In haar favoriete zitkamer met uitzicht over de haven van Monte Carlo, stond Ava met haar armen over elkaar geslagen uit het raam te staren. Ze slaakte een lange zucht van frustratie gecombineerd met verveling.
‘Je gaat me toch niet vertellen dat je me nu al mist, na vier dagen?’ klonk plotseling Marcs stem achter haar.
Ze draaide zich zo snel om dat de kamer tolde. Haar hart leek uit haar borstkas te willen springen. ‘Marc,’ sprak ze hijgend. ‘Sinds wanneer ben je terug?’
Hij begon zijn stropdas los te knopen. ‘Sinds net,’ zei hij. Zijn gezicht vertoonde geen enkele uitdrukking. ‘Ik kwam Celeste tegen toen ze de deur uitging. Ze vertelde me dat je hier was.’
‘Hoe was het in Londen?’ Ze voelde hoe haar boosheid over zijn plotselinge vertrek terugkeerde. ‘Heb je alleen gewerkt of was er ook ruimte voor ontspanning?’
Hij liep naar haar toe en bleef vlak voor haar staan zonder haar daadwerkelijk aan te raken. Ze voelde de warmte die van zijn lichaam afstraalde. ‘Denk je dat je in de positie bent om je met mijn zaken te bemoeien? Aangezien ik je betaal voor je diensten,’ zei hij op onderkoelde toon.
Golven van intense woede stroomden door Ava’s lichaam totdat ze dacht dat ze zou exploderen. ‘Als ik trouw moet zijn, verwacht ik van jou hetzelfde. Ik sta erop!’
‘Je klinkt nogal vastberaden wat dat betreft,’ zei hij. ‘Ben je door mijn afwezigheid onzeker geworden over je rol in mijn leven, cara?’
Hoe waar dit ook was, Ava was niet van plan dat toe te geven. ‘Ik geef me pas aan je als ik honderd procent zeker weet dat ik je enige minnares ben,’ zei ze beslist.
Hij legde zijn hand onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. ‘Je wilt exclusiviteit?’ vroeg hij.
‘Ja, niets minder dan dat.’
Zwijgend keek hij haar aan. De stilte tussen hen was geladen.
Haar hart klopte wild en onregelmatig. Ze vroeg zich af of hij haar ging kussen. Als hij dat deed, was ze verloren. Haar verlangen om door hem te worden aangeraakt, werd bijna ondraaglijk nu hij voor haar stond.
‘Goed, maar ik heb zelf ook een paar eisen,’ zei Marc. ‘Ik verbied je nog enig contact te hebben met Chantelle Watterson. Is dat duidelijk?’
Ze fronste. ‘Ik ken haar nauwelijks.’
‘Op de dag dat ik wegging, heb je een halfuur met haar staan praten,’ zei hij.
Haar mond viel open. ‘Je houdt me echt in de gaten!’ riep ze uit. ‘Jij durft! Ik heb recht op mijn privacy, Marc.’
Hij liet haar kin los en begon zijn colbert uit te trekken. Nadat hij het jasje over de rugleuning van de chesterfield fauteuil had gehangen, draaide hij zich weer om en keek haar aan. ‘Sommige dingen in onze relatie zijn best bespreekbaar, maar ik wil absoluut niet dat je met die ouwe tang loopt te roddelen. Ze zit alleen maar achter Hughs geld aan. Ik begrijp niet waarom hij met haar is getrouwd.’
‘Ik roddel niet. Bovendien kwam ik haar toevallig tegen toen ik uit de salon kwam,’ zei ze op dringende toon.
‘Dat is niet wat zij Hugh heeft verteld,’ zei hij.
‘Dus je gelooft liever haar dan mij?’
Zijn gezicht bleef zonder uitdrukking. ‘Ik vraag je alleen om bij haar uit de buurt te blijven, dat is alles. Ik wil niet dat de pers verkeerde ideeën krijgt. Ik probeer je te beschermen, al geloof je dat misschien niet.’
Ze rolde met haar ogen. ‘Inderdaad! Ik geloof er niets van. Ik dacht dat je er juist opuit was om mijn reputatie te schaden.’
Zijn blik verduisterde. ‘Luister, Ava. Ik weet sinds kort dat ik me in een aantal dingen heb vergist. Ik heb niet altijd de juiste dingen gedaan. Geef me even de tijd om het vanuit jouw perspectief te zien.’
‘Neem alle tijd die je nodig hebt,’ zei ze honend. ‘Maar gezien je cynisme denk ik dat het nog wel wat jaren zal duren voor je een vrouw leert vertrouwen. Welke vrouw dan ook, laat staan mij.’
‘Ik was niet van plan onze affaire zo lang door te laten gaan.’
Ze had het gevoel alsof hij haar zojuist een klap in haar gezicht had gegeven. Zijn ongevoelige opmerking raakte haar diep, en ze voelde zich misselijk en licht in haar hoofd.
‘Gaat het?’ vroeg Marc, toen hij zag dat ze wankelde. Hij stak zijn armen naar haar uit. ‘Je bent lijkbleek.’
‘Ik voel me prima,’ zei ze fel. Ze sloeg zijn handen weg. ‘Ik heb nog niet veel gegeten vandaag. Het was zo warm.’
‘Celeste vertelde me dat je al een paar weken niet goed eet,’ zei hij. ‘Heb je een dokter nodig?’
‘Nee. Ik heb een virusje opgelopen toen ik bij Serena was en ik ben nog niet helemaal beter.’
Marc zweeg even. Toen vroeg hij plotseling. ‘Mis je hem?’
Ze keek hem uitdrukkingsloos aan. ‘Wie?’