‘Ava, hou alsjeblieft even op met lopen,’ zei hij. ‘Je moet rusten.’
Ze wierp hem een vijandige blik toe. ‘Je klinkt als een bezorgde aanstaande vader, maar we weten allebei dat jij dit nooit hebt gewild. Het laatste wat je wilt, is voor eeuwig aan mij vastzitten. En een kindje is wel de hechtste band die je samen kunt hebben.’
Hij liep op haar af en nam haar handen in de zijne, ondanks het feit dat ze hem probeerde te ontwijken. ‘Luister, Ava. Ik weet dat ik het niet slim heb aangepakt met jou. Ik snap dat je in de war bent en je onzeker voelt. Maar het is belangrijk voor me dat je me vergeeft. Ik weet dat dat een groot offer is, en dat ik het eigenlijk niet verdien.’
Ze werd heen en weer geslingerd tussen onzekerheid en hoop. Hem aankijkend vroeg ze zich af of hij zo reageerde omdat ze misschien zwanger was. Als enig kind had hij geen erfgenaam. Het zou een slimme zet zijn om net te doen alsof hij plotseling tot inkeer was gekomen, nu ze wellicht zijn kind droeg. Het was allemaal net iets te toevallig. ‘Ik heb wat meer tijd nodig,’ zei ze. Ze trok haar hand opnieuw uit de zijne.
Zijn kaak verstrakte. Hij zag eruit alsof hij zijn best moest doen zich in te houden. ‘Als je zwanger bent, wil ik meteen trouwen.’
Haar mond viel open van verbazing. ‘Pardon?’
‘Mijn kind zal niet als bastaard op de wereld komen.’
‘Wat is het verschil?’ wierp ze hem voor de voeten.
‘Ik meen het, Ava,’ zei hij. ‘Ik wil niet buitengesloten worden.’
‘Maar je wilde helemaal geen kind. Dat heb je zelf gezegd.’
‘Dat was toen,’ zei hij.
Ze trok vragend haar wenkbrauwen op. ‘O? Wat is er nu dan anders?’
‘Alles is anders.’
Maar ze was niet van plan zich zo snel gewonnen te geven. ‘Ik wil niets overhaasten. Waarom zou ik een aanzoek accepteren dat is ingegeven door de omstandigheden in plaats van door verlangen?’
‘Ik laat me niet aan de kant zetten,’ zei hij met opeengeklemde kaken. ‘Maak me niet boos, Ava. Als het moet, haal ik het kind bij je weg. Je maakt geen schijn van kans. Niet na hoe je de afgelopen jaren in de bladen bent afgeschilderd.’
Ze realiseerde zich ineens dat hij gelijk had. Het opnemen tegen iemand als Marc was waanzin. Ze zou zich moeten voorbereiden op een openbare vernedering. Op dat moment verdween alle liefde die ze had gevoeld als sneeuw voor de zon, en kon ze alleen nog maar haat voelen. Het was oorlog! En hij leek vastbesloten te winnen.
Maar ze zou zich niet zonder slag of stoot overgeven. Ze hief haar hoofd op, klaar om de genadeslag toe te brengen. ‘Je lijkt er zeker van te zijn dat de baby die ik misschien verwacht, van jou is. Is dat niet een beetje arrogant, gezien de omstandigheden?’
In zijn ogen lichtte een seconde lang een felle gloed van woede op. De stilte die volgde duurde zo lang en drukte zo zwaar op haar, dat ze het er letterlijk benauwd van kreeg.
‘Die had ik verdiend, denk ik,’ zei hij ten slotte met enige moeite. ‘Ik zal je niet beledigen door een DNA-test aan te vragen.’
Verbijsterd keek ze hem aan. ‘N-Nee?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Na alles wat ik nu weet, lijkt het me niet waarschijnlijk dat dit kind van iemand anders is.’
Haar ogen werden spleetjes. ‘Bedoel je omdat je me wekenlang hebt laten volgen? Of omdat je dat echt oprecht gelooft?’
‘Ava, oude koeien uit de sloot halen helpt niet echt nu. Als we er iets van willen maken, moeten we onze desillusies en beschuldigingen naast ons neerleggen.’
‘Ik wil er eerst goed over nadenken,’ zei ze. Ze pakte een omslagdoek en sloeg deze stevig om haar heupen.
‘Ik ga voor niets minder dan een huwelijk,’ zei hij vastbesloten.
‘Dan staat je nog wat te wachten, Marc Castellano!’ Ze bruiste plotseling van vechtlust. ‘Want ik ben niet van plan met je te trouwen.’
‘Verdomme, Ava! Als je niet met me trouwt, maak ik jou en iedereen die je lief is kapot!’ siste hij. ‘Ik zal hoe dan ook mijn zin krijgen.’
Ze werd helemaal koud vanbinnen bij zoveel wreedheid. Als hij ergens zijn zinnen op had gezet, was hij tot alles in staat. Dat had hij al eerder laten zien. Hij had haar gedwongen deel uit te maken van zijn leven. Nu de omstandigheden waren veranderd, wilde hij ineens ook de regels veranderen. Hij was een absolute controlfreak. ‘Chantage is niet echt de aangewezen manier om een meisje ten huwelijk te vragen,’ zei ze met onvaste stem. ‘Trouwens, loop je niet een beetje te hard van stapel? Misschien ben ik wel helemaal niet zwanger.’
‘Maakt niet uit. We trouwen hoe dan ook.’
‘Waarom ben je ineens van mening veranderd?’ Ze kon niet voorkomen dat haar vraag achterdochtig klonk.