Sanne knoopte zijn overhemd los en kriebelde over zijn gladde borst. Ricardo ontdeed haar van de weinige kleren die ze aanhad en trok zijn broek uit. Hij tilde Sanne op en legde haar op bed, keek naar haar en fluisterde: ‘Je bent prachtig.’ Sanne voelde een tinteling in haar onderbuik en haar tepels werden hard onder zijn verlekkerde blik. ‘Kom,’ zei ze zacht, ‘ik wil je voelen.’
Ricardo kwam half over haar heen liggen en kuste haar opnieuw. Hij legde zijn hand om haar borsten, masseerde ze zachtjes, beroerde speels haar tepels. Sanne liet haar handen over zijn lijf glijden, krioelde twee benen om hem heen en drukte hem tegen zich aan. Ricardo ging rechtop zitten, pakte achteloos een condoom en deed het om, zonder zijn blik van haar af te wenden. Daarna schoof hij zijn slanke handen om haar heupen, tilde haar iets omhoog en drong naar binnen. Sanne zuchtte van genot, klemde haar benen om hem heen om hem zo diep mogelijk te voelen. Ze verslapte haar greep iets zodat hij makkelijker in haar heen en weer kon bewegen. Hij klemde zijn handen steviger, kreunde en stootte met lange halen en steeds sneller, tot hij voldaan naast haar neerviel en fluisterde: ‘Je voelt heerlijk.’
Sanne fluisterde iets onverstaanbaars terug. Ze zag sterretjes van puur genot. Ricardo liet haar los en schoof naar de rand van het bed. Hij verdween naar de badkamer. Sanne stond op en zocht haar kleding bij elkaar, die verspreid over de vloer lag. Ze kleedde zich aan. Ricardo kwam terug. Hij had zijn spijkerbroek al aangetrokken en pakte zijn shirt.
Ze schraapte haar keel. ‘Nou...’ zei ze schor. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ricardo keek haar aan. Zijn donkere blik bezorgde haar opnieuw een kriebel. Ze stond verbaasd over zichzelf.
Hij stak zijn hand uit en liet twee vingers over haar wang glijden. Ze huiverde. ‘Dankjewel’, zei hij. ‘Sandy.’
Daarna was hij verdwenen. Sanne keek hem na. De doffe klik waarmee de deur in het slot viel, klonk na in haar oren. Ze ging op de rand van het bed zitten. Was dit normaal? Zouden de anderen, de echte meiden, dit ook hebben? Ze wist het niet. Ze kon er niet te lang bij stilstaan. Ze moest zich herpakken, en weer naar beneden. De avond was nog maar net begonnen. Ze voelde zich een beetje vreemd, ontheemd bijna. Langzaam schudde ze haar hoofd. Er was werk aan de winkel.
Ze trok haar schoenen aan en liep naar beneden, naar de badkamer om zich op te frissen. Toen ze terugkeerde, had Ricardo zich weer bij de groep gevoegd. Ze keek naar hem. Hij stond met Barbino te praten. Over haar? Ze wist het niet.
Ze werd afgeleid doordat er een man op haar afkwam. Een jongen bijna nog, ze schatte hem midden twintig. ‘Jij bent nieuw?’ zei hij. Het was een constatering, verpakt als vraag.
Sanne keek hem aan. Hij had iets bekends, maar toch had ze hem nog nooit ontmoet. ‘Marco Barbino’, zei hij, terwijl hij haar de hand schudde.
De andere zoon, dus. Degene die niet in het bedrijf werkzaam was. De normale, zoals ze een paar meisjes had horen zeggen. Ze begreep wat ze bedoelden. Marco was een aardige jongen om te zien, maar de macho uitstraling van zijn vader en broer miste hij. Of misschien kwam het doordat hij hier niet rondliep als de grote baas. Hij droeg een spijkerbroek en een simpele lamswollen trui met een wit overhemd eronder. Je zou hem zo voorbijlopen.
Sanne ging na wat ze over hem wist. Hij was de oudste, maar niet de kroonprins. Hij had gekozen voor een leven buiten het bedrijf en studeerde nu rechten aan de Universiteit Maastricht. Hij had een studentenetage in die stad, maar was er niet zo vaak, omdat zijn studie niet zo veel van zijn tijd leek te vragen. Daarom was hij vaak in Brasschaat of, zoals nu, in de club. Daar werkte hij niet, maar op drukke avonden sprong hij bij om zijn vader en broer te assisteren. Hij had een relatie met Felicia, die liever in de club was dan bij haar vriend. En die nu trouwens nergens te bekennen was.
‘Ik wil je aan iemand voorstellen.’ Marco wenkte een man die een paar meter bij hen vandaan stond. ‘Dit is onze vaste gast, Eugène. Eugène, dit is Sandy, onze nieuwste aanwinst. Ik denk dat jullie een prachtige klik hebben.’
Zo ging het dus, stelde Sandy droog vast. De gast wilde het idee hebben dat hij een geweldige klik met het meisje had, het meisje deed alsof ze nog nooit zoiets had meegemaakt en de gast ging een paar honderd euro – of meer – lichter naar huis. Het was eigenlijk doodsimpel.
‘Hallo Eugène’, zei ze met een combinatie van zwoelheid en vriendelijkheid in haar stem. ‘Leuk je te ontmoeten.’
‘Jullie komen er verder wel uit’, zei Marco, waarna hij verdween.
Sanne haalde diep adem. Er was werk aan de winkel. Echt werk. Dit was niet hetzelfde als Ricardo, ze moest nu serieus aan de bak om haar rol met overtuiging te spelen. Ze kon niet zeggen dat ze ernaar uitkeek, maar ze had geen keus. Speels legde ze haar hand op Eugènes arm. ‘Wat zou je ervan zeggen als we eerst iets gingen drinken?’