Anderhalf uur later keek Sanne tevreden naar het stapeltje bankbiljetten in haar hand. Meer dan vierhonderd euro. En dan te bedenken dat gasten bij binnenkomst al de entree van een bedrag in die orde van grootte moesten betalen. Per meisje betaalden ze ook nog, maar dat basisbedrag was niet zoveel. Alleen had ze al gehoord dat de fooien soms legendarisch waren. Een waarschijnlijk nog bescheiden voorbeeld daarvan had ze in haar hand.
Eugène was weg, nadat hij haar zeker twintig keer had verteld dat ze de beste en de knapste was. Ze grinnikte in zichzelf. Echt veel had ze er niet voor hoeven doen.
Ze voelde een hand op haar schouder en keek om, recht in het gezicht van Alexander. ‘Ik hoor goede dingen over je.’
Ze keek onbewogen terug. ‘Ik ben een professional.’
‘Dat blijkt.’ Hij keek haar met half geloken ogen aan. Sanne voelde hoe de spanning zich opbouwde. Er hing iets om hem heen. Ze deed een stapje naar achteren. Ze moest hem niet afstoten, maar nieuwsgierig maken. Niet verder gaan.
Alexander trok zijn hand terug en wierp haar nog één blik toe. Daarna draaide hij zich om. Sanne keek hem na.
5
‘Hier, water.’
Indira, die vanavond bardienst had, zette een glas voor haar neer. Sanne knikte haar dankbaar toe. Ze had het gevoel dat als ze nog één stap moest zetten, ze door haar knieën zou zakken van vermoeidheid. Haar hakken leken wel martelwerktuigen voor haar voeten, die al uren brandden en inmiddels zo’n beetje gevoelloos begonnen te worden. Wat eigenlijk een opluchting was. Van tevoren was ze door Xaviera en een paar anderen gewaarschuwd voor de zaterdagavond, maar dat het zo erg zou zijn, had ze niet verwacht. Ze had het woensdag, haar eerste avond, al behoorlijk druk gevonden. Uiteindelijk had ze toen vier mannen gehad. Donderdag drie en vrijdag weer vier. Vanavond was het echt een gekkenhuis geweest. Ze merkte nu al dat mannen haar waardeerden, hun voorkeur voor haar niet onder stoelen of banken schoven. Eugène Bladel was er ook weer geweest. Hij had duidelijk interesse gehad, maar het had haar simpelweg aan tijd ontbroken. Uiteindelijk had ze hem met een van de anderen naar boven zien gaan.
Ze leunde met één arm op de bar en hoopte dat de nog aanwezige mannen haar met rust zouden laten. Ze had vanavond zeker twaalf klanten gehad, misschien wel meer. Het was bizar hoe snel je de tel kwijtraakte. Het was niet zo vreemd dat ze zo moe was. Ze moest niet alleen in haar rol blijven, ook was het belangrijk dat ze voortdurend scherp was. Het was onmogelijk om alles te zien, maar ze wilde eigenlijk dat niemand in en uit kon gaan zonder dat ze het doorhad. De tijd die ze met klanten in de suites moest doorbrengen, probeerde ze zo kort mogelijk te houden. Jammer genoeg had ze in de vier dagen dat ze hier nu aan het werk was blijkbaar een goede reputatie opgebouwd. De een na de ander kwam bij haar. Ze durfde het niet aan mannen af te wijzen. Als Barbino daar lucht van kreeg, had ze een probleem.
Alsof hij voelde dat ze aan hem dacht, kwam Barbino net op dat moment de bar binnen. Sanne ging meteen rechtop staan. Haar glas schoof ze bij zich vandaan. Barbino kwam op haar af en knikte eerst haar en toen Indira toe. Die laatste begreep wat er van haar werd verwacht en zette binnen een paar seconden een dubbele whisky met ijs voor hem neer. Hij pakte het glas en nam een flinke slok.
‘Sandy...’ zei hij, terwijl hij het glas op de bar liet zakken.
Ze schoot weer in haar rol van escort. In de paar dagen dat ze hier was, had ze gemerkt dat iedere werkneemster hem zo tegemoet trad. En dat hij daar gevoelig voor was. Als ze meer uit hem los wilde krijgen, moest ze hem zo’n beetje verleiden. ‘Meneer Barbino.’
Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. ‘Ik hoor goede dingen over je.’
Ze wendde haar blik niet af, reageerde met niet meer dan een kort hoofdknikje.
‘Ricardo was nogal over je te spreken.’
‘Ik ben een professional.’
‘Dat mag je wel zeggen.’ Hij nam nog een slok en likte het vocht van zijn lippen. ‘Hoe vind je het hier?’
‘Het is een prachtige club.’ Ze koos haar woorden zorgvuldig. ‘De gasten zijn... keurig. Dat heb ik wel eens anders meegemaakt. En het is hier veilig. Dat is ook niet overal zo.’
Ze wist niet of het verbeelding was, of dat ze echt iets zag flikkeren in zijn ogen. Net zo snel was het ook weer verdwenen, maar hij leek op zijn hoede toen hij neutraal antwoordde: ‘Nee, dat zal wel niet.’
Sanne nam een paar seconden om na te denken over haar volgende vraag. Ze moest Barbino toch op een of andere manier kunnen uithoren, zonder dat hij doorhad waar ze heen wilde. Ze was rechercheur, ze had urenlang gesprekstechnieken geoefend! Maar misschien was hij niet gevoelig voor woorden, bedacht ze. Er was een andere taal waar Barbino veel meer in thuis was. Ze moest zijn vertrouwen winnen, en de manier waarop lag voor de hand.