De man naast haar – hij had zich voorgesteld als Stefan en werkte bij de Belgische overheid, had hij haar eerder verteld – kreunde opnieuw en draaide zich op zijn zij. Sanne keek naar hem. Ze was moe en had zelfs spierpijn. Het was geen makkelijke avond geweest. Haar lijf schreeuwde om een beetje rust. Gelukkig was het inmiddels na tweeën. Toen ze een uur geleden met Stefan naar boven was gegaan, was het beneden al aan het leeglopen. Hopelijk waren de meeste gasten nu vertrokken en was Stefan de laatste van vanavond geweest.
Ze zwaaide haar benen over de rand van het bed en kwam overeind. Binnen een minuut had ze haar kleding aan. Stefan reikte naar zijn broek op de grond, vond zijn portemonnee en trok er wat briefjes uit, die hij haar in handen drukte.
‘Dankjewel, Sandy’, lispelde hij, halfdronken van de champagne die ze hem eerder die avond had laten bestellen. Ze stopte de briefjes in haar beha, bedankte hem en zei dat hij nog tien minuten had om zich aan te kleden en op te frissen. Dat was het beleid, na een kwartier kwam housekeeping. Als ze dat niet deden, zouden sommige mannen rustig de hele nacht in de suite blijven slapen.
Ze knikte Stefan nog één keer toe en verliet toen de ruimte. Toen ze de deur achter zich dichttrok, flitste het even door haar heen dat het ook zo gegaan moest zijn met Bladel. Shania die het geld in ontvangst nam, hem gedag zei en op ging naar de volgende. Voor hetzelfde geld lag Stefan hier over een halfuur doodgebloed in een of andere Kamasutra-positie, die al dan niet iets te betekenen had. Ze kon zich voorstellen dat Shania het een eng idee vond dat zij het als laatste met Bladel had gedaan. De gedachte aan Stefan als volgende slachtoffer bezorgde haar ook een huivering. Even aarzelde ze. Kon ze hem wel alleen laten? Ze schudde haar hoofd en zette die gedachte van zich af. Ze konden moeilijk als babysitters bij al hun gasten blijven en bovendien, de killer had gisteravond toegeslagen. Hij of zij ging zorgvuldig te werk, niet overhaast. Vanavond zou er niks gebeuren.
Ze liep naar beneden en keek met enig cynisme naar de beveiliger die sinds vanavond bij de deur stond. Barbino – of Felicia, ze wist niet wie het had geregeld – had blijkbaar een beveiligingsfirma gebeld en gevraagd om de breedste klerenkast die ze in huis hadden. Dat verzoek had geresulteerd in de King-Kong die nu volledig detonerend in de omgeving, als een veel te grote kamerplant in een klein appartementje, de boel in de gaten hield. Het was bijna komisch. De Kamasutra-killer was hen tot nu toe veel te slim af geweest en als ze één conclusie met zekerheid konden trekken was het wel dat de dader niet op kracht maar op sluwheid moest worden bestreden. Maar Barbino’s wegen waren blijkbaar simpeler: beresterke bodybuilder inhuren, moordenaar pakken.
Ze liep King-Kong voorbij, naar de badkamer om zich op te frissen. Ze werkte haar make-up bij, schikte haar haar en spoot een luchtje op om de geur van de man te verdrijven. Daarna zette ze koers naar de bar. Het was rustig in de club. De sessie met Stefan had langer geduurd dan ze had gedacht en de meeste gasten waren al naar huis. Ze vermoedde dat de meiden of ook vertrokken waren, of zich in de woonkamer bevonden. Aan de bar zat alleen nog Alexander. Hij had een whiskyglas voor zich staan, waar alleen nog ijsblokjes in zaten. Er was geen barkeeper. Sanne zag haar kans schoon.
Ze liep naar binnen en ging achter de bar staan. Alexander zei niks. Sanne greep de whiskyfles die het dichtst bij stond. Ze had geen verstand van sterkedrank. Hopelijk was dit wat hij dronk.
Ze schonk zijn glas bij. Alexander klemde zijn hand erom en keek op.
‘Je ziet eruit alsof je het nodig hebt’, zei ze.
Het was nog waar ook. Hij zag er moe uit. Zijn ogen waren rood, zijn haar zat warrig. Maar hij was het type dat zelfs die look kon hebben, stelde ze met enige verbazing vast. Ze begreep waarom de meiden hem sexy vonden. Hij was ook sexy. Spannend en mysterieus en waarschijnlijk daarom Barbino’s eerste keus voor het overnemen van de zaak. Hij paste hier, veel meer dan Marco. Alexander was een manager, Marco een intellectueel. Eigenlijk was het moeilijk te geloven dat ze broers waren. Ze hadden hetzelfde donkere haar en de bruine ogen van hun vader, maar ze waren compleet verschillend.
Alexander hield het glas naar haar op. ‘Neem er zelf ook een.’
Sanne wilde eigenlijk niet drinken, maar ze had het idee dat een colaatje light het op dit moment niet zou doen. Daarom pakte ze een glas, deed er ijs in en zocht uit de ruime voorraad drankflessen tegen de wand iets uit dat er niet al te heftig uitzag. Ze voelde hoe Alexander haar met zijn blik volgde, ook al stond ze met haar rug naar hem toe.
Ze draaide zich om en vulde haar glas. Hij wendde zijn blik niet af. Met half geloken ogen keek hij naar haar. Ze voelde haar hand licht trillen toen ze de dop op de fles draaide. Daarna pakte ze het glas op en hief het naar hem. Het spul smaakte mierzoet en ze probeerde niet te huiveren.