Zijn afwijzing ergerde haar. Mannen hadden makkelijk praten! Ze hadden veel tijd om over het vaderschap na te denken. Maar bij vrouwen begon op een bepaald moment de biologische klok onverbiddelijk te tikken. Bij haar was dat het geval geweest vanaf dat ze vijfentwintig was geworden. En nu werd ze bijna dertig! Ze kende de statistieken: de kans om zwanger te worden werd schrikbarend veel kleiner na je vijfendertigste. De gedachte dat ze alleen en kinderloos oud zou worden, was ondraaglijk voor haar.
Ze raapte haar kleren op en begon zich weer aan te kleden. Plotseling had ze dringende behoefte aan wat tijd voor zichzelf, tijd om na te denken over wat ze moest doen. Alles was weer bij het oude met Marc. En ook deze keer was hij niet van plan een compromis te sluiten. Het zou er weer op neer komen dat zij de offers bracht. Maar was ze bereid al haar dromen voor hem te laten varen?
‘Ik wil graag uit eten gaan zo meteen,’ zei Marc. ‘Maar neem je tijd, het restaurant in het casino is laat open.’
‘Ik heb geen honger.’
‘Dan kijk je maar toe terwijl ik eet.’
‘Er is genoeg eten in de keuken,’ zei ze. ‘Maak maar iets klaar.’
‘Ik wil dat je met me meegaat, Ava,’ zei hij. ‘Dat heb ik je al eerder verteld. Ik wil dat we samen gezien worden.’
Ze keek hem minachtend aan. ‘Samen uit eten gaan is dus niets meer of minder dan een publiciteitsstunt?’
‘Zo zou je het kunnen bekijken. Maar je kunt het ook zien als een buitenkansje om elkaar beter te leren kennen onder het genot van heerlijk eten en een goed glas wijn.’
Ze wendde haar blik af.
Hij liep op haar af en aaide over haar wang. ‘Je moet goed eten,’ zei hij met een wrange glimlach.
Met een boze blik in zijn richting zette ze een paar passen achteruit. ‘Ik heb geen zin om uit te gaan. Ik wil naar bed.’
Met glinsterende ogen deed hij opnieuw een stap in haar richting. ‘Dan breng ik je wel even,’ zei hij.
Vlug deed ze nog een stap naar achteren, maar de plotselinge beweging maakte dat het haar duizelde. Ze voelde zich misselijk, haar hele lichaam voelde klam aan. De wereld draaide om haar heen en ze had het gevoel dat ze ieder moment kon flauwvallen. Ze vocht om bij bewustzijn te blijven, maar haar benen leken haar niet meer te kunnen dragen.
‘Gaat het?’ vroeg Marc. Hij pakte haar bij haar ellebogen om haar te ondersteunen.
Wanhopig probeerde ze het gevoel dat ze moest overgeven de baas te worden. ‘I-Ik… Ik denk dat ik te lang in de zon heb gezeten…’
Hij nam haar in zijn armen en droeg haar naar de trap, geen acht slaand om haar tegenwerpingen. ‘Nee, ik zet je niet neer,’ zei hij. ‘Je kunt nauwelijks op je benen blijven staan. Ik ga de dokter bellen. Blijkbaar speelt dat virus weer op. Celeste heeft je waarschijnlijk weer aangestoken.’
Ze had ineens geen kracht meer om hem tegen te spreken. Bovendien was het wel geruststellend dat hij de touwtjes in handen nam. Het gevoel van zijn armen om haar heen was zo beschermend, dat ze wenste dat ze zich altijd zo kon voelen.
Aangekomen in de slaapkamer legde hij haar voorzichtig op het grote bed. In een teder gebaar veegde hij de plakkerige strengen haar uit haar gezicht. ‘Hoe heet je huisarts?’ vroeg hij.
‘Ik weet zeker dat het zo meteen wel weer gaat,’ zei ze zwakjes. ‘Ik moet gewoon even rusten.’
Hij keek haar met een moeilijk te peilen blik aan. Daarna pakte hij de telefoon van het nachtkastje en maakte in vloeiend Frans een afspraak met een arts. ‘Goed, en nu…’ zei hij, terwijl hij de telefoon weer teruglegde. ‘…ga ik een glas water voor je halen en iets te eten.’
Haar maag kromp samen. ‘Nee… alsjeblieft…’ zei ze. ‘Geen eten.’
Hij keek haar met een frons aan. ‘Al je je zo ziek voelde, waarom heb je dat dan niet meteen gezegd toen ik thuiskwam?’ vroeg hij.
Zenuwachtig plukte ze aan de rand van het laken dat hij over haar heen had gelegd. ‘Toen voelde ik me nog goed…’
Hij zuchtte diep. Daarna pakte hij haar hand en plaatste er een kus op. Zijn blik wendde hij geen moment van haar gezicht. Ze vroeg zich af wat er in hem omging. Zijn blik was zo onderzoekend, zo intens. Alsof hij op het punt stond een serieus onderwerp aan te snijden.
Op dat moment ging de bel, en liet hij haar los. ‘Blijf jij rustig liggen,’ zei hij. ‘Ik neem de dokter wel mee naar boven.’
Haar hand voelde koud aan zonder de beschermende warmte van de zijne. Met een zucht liet ze zich achterover in de kussens zakken. Tranen brandden achter haar ogen, maar ze liet ze niet toe, boos als ze was op zichzelf omdat ze haar emoties de vrije loop liet. Waarom liet ze de dingen niet gewoon voor wat ze waren? Over een paar maanden zou hij haar ongetwijfeld beu zijn. Dan kon ze verder met haar leven. Misschien zou ze op een dag een andere man tegenkomen.