Ze sloeg haar ogen neer. ‘Serena wist hoe het zat… Ze wist waarom ik met Douglas was getrouwd…’
‘En wat was die reden? Of moet ik net zolang doorvragen tot je het eindelijk zegt?’ vroeg hij geïrriteerd.
Ze ging op de rand van het bed zitten, de lakens stijf om zich heen geslagen, en keek hem aan. ‘Omdat…’ ze aarzelde. ‘Ik heb het voor haar gedaan.’
Marc kreeg de vreemde gewaarwording dat iets letterlijk op zijn plaats viel. Hij voelde het in zijn lichaam, vlak bij zijn hart, een puzzelstukje dat hij kwijt was geweest. In gedachten speelde hij verschillende scenario’s af, maar geen daarvan maakte dat hij zich beter voelde. ‘Waarom?’ vroeg hij uiteindelijk. Zijn eigen stem klonk hem vreemd rauw in de oren.
Ze voelde zich in het nauw gedreven. Zweetdruppeltjes liepen over haar rug, tussen haar schouderbladen. Vergeef me, Serena, zei ze zacht in haar hoofd. Ik móést het hem vertellen. Hoe kan ik het nog langer verborgen houden, nu ik zoveel van hem hou?
Er zat niets anders op dan hem in vertrouwen te nemen. De woorden maalden door haar hoofd, en ze voelde zich duizelig. Ze hoopte vurig dat hij een geheim zou kunnen bewaren. Maar na hun intieme samenzijn van daarnet, was het zo belangrijk voor haar geworden dat hij haar zou begrijpen, dat hij haar zou vergeven voor wat er was gebeurd…
‘Geef antwoord, Ava,’ zei hij.
Langzaam tilde ze haar hoofd op. Ze trilde vanbinnen, maar keek hem vastberaden aan. ‘Ze had een fout gemaakt in de boekhouding. Door haar onervarenheid. Ze was achttien. Het was haar eerste echte baan. Ze had nog nooit eerder een boekhouding gedaan. Douglas beschuldigde haar van diefstal. Ze raakte in paniek. Ik ook. Ik ben naar hem toe gegaan om een goed woordje voor haar te doen.’ Ze beet op haar onderlip. De herinnering maakte haar van streek. ‘Ik heb hem gesmeekt geen aangifte te doen.’
Hij kreeg het benauwde gevoel alsof iemand met spelden in zijn hart zat te prikken. ‘Dus toen bood hij je een manier om je zus vrij te pleiten?’
Ze knikte, haar gezicht een grimas. ‘Het was de enige manier om hem terug te betalen. Er was niemand anders die ons kon helpen. Op mijn vader en zijn vrouw hoefden we niet te rekenen. Ik maakte me zo’n zorgen om Serena… Ze is niet zo sterk als ik. Ik had het gevoel dat ik haar moest beschermen. Dat heb ik nu nog…’ Ze keek hem smekend aan. ‘Alsjeblieft, vertel dit aan niemand. Zelfs Richard weet het niet.’
‘Is het nooit bij je opgekomen om naar mij te komen voor hulp?’ Hij slaagde er niet in de bittere ondertoon uit zijn stem weg te houden.
Ze slaakte een diepe vermoeide zucht. ‘Natuurlijk heb ik daaraan gedacht. Maar ik had je niet meer gesproken sinds ik bij je weg was gegaan. Net toen ik contact met je wilde opnemen, las ik een artikel over je in de krant. Er stond een foto in van jou met een andere vrouw – een prachtige exotische dame, heel anders dan ik…’ Ze wierp hem een blik toe die zijn fysieke ongemak alleen maar verergerde.
Hij vloekte hartgrondig in het Italiaans, vervolgens in het Frans, en zei toen: ‘Kleine dwaas! Ik gebruikte haar alleen maar om jou jaloers te maken. Wist ik veel dat je nog geen twee weken later met iemand anders zou trouwen!’
Vlug wendde ze haar hoofd af, maar niet voordat hij had gezien dat de tranen in haar ogen waren gesprongen. Hij haalde diep adem en probeerde weer helder te denken, de wirwar van spijt en verwijten los te laten. ‘Onze relatie,’ zei hij even later. ‘Wat er is tussen ons…’
‘Wat er is tussen ons, Marc?’ vroeg ze. ‘Ik zal je zeggen wat er is! Chantage, dat is het. Jij weet net zo goed als ik dat het verkeerd is. Van het begin af aan zat het al niet goed.’
‘Ik kan het goedmaken,’ zei hij, zich serieus afvragend of hij zijn woorden wel waar zou kunnen maken. ‘We kunnen opnieuw beginnen. Het verleden achter ons laten. We kunnen net doen alsof we elkaar pas hebben ontmoet.’
Hoofdschuddend keek ze hem aan. ‘Alwéér een spelletje, Marc?’ vroeg ze. ‘Laat één ding duidelijk zijn: ik ben het beu de spelletjes van rijke mannen te spelen.’
Fronsend keek haar aan. ‘Voor mij is dit geen spelletje, Ava. Ik wil je in mijn leven. Ik dacht dat je dat wist.’
‘Ja, dat weet ik. Het probleem is alleen dat ik het niet eens ben met de voorwaarden die jij stelt!’ Na deze woorden wierp ze hem een verbitterde blik toe en begon in de richting van de deur te lopen. Gelukkig voor Marc was ze niet zo snel omdat het laken, dat strak om haar lichaam geslagen zat, haar hinderde bij het lopen.
Er was dus tijd genoeg voor hem om zijn hand uit te steken en haar te stoppen. ‘Wacht even, Ava,’ zei hij. Hij pakte haar handen vast. Ze had zulke kleine handen… hij voelde ze beven in de zijne, als kleine bange vogeltjes. Hij schraapte zijn keel. Het was moeilijk de juiste woorden te vinden. ‘Ik kende niet alle feiten,’ zei hij ten slotte. ‘Wat je zojuist verteld hebt, maakt een wereld van verschil. We komen er wel uit, cara. We vinden wel een manier.’