Ze zette een stap dichter naar hem toe. Stak haar borsten een beetje vooruit en raakte per ongeluk zijn hand aan. Ze merkte dat Barbino’s houding veranderde. Dit was dus de manier. Het kostte misschien wat meer tijd, maar het zou vele malen effectiever zijn. De kunst was weten wanneer ze moest stoppen. Ze moest interesse wekken, niet alles weggeven.
Net toen ze zich op haar volgende stap bezon, zag ze vanuit haar ooghoek iemand naderen. Natasja, een Oekraïense met wie ze aan het begin van de avond kort had gepraat. Iets in haar houding deed Sanne verstarren. Ze keek op. Natasja zag bleek. De blik op haar gezicht bezorgde Sanne een onaangenaam gevoel.
‘Natasja?’ vroeg ze toen het meisje hen dicht genoeg was genaderd. ‘Wat is...’
‘Baas’, zei de jonge vrouw, Sanne totaal negerend. Nu pas zag Sanne dat er angst in te lezen stond.
Barbino deed een stap bij Sanne vandaan. ‘Wat is er?’ vroeg hij met lichte irritatie.
‘U moet meekomen’, antwoordde ze paniekerig. ‘Het is belangrijk.’
‘Wat is er dan?’
‘Kom nou mee.’ Natasja huilde bijna. ‘Ik heb... Er is...’
Sanne voelde hoe haar nekhaar overeind ging staan. Nog voor Natasja de woorden had uitgesproken, wist ze wat er ging komen.
‘Er is weer een lijk gevonden.’
Ze zag Barbino verstarren. Zelf stond ze ook even aan de grond genageld. Haar gedachten gingen twee kanten op. Meteen kwam de rechercheur in haar naar boven. Ze wilde de leiding nemen, iedereen oproepen de plaats delict intact te laten en rustig te blijven.
Iemand riep: ‘Bel het alarmnummer!’ Sanne schudde ongemerkt haar hoofd, terwijl ze achter Natasja en Barbino aan holde naar de hal. Hopelijk zouden ze bij deze melding een beetje snel de link met de voorgaande moorden leggen en Rudi meteen laten komen. Eigenlijk moest ze hem bellen, maar dat ging niet. Ze wilde geen opvallend gedrag vertonen. Maar het was belangrijk dat Rudi snel ter plaatse was. De eerste uren na een misdrijf waren al zo vaak van cruciaal belang gebleken voor het onderzoek. Als het bewijsmateriaal nog niet vervuild was, als de getuigenverklaringen nog niet waren gekleurd door wat er in de kranten werd geschreven of door de informatie die de meisjes straks onderling zouden uitwisselen. Als Sanne iets had gemerkt, was het wel dat de werkneemsters van de Soixante Neuf hun informatie deels uit hun eigen waarneming haalden en voor het andere, aanzienlijke, deel uit wat ze van elkaar hoorden en er zelf nog bij verzonnen. Ze moest Rudi dat laten weten.
Ze namen de trap naar boven. Sanne registreerde alles wat om haar heen gebeurde. Ze voelde de adrenaline door haar aderen gaan, die maakte haar superscherp. Alexander kwam aan gerend, zijn telefoon tegen zijn oor geklemd. Uit een flard van het gesprek maakte Sanne op dat hij de meldkamer aan de telefoon had. Marco was er ook. Hij ving de laatste gasten op, nam hen mee naar de bar. Waar hun ongetwijfeld een gratis drankje of twee voor de schrik aangeboden zou worden. Alles voor de naam van de Soixante Neuf, dacht ze een beetje cynisch.
Terwijl zijn zoons de gasten begeleidden, liep Barbino naar boven. Op de trap stonden meisjes, ze drukten zich tegen de leuning toen Barbino voorbijliep. Sanne zag een mengeling van angst en opwinding in hun ogen. Natasja liep achter Barbino aan, zelf liep ze daar weer achter. Met genoeg afstand om Barbino niet voor de voeten te lopen. Ze wilde niet weggestuurd worden.
Ze hoorde stemmen gonzen, de meisjes praatten op opgefokte toon met elkaar. Ze ving wat woorden op. ‘Bladel... Kamasutra-killer... Bloed...’
Bladel, Bladel. Ze groef in haar gedachten. Het klonk bekend. Ze had die naam eerder gehoord, maar waar...?
Barbino bleef staan voor de suite. Sanne telde snel vanaf de trap. De derde kamer links, de Parel suite. Ze had er een blik in geworpen, maar was er nog niet binnen geweest. Met een armgebaar hield Barbino haar en Natasja op afstand. Sanne stond schuin naast hem en hield zijn gezicht scherp in de gaten. Zijn ogen vernauwden zich, zijn trek was verbeten. Tegelijkertijd keek hij geschokt. Ze wilde naar voren stappen, hem weghouden van de plaats delict en zelf kijken, maar ze durfde niet. Geen callgirl zou in zo’n situatie het hoofd koel houden. Ze moest zich hetzelfde gedragen als de andere meisjes, ze moest op hoge toon met de anderen praten, zenuwachtig doen. Speculeren. Naast zich hoorde ze een blondine van wie ze de naam was vergeten zeggen: ‘Shania was als laatste met hem. Zij heeft het vast gedaan. Ze heeft zelfs tegen housekeeping gezegd dat ze hem wat tijd moesten geven, dat ze niet meteen de kamer moesten schoonmaken. Toen de schoonmaakster hem vond, was hij allang dood.’
Sanne haakte erop in zonder haar aandacht te verplaatsen. ‘Ik vertrouwde haar toch al niet’, zei ze, zonder te weten wie het meisje precies was. ‘Ze zei al van die rare dingen. Heb je dat gehoord?’