‘Een bloedtest is heel betrouwbaar, zeggen ze. Betrouwbaarder dan een gewone test.’ Ava veegde de zweetdruppels van haar voorhoofd en wachtte tot de misselijkheid was weggetrokken. Waarom was ze nu juist vandaag ziek? Dit was de dag waarop ze Marc voor het eerst weer zou zien. Ze had er op haar best uit willen zien.
Ze had hem ontzettend gemist; ze had de uren geteld totdat ze hem eindelijk weer zou zien. De maand had zo lang geduurd! Hij had haar een paar keer per week gebeld, maar ze vond het niet prettig met hem over de telefoon te praten. Hij had heel afstandelijk geklonken, alsof hij de draad van zijn leven alweer had opgepakt zonder haar. Ze had elke krant en elk roddelblad gelezen, maar nergens stond iets over hem en een andere vrouw. Dat maakte haar iets rustiger, maar niet veel. Misschien wachtte hij gewoon tot de maand voorbij was om zijn oude levensstijl te hervatten.
‘Ik weet dat dit een hele persoonlijke vraag is, maar heb je onbeschermd met Marc gevreeën nadat je die bloedtest hebt gehad?’
Hun blikken kruisten elkaar in de spiegel. Daarna dwaalde haar blik onwillekeurig af naar de douche. Deze leek in niets op de luxecabine in Monte Carlo. De muren waren betegeld in plaats van met marmer bedekt, en het water werd soms ineens ijskoud. Toch had ze telkens als ze onder de douche stapte, gedacht aan hun gepassioneerde samenzijn een maand geleden.
‘Ava?’
Ava maakte zich los uit haar dagdromen en keek weer naar haar zus in de spiegel. ‘Heb je nog een zwangerschapstest over?’ vroeg ze.
Met een zwierig gebaar opende Serena het kastje naast de spiegel. ‘Je kunt kiezen,’ zei ze. ‘Ik heb acht verschillende merken.’
Ava pakte de eerste in het rijtje. ‘Hij is natuurlijk negatief. Ik gebruik de pil.’
‘Ja, maar een met een hele lage dosering,’ herinnerde Serena haar. ‘En de pil is ook niet honderd procent betrouwbaar.’
Ava beet op haar onderlip. ‘Geef me even, oké?’
Serena lachte, wierp haar zus een handkus toe en sloot de badkamerdeur achter zich.
Na een paar minuten deed Ava de badkamerdeur weer open. ‘Je zult het niet geloven…’ zei ze. In haar hand hield ze het teststaafje.
Serena slaakte een kreetje en begon op en neer te springen van opwinding. ‘O, mijn God!’
Ava wist niet of ze wilde huilen of lachen. ‘Vanavond zie ik Marc weer. Het is de avond waarop ik hem mijn antwoord moet geven.’
‘Lieverd, je had heus geen positieve test nodig om te weten dat je bij hem wilt blijven,’ zei Serena. ‘Vanaf het moment dat je hier een voet over de drempel zette, wist ik al wat je zou doen. Richard ook, trouwens.’
Ava grijnsde schaapachtig. ‘Was het zo duidelijk?’
‘Verschrikkelijk duidelijk,’ lachte Serena. ‘Het leek wel een film. Ik vind het een wonder dat Marc het zelf niet heeft gezien.’
Zuchtend legde Ava haar hand op haar buik. ‘Ik mis hem zo erg. Ik snap niet dat ik het vijf jaar zonder hem heb uitgehouden.’
Serena sloeg haar armen om haar zus en gaf haar een dikke knuffel. ‘Ik wou dat ik die vijf jaar ongedaan kon maken. Ik voel me daar zo schuldig over. Je hebt zoveel opgegeven voor mij. Dat kan ik nooit meer terugbetalen.’
Ava gaf Serena een kus op haar wang. De afgelopen vier weken had ze een verschil opgemerkt bij haar zus. Soms kreeg ze het gevoel alsof ze zelf het jongere zusje was. Serena zorgde voor haar, in plaats van andersom. ‘Je bent me helemaal niets verschuldigd,’ zei ze. ‘Het wordt tijd dat we dat allemaal achter ons laten. Ik wil alleen nog maar vooruitkijken.’
Ze hadden afgesproken in het restaurant van het hotel waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Ze vroeg zich af of Marc dat expres had gedaan of dat het puur toeval was. Misschien vond hij het gewoon makkelijk. Hij verbleef vaker in dat hotel, omdat het vlak bij zijn kantoor was. Over de jaren was hij talloze keren gefotografeerd aan de bar met verschillende vrouwen.
Ze haalde diep adem en liep op de bar af. Haar hart klopte te hard en te snel terwijl ze naar hem zocht tussen de andere mensen die er zaten. De pianist speelde een romantisch nummer. Ze had het gevoel dat ze terug in de tijd was gestapt. Maar er was één groot verschil. Deze keer stond er geen donkere vreemdeling tegen de bar geleund die haar met zijn onpeilbare blik over de andere bezoekers heen aankeek.
Ze voelde een dreigende paniek. Hij was er niet! Hij was het vergeten… Nee, erger nog, hij wilde haar niet meer. Hij was iemand anders tegengekomen, een of andere elegante schoonheid die verder niets van hem wilde. Ze keek op haar horloge. Ze was eerder laat dan vroeg. Was dit zijn ultieme wraak voor wat zij vijf jaar eerder had gedaan?
Bijtend op haar onderlip liet ze haar blik steeds opnieuw langs de mensen aan de bar gaan. Ze voelde zich wanhopig. Tranen stonden in haar ogen en haar borst deed pijn door de moeite die ze moest doen om rustig te blijven ademen.