hoe meer het gevoel opkwam dat de moordenaar hier ook de hand in had gehad. Was het mogelijk dat hij of zij eerst zelf naar de suite was gegaan, vlak voor de schoonmaakster kwam, om de beveiliger af te leiden? Dat betekende dat de dader precies moest weten wanneer de housekeeping met de kamers aan de slag ging. Op de minuut nauwkeurig. Dat verkortte het lijstje niet meteen. Die informatie was te achterhalen voor elke medewerker van de club. Vreemder was het dat er op de beveiligingsbeelden van die avond niks vreemds te zien was. De beveiliger bleef volhouden dat hij iemand in de kamer had gezien, maar op het opgenomen beeld was daarvan geen sprake. Een beschrijving kon de man niet geven: de figuur had een masker en zwarte kleding gedragen. Geen jurkje, maar daarmee waren de medewerksters niet uitgesloten. Iedereen kon zich omkleden.
Sanne vervloekte Barbino dat hij weliswaar een nieuw camerasysteem had gekocht, maar niet had geïnvesteerd in iets waarbij de beelden in kleur en duidelijk genoeg waren. Je kon het materiaal terugkijken en dat was een verbetering, maar de resolutie was niet al te hoog en de zwart-, wit- en grijstinten maakten het niet makkelijk om enige details met betrekking tot het uiterlijk te onderscheiden. Echter, een figuur die door de beveiliger gezien was, moest ook op het beeld terug te zien zijn. Ze begreep er niks van. Ofwel iemand had een deel van de band gewist, ofwel de beveiliger was niet te vertrouwen. Beide opties werden nu door het rechercheteam onderzocht.
De deur van de woonkamer ging open en Sanne hoefde niet op te kijken om te weten wie er binnenkwam. ‘Dames, er zijn klanten’, klonk het koel en afstandelijk. ‘Dus misschien kunnen jullie je theekransje een andere keer houden.’
De meiden zeiden niks, maar kwamen in beweging. Sanne volgde hen. In het voorbijgaan wierp ze een blik op Felicia. Die keek stoïcijns voor zich uit. Ze had tegenover Rudi verklaard dat ze zaterdagavond in Maastricht was, en Marco had dat bevestigd. Althans, hij had haar om zes uur gezien, waarna hij met wat studievrienden uit eten was gegaan. De avond was geëindigd in een kroeg en Marco wist niet meer precies hoe laat hij thuis was. Het kon twee uur zijn, of drie uur. Tegen die tijd had Felicia liggen slapen en was hij nogal beneveld naast haar gekropen. Nee, hij dacht niet dat ze weg was geweest. Zij verklaarde dat ze televisie had gekeken en vroeg naar bed was gegaan. Was het een alibi? Er waren betere. Maar het stond ook niet vast dat het niet waar was. Ze begon hoe langer hoe meer aan haar eigen waarneming te twijfelen. Eerst was ze ervan overtuigd geweest dat ze Felicia had gezien, maar inmiddels durfde ze haar hand er niet langer voor in het vuur te steken. Ze baalde van zichzelf. Ze had het meteen moeten checken.
In het kwartier dat ze in de woonkamer was geweest, was het inderdaad drukker geworden in de club. Meer dan normaal op dinsdagavond. Er was een groep studenten, die, zo ving ze op, het behalen van een aantal belangrijke tentamens kwam vieren. Ze kneep haar ogen samen. Er waren ergere dingen dan studenten, hoewel er een paar tussen zaten die zich zo te zien al wat moed hadden ingedronken. Er steeg gejoel op toen Sanne en haar collega’s hun entree maakten. Ze wisselde een blik met Xaviera, allebei moesten ze lachen. Het zou ongetwijfeld een interessante avond worden.