Maar als je was opgegroeid in het bedrijf, zoals Marco, lag het dan anders? Als oudste zoon was hij vast lange tijd degene geweest die de club zou overnemen, als zijn vader het voor gezien hield. Niet voor niks was hij er gaan werken zodra hij van school kwam. Was de ambitie om te gaan studeren pas later gekomen, of was de keuze noodgedwongen gemaakt? Was Barbino op een dag met de mededeling gekomen dat de club niet naar hem, maar naar Alexander zou gaan? Ergens kon Sanne zich dat nog voorstellen ook. Alexander leek meer op zijn vader. Had dezelfde manier van doen, praatte hetzelfde, had dezelfde uitstraling en charme. Alexander was meer een manager dan Marco, die in haar optiek zachtaardiger was. Meer tussen de werkneemsters stond. Ze had over hem geen onvertogen woord gehoord. Zelf mocht ze hem ook. Veel meer dan de afstandelijke Alexander. Maar Alexander was intrigerend, mysterieus bijna, net als Barbino. Misschien was dat het geheim van een succesvol manager van de Soixante Neuf en wist Barbino dat ook. Was het de reden dat hij tegen Marco had gezegd dat het bedrijf niet naar hem, maar naar zijn broer ging?
Ze borg haar tas op in haar kluisje en speelde met die gedachte. Wat deed afwijzing met iemand? Weg was het toekomstbeeld. Ineens was de jongere broer de grote man binnen de familie. De Italiaanse familie, dat moest ze niet vergeten. Rudi was nog bezig met achtergrondonderzoek naar de Barbino’s en het ging op dit moment te ver om het woord ‘maffia’ op een of andere manier met hen in verband te brengen, maar de familiebanden telden, zoveel was duidelijk. Een jongere broer die de oudste zoon voorbijstreefde, dat was pijnlijk. Rivaliteit kon de kop opsteken. Ze beet op haar lip. Nog een motief dat niet ongebruikelijk was. Maar er zaten hiaten in haar aannames die ze niet kon negeren. Ten eerste: was Marco er wel uitgezet? Ze moest dat checken, maar haar collega’s waren geen betrouwbare bron. En daarnaast: volgens Xaviera was het twee jaar geleden dat Marco was gaan studeren. Als hij zijn boosheid, zijn onderhuidse frustratie, al wilde uiten door de club te raken – op een nogal drastische manier – waarom dan nu pas? Het was niet logisch. En tegelijkertijd konden ze het niet uitsluiten. In deze fase kon niks worden uitgesloten. Het waren gedachten die ze vast moest houden, maar tegelijkertijd realiseerde ze zich dat wat de meiden zeiden, totaal onbetrouwbaar kon zijn.
Ze sloot haar kluisje af en verliet de woonkamer. Ze liep naar de keuken, waar ze Marco aantrof. Ze rechtte haar rug, moest even omschakelen na haar gedachten van net. Ze was nu Sandy G. Marco stond te roken bij de achterdeur. Laat Felicia het maar niet zien, dacht Sanne. Hij draaide zich om toen hij haar hoorde.
‘Hé.’
‘Hai.’
Hij hield haar het pakje sigaretten voor. ‘Wil je ook?’
Ze accepteerde het aanbod, hoewel ze niet rookte. ‘Ik dacht dat hier zo’n beetje de doodstraf op staat’, zei ze met een grijns, terwijl ze de aansteker van hem aanpakte.
Hij haalde zijn schouders op en grijnsde. ‘Ik ken de eigenaar.’
‘Je bent de eigenaar’, lachte ze.
‘Nou, dat niet.’
‘O?’ Ze hoopte dat haar gespeelde verbazing oprecht overkwam. ‘Ik dacht dat je de club samen met je vader runt.’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat is mijn broer.’
‘O, sorry. Ik had aangenomen... Omdat je vriendin hier wel werkt...’
Ze nam een trek van haar sigaret en monsterde zijn gezicht nauwkeurig. Hij blies een wolk rook de lucht in en knikte. ‘Weet je, het is een mooi bedrijf, maar als je erin bent opgegroeid wil je weleens iets anders. Misschien kom ik hier op een dag toch terug. Ga ik toch nog met Alex samen de boel runnen.’
‘Zonde van je studie.’
Hij haalde zijn schouders op. ‘Het is goed om je horizon te verbreden. Jij wil toch ook niet je hele leven hetzelfde werk doen?’
Hij keek haar recht aan, Sanne had moeite zijn blik te peilen. Ze zag interesse, het leek oprecht. Ze begreep waarom de meiden dol op hem waren. Hij was sympathiek, en dat gold voor niet veel anderen hier.
Ze schokschouderde. ‘Je kan wel zoveel willen’, zei ze ontwijkend. ‘Maar uiteindelijk gaat het om de kansen die je krijgt.’
‘De kansen die je creëert’, verbeterde Marco haar. ‘En de kansen die je grijpt.’
‘Ja.’ Ze nam nog een trek.
Even rookten ze samen zwijgend, toen keek Marco haar onderzoekend aan. ‘Wat zou jij willen?’
Ze nam de tijd om over haar antwoord na te denken. ‘Ik begrijp wel dat je bent weggegaan’, zei ze uiteindelijk. ‘Als ik de kans zou krijgen te gaan studeren, zou ik het ook doen.’
‘Wat zou je studeren?’
‘Geneeskunde’, zei ze, om iets te noemen waar ze zich niet echt een buil aan kon vallen. ‘Het lijkt me geweldig mensen te helpen.’