‘Welke kaart?’
‘Die ene die we nog verwachtten. Soixante Neuf. Vandaar die vibrator, denk ik.’
‘Waarom die verandering van tactiek?’
‘Tja...’ Rudi klonk vermoeid. ‘Ik wacht af waar de forensisch psychologen mee komen, maar als ik een wilde gok moet doen, zeg ik: omdat het kan. Het lijkt wel of de dader met ons speelt. Met de club speelt, met Barbino, of waar het motief dan ook te vinden is. Barbino heeft een verbeterde versie van het camerasysteem geïnstalleerd in de suites, zodat de beelden bewaard blijven. Hij heeft beveiliging bij de deur neergezet en wat doet de dader? Die gaat doodleuk verder in de tuin.’
Sanne ging verzitten. ‘Maar daar zijn ook camera’s!’ zei ze geestdriftig. ‘Daar moet toch iets op te zien zijn.’
‘Vergeet het maar. De camera die uitzicht bood op die ene jacuzzi, is doodleuk uitgeschakeld.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Er zijn twee manieren waarop het mogelijk is de camera uit te zetten: vanuit de controlekamer en vanaf de camera zelf. Dat laatste is gebeurd.’
‘Lekker systeem.’
‘Waterdicht is het zeker niet’, beaamde Rudi. ‘Maar je moet wel weten waar die camera hangt en die is goed verscholen tussen de bosjes. Bovendien is dat ding erg klein. In het wilde weg gaan zoeken heeft weinig zin, zeker in het donker.’
‘Een dader met kennis van de situatie, dus.’
‘Of iemand die eerder in de controlekamer is geweest en heeft gezien vanuit welke hoek er wordt gefilmd.’
‘Maar de beveiliging heeft toch gezien dat die camera werd uitgezet?’
Rudi snoof even. ‘Dat zou je denken, ware het niet dat de beveiliger in kwestie net naar een van de suites was gelopen, omdat hij meende iemand te zien die er niet thuishoorde. Het bleek om housekeeping te gaan. Toen hij terugkwam, viel het hem in eerste instantie niet op dat de camera niet werkte. Er zijn minder televisies dan camera’s en de beelden wisselen.’
‘Amateur.’
‘Dat was niet hoe Barbino hem noemde, maar hij bedoelde vast hetzelfde. Het lijkt erop dat er simpelweg geen beelden zijn.’
‘En dat hij of zij ons weer te slim af is.’
‘Niet op de zaken vooruitlopen. Morgen komt het pathologisch rapport en de uitwerking van de getuigenverhoren.’
‘Ja.’ Sanne leunde tegen het hoofdbord van het bed. Rudi had gelijk, maar erg veel aanknopingspunten had ze niet gehoord.
‘Ga slapen’, zei hij. ‘Je gaat je energie nog hard nodig hebben. Dit moet de laatste zijn, Sanne. Hij kan ons niet blijven ontglippen.’
‘Of zij.’ Een gedachte ging door haar hoofd. ‘Was Felicia vanavond in de club?’
‘Wie?’
‘Felicia, de vriendin van Marco.’
‘Volgens mij niet.’
‘Ik dacht dat ik haar zag.’
‘Voor zover ik weet was ze in Maastricht. Hoezo?’
Ze schudde haar hoofd terwijl ze zich langzaam onderuit liet glijden, onder de deken. ‘Nee. Niks. Laat maar.’
‘Oké. Tot morgen.’
Ze hing op en trok de deken op tot aan haar kin. Haar lijf was vermoeid, haar geest klaarwakker alsof ze te veel koffie had gedronken. Gedachten gingen rond als pingpongballen. Liggend op haar rug staarde ze naar het plafond. Pas toen de digitale cijfers van de wekkerradio naar negen uur versprongen, viel ze in een rusteloze slaap.
9
‘Ze kunnen honderd beveiligers neerzetten, ik vind het hier doodeng.’ Romy keek de groep rond toen ze haar bekentenis deed. ‘Het is dat ik dit baantje nodig heb, anders was ik allang weggeweest. Wat als die moordenaar straks aan de callgirls begint?’
Er klonk wat instemmend gemompel. Alleen Xaviera trok haar wenkbrauwen op. ‘Dat zal toch wel meevallen? Dat heeft hij tot nu toe ook niet gedaan.’
‘Eens moet de eerste keer zijn.’ Romy keek haar waarschuwend aan. ‘En ik ben liever niet die eerste keer.’
‘Ik ook niet’, viel Lisa haar bij. ‘Ik ben doodsbenauwd. Ik slaap gewoon niet meer ’s nachts en als ik al slaap, word ik gillend wakker. Vannacht had ik gedroomd dat ik degene was die verzopen werd in het zwembad.’
Een paar meisjes gruwelden instemmend.
Sanne hield haar mond. Het was dinsdag, drie dagen na de laatste moord, en in de Soixante Neuf ging het nergens anders meer over. Zondag was er sprake van geweest dat de club voorlopig dicht zou blijven, wat meteen het gesprek van de dag was. De meiden waren doodsbang geweest dat ze zonder werk kwamen te zitten. Maar toen Barbino hun had verzekerd dat de club open zou blijven, waren ze weer als de dood voor een nieuwe moord.
Sanne baalde dat ze gisteren haar vrije dag had gehad. Het liefst was ze nu elke dag in de club, maar op haar vrije dag langskomen was veel te opvallend. Dat deed niemand. Zeker niet op maandag, een rustige dag in de Soixante Neuf. Door haar vrije dag was ze er nog niet in geslaagd veel informatie in te winnen en dat was frustrerend, want Rudi kwam ook niet veel verder met het onderzoek. Inmiddels was duidelijk dat Egbert Nuytinck een verdrinkingsdood was gestorven. Water in zijn longen had aangetoond dat hij nog leefde toen hij met zijn gezicht onder water werd geduwd en dat hij uiteindelijk – zoals iedereen die verdronk – onder water naar lucht had gehapt. Sommige mensen dachten dat je bij een verdrinkingsdood stierf doordat je te lang geen zuurstof kreeg, maar dat klopte niet. Uiteindelijk probeerde iedereen te ademen, het was een oerreactie van het lichaam op het gebrek aan zuurstof, een niet te onderdrukken reflex. Water kwam in de longen terecht, werd opgenomen in het bloed, waardoor dat veel te veel verdund raakte. Daardoor begonnen bloedcellen uiteen te vallen. De uiteindelijke dood trad in doordat het hart het in volume toegenomen bloed niet meer kon rondpompen en bovendien hevig ontregeld raakte door het vrijkomen van kalium als de bloedcellen het begaven. Een hartstilstand was dus de eigenlijke doodsoorzaak bij verdrinking, en niet verstikking.