Ricardo tastte achter zich naar de reling van het trappetje dat toegang gaf tot het in de grond verzonken bad. Sanne maakte zich heel even los om haar schoenen uit te trekken en haar jurk verder uit te doen. Het textiel viel als een vormeloze hoop aan haar voeten. Ineens voelde ze hoe haar nekhaar overeind ging staan. Haar ogen hadden iets geregistreerd, maar het was nog niet doorgedrongen wat het was. Ricardo voelde de verandering in haar onmiddellijk. ‘Wat is er?’ vroeg hij met een mengeling van bezorgdheid en verwondering.
‘Ik...’ Ze deed een stap opzij zodat ze langs hem heen kon kijken. Nu pas zag ze het goed. Ze ademde scherp in, sloeg haar hand voor haar mond. Haar hartslag schoot omhoog. Ze wist wat het was, maar haar ogen weigerden het beeld goed door te geven. Ze knipperde een paar keer, voelde een vage misselijkheid opkomen.
‘Holy shit’, hoorde ze Ricardo naast zich vloeken.
Sanne slikte. Hij was dood, zoveel was zeker. De man dreef op zijn buik, zijn gezicht in het water en zijn armen omhoog alsof hij zich overgaf. Op de achterkant van zijn beige jasje zat een kaart gespeld. Weer een. Ze sloot even haar ogen en vloekte zonder geluid te maken.
De politieagente in haar nam het over. Ricardo had zijn telefoon uit zijn zak gehaald en stond ermee in zijn hand, nerveus en besluiteloos. ‘We moeten de politie bellen. En Barbino...’ Hij keek om, wilde koers zetten naar de villa.
‘Blijf staan’, instrueerde ze hem. Na haar aanvankelijke schrik was er een rust over haar neergedaald.
‘Blijf staan?’ Hij begon zijn shirt dicht te knopen. ‘Ik ga de politie laten komen.’
Even schoot het door haar heen dat ze hem kon vertellen wie ze werkelijk was, maar ze deed het niet. Niemand mocht het weten. ‘Er kunnen overal sporen zijn’, zei ze zacht. ‘Die maken we onbruikbaar als we nu naar binnen lopen.’
Zijn bevreemde blik ontging haar niet. Ze negeerde de vragen die erin opgesloten lagen.
‘Bel Barbino.’
Ricardo deed wat ze hem opdroeg, hervond zijn kalmte. ‘Kom naar buiten’, zei hij kort en zakelijk. ‘Er drijft er hier eentje in je jacuzzi.’
Ze hoorde Barbino vloeken aan de andere kant van de lijn.
‘Bel de politie’, voegde Ricardo toe. ‘En laat iedereen binnen blijven. Er kunnen sporen zijn.’
Hij was een snelle leerling, dacht Sanne toen ze haar jurkje van de grond plukte en het weer aantrok. Het koordje liet ze voor wat het was, waardoor haar borsten half ontbloot waren. Het kon haar niet schelen, ze had wel iets anders aan haar hoofd. Ze keek naar de man in het water en sloeg het beeld op in haar gedachten. Het liefst had ze met Ricardo’s telefoon wat foto’s gemaakt, maar zo ver wilde ze niet uit haar rol vallen. Dat ze niet paniekerig had gereageerd, was eigenlijk al enigszins vreemd voor een callgirl.
Een deur sloeg dicht en ze hoorde haastige voetstappen naderen over het grind. Twee paar, dacht ze. Een seconde later kwamen Barbino en Alexander de hoek om gesjeesd. De sporen, dacht ze, maar ze zei niks.
‘Sluit de tuin af’, was het eerste wat Barbino zijn zoon opdroeg. ‘En doe de lampen van de jacuzzi’s uit. Niemand mag dit zien.’
‘Maar binnen...’
‘Binnen moet alles doorgaan’, snauwde hij. Sanne trok één wenkbrauw op. Gezellige boel als hier zometeen een moordonderzoek gaande was.
‘Heb je de politie gebeld?’ vroeg Ricardo.
Barbino knikte kort. ‘Die rechercheur is onderweg.’ Hij keek naar Sanne en wees kort op de man in het zwembad. ‘Wie is hij?’
‘Weet ik niet. Ik heb hem hier niet eerder gezien.’ Ze aarzelde even en voegde toe: ‘Ik zag hem met de tweeling naar boven gaan.’
‘De tweeling?’ vroeg Barbino kortaf. ‘Wie zijn dat in godsnaam?’
‘Chi Min en Lyn, die twee Aziatische meisjes.’
Zonder zijn zoon aan te kijken, blafte Barbino instructies naar Alexander. ‘Haal die twee eruit, maar zorg dat niemand het merkt. Vang die rechercheur op en leid hem buitenlangs hierheen. Ik wil geen paniek in de tent. En zorg dat de camerabeelden worden bewaard en teruggespoeld. Meteen. Deze keer hebben we hem.’
Camerabeelden. Sanne wist dat er een kamer was waar al die beelden te zien waren, maar vooralsnog was het niet mogelijk geweest terug te spoelen. Dat zou het een stuk makkelijker hebben gemaakt. Blijkbaar was er een nieuw systeem waarbij dat wel kon. Ze voelde professionele opwinding. Als dat zo was, kon hij best eens gelijk hebben. Dan hadden ze deze keer veel meer kans de moordenaar te pakken. Ze wierp nog een blik op het lijk in het zwembad. Voor hem kwam het te laat. Er ging spijt door haar heen, en schuldgevoel. Weer een. Weer was het haar niet gelukt om dit te voorkomen.
Alexander ging op weg om te doen wat zijn vader hem had opgedragen. Hij liep langs haar heen, wierp een snelle, onderzoekende blik. ‘Gaat het?’