Sanne glimlachte toen ze terugdacht aan de licht sarcastische blik waarmee hij haar tijdens dat eerste gesprek had opgenomen. Ze herinnerde zich nog precies het gevoel dat dat bij haar teweeg had gebracht. De nervositeit was op slag verdwenen en had plaatsgemaakt voor bewijsdrang. Ze zou wel eens even laten zien wat ze kon. Dat tijdens het gesprek het sarcasme had plaatsgemaakt voor een geamuseerde blik, had ze als een overwinning beschouwd. Rudi was een man met een grote staat van dienst en ze wist dat ze iets bij hem had losgemaakt. Later had hij haar verteld dat ze hem een beetje aan zichzelf had doen denken, in zijn jonge jaren. Haar ambitie en doortastendheid kwamen overeen, had hij gezegd. Ze had het als een groot compliment beschouwd.
Dat ze Rudi’s zegen had, betekende niet dat ze het in het begin makkelijk had gehad bij de dienst. Ze was niet op haar mondje gevallen en stond stevig in haar schoenen – twee eigenschappen die je bij de politie sowieso nodig had. Daarnaast was ze leergierig en had ze zo’n beetje elke cursus en bijscholing aangegrepen om beter te worden in haar werk. Maar dan nog was de eerste tijd een moeilijke geweest. Ze had moeten opboksen tegen zeer ervaren politiemannen en -vrouwen die niet begrepen dat de baas haar had aangenomen. Ze had te maken gekregen met veel scepsis en was ronduit tegengewerkt, maar ze had zich er niet door uit het veld laten slaan. Uiteindelijk had ze het respect van haar teamgenoten gewonnen, zeker nadat ze haar allereerste undercoveractie, waarbij ze samen met collega’s was geïnfiltreerd om een illegale bonthandel te ontmaskeren, tot een goed einde had gebracht. Natuurlijk was ze bij die actie tegen allerlei beperkingen aangelopen, veroorzaakt door haar onervarenheid, maar samen met Rudi had ze daaraan gewerkt en bij de volgende actie had ze zich sterker en zekerder gevoeld. Ze had leren omgaan met de lastige kanten van het werk, met de vragen waarop ze meteen een zinnig antwoord moest geven, met de rol die ze keer op keer moest spelen. Rudi had haar daarbij geholpen en bij haar eerste, echte soloactie die erop volgde, had ze zichzelf dolgraag willen bewijzen. Het kostte haar nog steeds moeite daar aan te denken, aan hoe ze zich had vergaloppeerd.
Met een zucht draaide ze zich op haar zij in de hangmat, met haar gezicht naar de zee. Ze had nog een maand voor ze terug werd verwacht in Nederland en soms, als ze niet kon slapen, maakte ze zich al druk over die terugkeer. Wat als al het respect voor haar verdwenen was? Als ze helemaal opnieuw moest beginnen? Natuurlijk zou ze niet ontslagen worden, ze kon altijd terug naar de regionale recherche, maar dat wilde ze niet. Ze had niet voor niks zo hard gewerkt om zichzelf te bewijzen.
Ze sloot haar ogen en probeerde die gedachte kwijt te raken. Zo’n vaart zou het vast niet lopen. Iedereen kon fouten maken, had Rudi haar keer op keer gezegd. Ze voelde een beetje vertrouwen terugkomen. Rudi zou haar niet laten vallen.
Ze voelde haar telefoon kort trillen en grabbelde het toestel onder zich vandaan. Bij het zien van het berichtje glimlachte ze. Haar moeder. Zoals bijna elke dag. Vond Ellen Romeijn het al niks dat haar dochter bij de politie werkte, die reis naar Thailand bezorgde haar helemaal slapeloze nachten, wist Sanne. Haar moeder begreep ook niet precies waarom Sanne nou zo nodig een paar maanden naar de andere kant van de wereld moest afreizen. Sanne wilde dat ze haar moeder kon vertellen wat er aan de hand was, maar dat ging niet. Discretie was zo’n beetje de eerste voorwaarde waarop ze bij de dienst kon werken. Haar moeder wist waar ze werkte, maar niet wat het werk precies inhield. Dat was weleens lastig, maar gelukkig begreep ze wel dat Sanne haar niet alles kon vertellen. Dat was maar goed ook, had Sanne meermaals bedacht. Haar moeder zou er niet beter van slapen als ze wist waar haar dochter zich mee bezighield.
Snel typte ze een berichtje terug. Ze liet haar moeder weten dat alles goed ging en dat ze weinig anders deed dan in een hangmat over de schitterende zee uitkijken. Ook schreef ze dat ze leuke vrienden had gemaakt en dat ze genoot. Toen ze op verzenden drukte, glimlachte ze licht. Ze wist zeker dat haar moeder een fractie van een seconde zou denken: als ze daar maar niet de liefde van haar leven ontmoet. Ook al was ze verzot op tv-programma’s waarin mannen en vrouwen naar de andere kant van de wereld verhuisden voor de liefde, zelf zou ze het verschrikkelijk vinden als haar dochter die keuze zou maken.
Met een lichte kreun kwam Sanne overeind en zwaaide haar benen over de rand van de hangmat. Haar moeder had niks te vrezen. Ze had allerlei leuke contacten opgedaan tijdens haar reis, maar naar een relatie was ze niet op zoek. Ook al was ze vierendertig, ze had geen behoefte zich te settelen. Nooit gehad ook. Niet dat ze nergens voor openstond, maar als een man al eens langer dan een maand in haar leven bleef, ging ze zich altijd vervelen. Misschien stond ze er niet genoeg voor open om haar leven met iemand te delen, dat was mogelijk. Misschien zou het later nog gebeuren. Vooralsnog vermaakte ze zich prima, meestal in haar eentje en soms met iemand anders.