Hij knikte. ‘Dat is een mooi streven.’
‘Ja, maar het gaat geen waarheid worden. Studeren is niet makkelijk als je al vanaf je veertiende voor jezelf moet zorgen.’ Ze maakte een mentale aantekening dat ze dit moest onthouden, als onderdeel van haar identiteit. Ze trok een nadenkend gezicht. ‘Iets anders in de hulpverlening lijkt me ook mooi. Op de ambulance werken, of zo. Of bij de politie.’
‘Dat is nogal een verschil’, lachte Marco. ‘Bij de politie krijg je met heel andere dingen te maken.’
‘Maar je kunt wel iets betekenen voor mensen. Hoewel...’ Ze deed alsof ze iets bedacht. ‘Soms ben je te laat. Dat hebben we hier wel gezien.’
‘Ja.’ Hij blies een rookwolk in haar richting. ‘Ik hoop dat de politie haar werk nu eindelijk gaat doen, voor er nog een dode valt.’
Ze hield haar hoofd scheef. ‘Ik vind het doodeng. Straks loop je een kamer binnen en...’
Hij knikte. ‘Dat is geen fijn idee.’
‘Ik heb het idee dat de politie niet echt weet in welke richting ze moeten zoeken.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Ze zeggen dat ze het onderzoek breed moeten houden. Dat ze zich niet kunnen blindstaren, dat ze moeten uitkijken voor tunnelvisie, omdat er nog zoveel opties zijn.’ Zijn mond vertrok. ‘Dat zal best zo zijn, maar ik hoop dat ze snel met iets meer komen dan dit.’
‘Wat denk jij?’ vroeg Sanne nonchalant.
Marco nam de laatste trek van zijn sigaret en drukte de peuk uit in de asbak. Hij liet de rook ontsnappen voor hij antwoord gaf. ‘Als ik het wist, stond ik hier niet. Dan zat ik wel bij de politie.’ Hij knikte haar toe. ‘Werk ze vandaag.’
Ze keek toe hoe hij wegliep. Was het verbeelding dat hij ineens haast had om weg te komen toen ze hem naar de dader vroeg? Het kon ook toeval zijn, hij had net zijn sigaret opgerookt.
Ze hoorde de andere deur van de keuken opengaan. Het geluid van klikkende hakken kwam haar richting uit, gevolgd door Felicia’s kribbige stem. ‘Hoe vaak moet ik nog zeggen: geen gerook binnen!’
Sanne drukte haar sigaret uit en verdween zonder Felicia een blik waardig te keuren. Het was tijd om aan het werk te gaan.
Sanne liet zich zwetend op haar rug vallen. Ze hijgde. Opgelucht luisterde ze naar het wegebbende gekreun van de man naast haar. Er krulde een glimlach om haar lippen Ze beschikte over een goede conditie, maar dit had haar behoorlijk uitgeput. Het leek wel een work-out. Niet dat dat erg was, ze hield wel van een beetje pit. Ze keek naar zijn handen, die samengebonden waren aan een spijl van het bed. De handboeien. Het was pas de tweede keer dat ze ze had gebruikt, ook al waren ze volgens haar collega’s behoorlijk populair onder de klanten. De man naast haar had het nog nooit met handboeien gedaan, had hij gezegd. Sowieso was dit pas zijn derde keer in een seksclub en die handboeien stonden hoog op zijn verlanglijst. Dus Sanne had zijn polsen in de boeien vastgeklikt en hem aan het bed vastgebonden. Plagerig had ze hem van zijn broek en boxershort ontdaan. Met warme massageolie had ze hem gemasseerd, eerst zijn borst en tepels en daarna via zijn onderbuik naar de binnenkant van zijn benen. Vervolgens was ze het wat steviger aan gaan pakken en had hem met een zweepje kleine tikjes gegeven. Zijn penis stond fier omhoog en met een soepele beweging rolde Sanne het condoom eromheen. Ze was over hem heen gaan zitten en had hem met soepele bewegingen bereden. De man had gekreund dat het een lieve lust was, maar bereikte maar niet zijn hoogtepunt. Misschien doordat hij nogal wat alcohol had gedronken. Pas toen ze hem nog een paar ferme tikken had gegeven, kwam hij met veel lawaai klaar. Sanne snapte wat er spannend aan was, maar zelf voelde ze er niks bij om de man zo te zien liggen. Het leek haar vooral ongemakkelijk, maar hij vond het uitermate opwindend. Ze keek naar hem. Een jaar of veertig, donkere ogen en donker haar waarin zweetdruppels parelden. Ze schatte hem in als echtgenoot, huisvader, met wensen en behoeftes die hij thuis niet eens durfde uit te spreken. Daarvan waren er een hoop. Ze wilde niet pessimistisch zijn, maar sinds ze hier werkte schatte ze de waarde van het huwelijk heel wat lager in.
Ze wachtte een minuut, tot de man haar verzadigd aankeek. Toen reikte ze naar voren en klikte de handboeien los. Al op de tweede dag had ze geleerd dat die dingen waren uitgerust met een veiligheidspal. Het scheen niet zo vaak te gebeuren, maar als er mannen waren die hun dame wilden vastbinden, kon de dame in kwestie zich altijd bevrijden als dat nodig zou zijn. Meestal waren de rollen echter omgedraaid en waren het de mannen die vastgebonden wilden worden. Zij wilden onderdanig zijn. Sanne was in de korte tijd dat ze hier nu werkte al vele malen de meesteres geweest. Ze vroeg zich af waarom. Blijkbaar wilden mannen niet veroveren, maar veroverd worden. Niet de jagers zijn, maar bejaagd worden. Tot zover de evolutie, stelde ze met enig cynisme vast.