7
Het duurde tot laat in de middag voor Rudi terugbelde. Sanne hield het nieuws in de gaten. Op diverse sites werd al gerept van een ‘arrestatie’ in de zaak. Journalisten waren er ook al achter gekomen dat het om de echtgenote van een van de slachtoffers ging. Ze vroeg zich af waar ze hun informatie toch altijd vandaan haalden. De politiewoordvoerder had zich van commentaar onthouden, stond er nog bij. Dan wist je meestal dat de informatie klopte. Het enige was dat Sonja Haasdonk niet officieel gearresteerd was, maar alleen voor verhoor was meegenomen. Die fout werd echter zo vaak gemaakt dat ze er niet echt meer van opkeek. Ze was ervan overtuigd dat journalisten het verschil wel kenden, maar het woord ‘arrestatie’ deed het in de pers waarschijnlijk beter.
‘En?’ vroeg Sanne toen ze opnam. Ze stapte net in de auto, op weg naar de Soixante Neuf. Ze had de middag gebruikt om boodschappen te doen in de plaatselijke C1000, waarbij ze de pinpas van de politie had gebruikt die op haar naam was gezet. Haar tijdelijke persoonlijkheid was waterdicht. In de supermarkt had ze een gesprek opgevangen tussen twee oudere dames die het over de zaak hadden. Ze hadden net op de lokale radio gehoord dat er iemand was opgepakt en blijkbaar hield de zaak hen nogal bezig. Sanne had onopvallend staan luisteren en de conclusie getrokken dat de wildste verhalen de ronde deden. De manier waarop de slachtoffers om het leven waren gebracht mocht dan spectaculair te noemen zijn, het was nou ook weer niet zo dat er bewijs was gevonden voor allerhande spirituele rituelen voorafgaand aan de moorden. Ze moest niet vergeten Rudi te vragen of de perschef iets meer juiste informatie naar buiten kon brengen om de indianenverhalen wat in te dammen. Zij was immers niet de enige die dit soort verhalen opving en ze had er geen baat bij als de beleving van haar collega’s in de club gekleurd werd door wat ze op straat opvingen.
Rudi klonk vermoeid. ‘We hebben nog niks concreets. Ze heeft geen alibi voor de moord op Bladel, omdat ze alleen thuis was en niemand heeft gesproken. Ze wil dat we de kabelmaatschappij bellen en uitzoeken dat ze de hele avond een of andere spelshow heeft zitten kijken. Je begrijpt dat ze enigszins in paniek is.’
‘En op het tijdstip van de eerste moord?’
‘Was ze ook alleen thuis. Volgens haar kwam haar man rond halfelf, maar ja, die kan het niet meer bevestigen.’
‘Wat denk je?’ vroeg Sanne. Natuurlijk stond of viel elke verdachtmaking met het bewijs, maar al tijdens een gesprek kon je als rechercheur een duidelijk gevoel hebben. Intuïtie mocht dan niet doorslaggevend zijn, toch moest elke politieagent er tot op zekere hoogte op durven vertrouwen. Ze wist dat Rudi er niet vaak naast zat.
Hij zuchtte. ‘Om eerlijk te zijn denk ik dat het niks is. Dit is een vrouw die jarenlang heeft geleefd in de wetenschap dat haar man het buiten de deur zocht, in een club waar meisjes die haar dochter hadden kunnen zijn, hem gaven wat hij thuis blijkbaar niet meer kon vinden. Dat heeft rare dingen met haar gedaan, het heeft haar woedend gemaakt, gefrustreerd en het heeft haar dingen laten doen die je niet achter haar zou zoeken, zoals een prepaid telefoontje aanschaffen, de club opbellen en roepen dat ze het bedrijf te gronde zal richten. Maar als je het mij vraagt, stelt het allemaal niet zo gek veel voor.’
Sanne schudde haar hoofd. ‘Iets te veel foute misdaadseries gekeken, misschien.’
‘Daar lijkt het wel op. Maar goed, we sluiten niks uit. De echtgenote van een bezoeker is sowieso een richting waarin we moeten zoeken.’
‘Ja’, zei Sanne met weinig enthousiasme. Het was een hels karwei om bij al die vrouwen langs te gaan en hun verhalen en alibi’s te checken.
‘We hebben trouwens ook een link tussen de drie heren gevonden.’
‘En dat zeg je nu pas?’
‘Hij is niet zo sterk. Alle drie waren ze lid van de Rotary.’
‘Dezelfde afdeling?’
‘Nee, daarom is het ook niet zo’n sterke link. Maar er zijn twee man bezig uit te zoeken wat dat nog kan opleveren.’
Sanne hoorde de vermoeidheid in zijn stem. Ze zuchtte zelf ook. Het waren eindjes van draden waar ze aan moesten trekken, maar ze vreesde dat de meeste ervan zouden afbreken voor ze goed en wel waren begonnen. Net als Rudi had ze het gevoel dat ze het juiste spoor nog niet te pakken hadden.
Ze hing op en concentreerde zich op de weg. De avondspits was vroeg op gang gekomen. Het was regenachtig en het verkeer kwam maar langzaam vooruit. Ongeduldig trommelde ze op het stuur, terwijl ze naar het regelmatige gezwiep van de ruitenwissers keek. Hopelijk zou het vanavond niet zo druk zijn in de club. Ondanks alle slechte publiciteit liep de Soixante Neuf nog steeds prima en nieuwe meisjes waren altijd populair, had ze inmiddels begrepen. Die twee gegevens leidden ertoe dat ze op haar werkavonden maar weinig momenten niks te doen had. Rustig rondkijken was er niet vaak bij. Laat staan dat ze ongemerkt de kantoren van Barbino en Alexander kon binnengaan. Hoe vroeg ze ook kwam, een van de Barbino’s was altijd wel aanwezig. En ’s nachts langer blijven had ook niet zoveel zin. Alexander of zijn vader ging altijd als laatste weg.