Ze nam een slok koffie en spuugde die bijna weer uit toen ze merkte dat de drank koud was geworden. Met enige irritatie schoof ze haar beker aan de kant. Het googelen van de Barbino’s leverde weinig op. Ze kon het proberen met haar collega’s, maar ze vreesde dat ze ook daar niet veel wijzer van zou worden. Haar collega’s bij de recherche deden heel wat grondiger onderzoek. Als er iets over hem te ontdekken viel op internet, zou dat in het onderzoek zeker boven water komen.
Toch typte ze ‘Felicia Solano’ in in de zoekbalk bij Google. Ze vroeg zich af of Marco bewust voor een Italiaanse vriendin had gekozen. Was dat een soort ongeschreven regel binnen de familie? Waar je ook woonde, als je een langdurige relatie aanging, was het met een Italiaanse? Ze wist het niet, en eigenlijk maakte het ook niet uit. Zo Italiaans kwam Felicia niet over, met haar blonde haar. Sanne had geen idee of de kleur nep was. Misschien wel. Het deed er ook niet toe. Ze was benieuwd naar de resultaten van Felicia’s achtergrondonderzoek. Ze vertrouwde de vrouw en haar motieven voor geen cent, maar dat – hoorde ze Rudi in gedachten al zeggen – was nog geen grond voor een verdachtmaking. Laat staan dat ze op dit moment een geldig motief kon aanwijzen.
Ze scrolde door de zoekresultaten. Ook Felicia had een Facebookaccount en anders dan haar vriend en haar zwager had zij het niet afgeschermd. Ze hield het actief bij en had gisteren nog een link gedeeld. Sanne klikte erop. Het was een flauwe foto, die wereldwijd zo te zien al heel wat likes had opgeleverd. Nietszeggend, eigenlijk. Ze ging door de rest van de berichten heen. Felicia had niet echt de neiging Facebook voor persoonlijke berichten te gebruiken. Ze reageerde weleens op berichten van anderen, feliciteerde mensen met hun verjaardag en had diverse nieuwsberichten geliket. Ook had ze wat foto’s online staan. Voornamelijk van zichzelf. Ze verving om de zoveel tijd haar profielfoto en op een paar foto’s was ze samen met Marco te zien. Heel aanstellerig had ze die foto’s voorzien van een klein hartje. Sanne keek naar de mensen die die foto’s een like hadden gegeven. Er waren een paar werkneemsters van de Soixante Neuf bij, ook meiden die een uitgesproken hekel aan Felicia hadden. Ze klikte de pagina weg. Die bevestigde alleen maar wat ze toch al wist: dat schijnheiligheid binnen de muren van de Soixante Neuf tot ongekende hoogten was gestegen.
Haar gedachten werden onderbroken doordat haar mobieltje begon te rinkelen. Snel greep ze het telefoontje. ‘Rudi.’
‘We hebben iets.’ Hij klonk opgewonden, voor zijn doen. ‘We moeten dit verder onderzoeken, maar het is een aanknopingspunt.’
‘Wat is het?’
‘De vrouw van Willem Haasdonk, het tweede slachtoffer. Toen ze er na de moord op hem achter kwam dat haar man naar een seksclub ging, was ze er kapot van. Ze wist van niks. Een hele schok vond ze het. Maar dat blijkt vooral een heleboel theater te zijn geweest.’
Sanne voelde haar hartslag toenemen. ‘Hoezo?’
‘Ze was wel degelijk op de hoogte van zijn bezoekjes. En ze was het er niet mee eens, om het zo te stellen.’ Ze hoorde geritsel van papier. Rudi las op: ‘Vanaf drie maanden voor de eerste moord heeft ze stelselmatig naar de club gebeld, altijd als ze het vermoeden had dat haar man er was. Soms meerdere keren per week. Uit zijn creditcardgegevens blijkt dat hij er meestal wel was op de tijden dat ze belde, hij kwam bijzonder vaak. Maar hij was er niet altijd als zijn vrouw dat vermoeden had.’ Hij lachte een beetje sarcastisch. ‘Soms moest hij blijkbaar wel echt overwerken.’
‘Zei hij dat als hij in de club was?’
‘Volgens haar verklaring wel, ja. Ze zei dat ze dat geloofde, maar dat was dus onzin. Uit haar telefoongegevens blijkt dat ze de club zo’n beetje heeft gestalkt. Na de dood van haar man hielden de telefoontjes op, maar tijdens haar gesprekken met de politie bleek dat er nog een hoop woede bij haar zit.’
Sanne liet de informatie op zich inwerken. ‘Wat ik niet begrijp,’ zei ze toen, ‘is waarom niemand binnen de club iets heeft gezegd na de dood van Haasdonk. Het moet toch bekend zijn geweest dat ze vaak belde? Dat is toch op z’n minst opvallend te noemen?’
‘Volgens Barbino ontvangen ze voortdurend telefoontjes van boze echtgenotes. Niks bijzonder. En mevrouw Haasdonk zei haar naam er niet bij. Maar uit de telefoongegevens van de club bleek dat er wel erg vaak vanaf hetzelfde nummer werd gebeld. Het was niet zo moeilijk dat terug te leiden naar mevrouw Haasdonk, ook al gebruikte ze een prepaid telefoontje. De zendmast staat echter pal naast haar huis.’
‘Boerenslimheid’, zei Sanne schamper.
‘Ze wordt nu opgehaald voor verhoor.’ Ze hoorde de hoop in zijn stem. ‘Misschien hebben we eindelijk een doorbraak.’