‘Ava!’ kirde Chantelle Watterson. Ze kuste haar zonder haar wangen te raken. ‘Je ziet er fantastisch uit! Maar dat is niet zo gek.’
‘Ik heb net mijn haar en nagels laten doen, dus…’
Chantelle wierp schaterend haar hoofd in haar nek waarbij haar geblondeerde haar in het rond zwiepte. ‘Koddig, lieverd, haha. Ik heb het natuurlijk over je nieuwe minnaar. Wat een heerlijke man! En een stuk jonger dan Douglas, geluksvogel die je daar bent. Ik heb er alles over gelezen in de krant. Ik ben zó jaloers op je! Hugh begint oud te worden, dat merk je aan alles, als je begrijpt wat ik bedoel… Niet dat het me veel kan schelen, ik kom elders wel aan mijn trekken.’ Ze gaf Ava een veelbetekenende knipoog.
Ava’s kaken verstrakten. ‘Ik vind dat Hugh er goed uitziet.’
‘Nou, als hij niet zo rijk was, zou ik niet bij hem blijven,’ zei Chantelle op samenzweerderige toon. Ze stak haar te dunne en te gebruinde arm door die van Ava. ‘Maar goed, je moet roeien met de riemen die je hebt,’ kakelde ze. ‘Laten we een drankje doen om te vieren dat je een tweede kans hebt gekregen.’
‘Eigenlijk heb ik geen tijd,’ zei Ava. Ze probeerde zich los te maken uit Chantelles ijzeren greep. ‘Marc verwacht me elk moment thuis.’
Chantelle’s groene ogen glinsterden venijnig. ‘Liegbeest,’ zei ze. ‘Hij zit in Londen met Hugh. Het heeft iets te maken met de overname van Dougs bedrijf. Hugh maakte zich nogal zorgen. Marc bespreekt zijn zaken kennelijk niet met jou?’
Ava perste haar lippen opeen. ‘We hebben niet veel tijd gehad om te praten,’ zei ze.
‘Tja, goed, Hugh vertelde me al dat Marc Castellano altijd recht op zijn doel afgaat als hij ergens zijn zinnen op heeft gezet,’ zei de blondine. ‘Maar laat me je een advies geven: mannen zoals Marc willen dat alles op hún manier gebeurt. Als ik jou was, zou ik er niet te moeilijk over doen als hij achter je rug vreemdgaat. Als hij al de moeite neemt om het achter je rug te doen. Ik weet dat Hugh een paar affaires heeft gehad, maar waarom zou ik daar een punt van maken als hij me alles geeft wat ik wil?’
Alleen al in het gezelschap verkeren van deze cynische geldwolf, was een kwelling voor Ava. Ze kon aan niets anders meer denken dan zo snel mogelijk wegkomen. ‘Oké, Chantelle, ik moet nu echt gaan,’ zei ze, haar arm met enig geweld lostrekkend. ‘Zo zit het helemaal niet. Marc en ik zijn al eerder samen geweest. Deze keer proberen we er iets moois van te maken. Ik zou niet willen dat jij of anderen een verkeerd beeld van me krijgen. Je weet hoe er in de pers over me wordt geschreven.’
Chantelle lachte haar gebleekte tanden bloot. ‘Ik begrijp het best,’ zei ze liefjes. ‘Marc Castellano is steenrijk en superknap. Je zou wel gek zijn om hem te laten lopen. Zorg dat hij snel een ring aan je vinger schuift. Als je eenmaal zijn vrouw bent, laat de pers je wel met rust. Zo is het in ieder geval bij mij gegaan.’
‘We hebben nog helemaal geen trouwplannen,’ zei Ava. Om de een of andere reden was het heel onaangenaam om dat hardop te zeggen.
‘Probeer hem dan van gedachten te veranderen,’ drong Chantelle aan. Ze wierp Ava een veelbetekenende blik toe. Op dat moment kwam een andere bekende van de vrouw de salon uit, en Ava maakte van de gelegenheid gebruik om te vluchten.
Op de terugweg voelde ze zich misselijk bij de gedachte dat ze vergeleken werd met iemand als Chantelle Watterson. Voor Serena’s bestwil had ze alle lasterpraatjes over zich heen laten komen. Daarnaast was ze ervan overtuigd geweest dat ze uiteindelijk naar de andere kant van de wereld zou verhuizen en alle geruchten achter zich zou laten.
Douglas had haar van het begin af aan verteld dat hij blaaskanker had. Hij was bang geweest dat investeerders zich terug zouden trekken wanneer ze wisten dat hij ongeneeslijk ziek was. Volgens de doktoren had hij nog maar twee jaar te leven, dat waren er uiteindelijk vijf geworden.
Ze had zich geregeld afgevraagd of hij gelogen had over de diagnose, maar dat zou ze nooit weten. In die vijf jaar had ze zich vaak opgesloten en gevangen gevoeld. Toch stond ze nog steeds achter haar beslissing om tot het einde bij hem te blijven, zodat hij niet alleen hoefde te sterven.
Na drie dagen had Marc nog niks van zich laten horen.
Ava zorgde ervoor dat ze nooit ver van de telefoon was en ze had haar mobiel altijd bij zich. Het stoorde haar dat hij zo’n grote invloed op haar dagelijkse bezigheden had, zelfs nu ze zich had voorgenomen te doen alsof er niets aan de hand was. Overal waar ze zich begaf, voelde ze zijn aanwezigheid. Vooral het zwembad bracht de herinneringen aan hun samenzijn terug. Ze voelde hem op haar huid, in haar lichaam…
De plek op haar rug was bijna geheeld. Toch bleef ze met haar vingers over de oude wond gaan, terwijl ze beelden voor zich zag van Marc die zo heftig in haar stootte alsof hij zijn begeerte naar haar niet meer kon bedwingen. Ook haar borsten voelden gespannen aan, zozeer verlangde ze ernaar daar door hem te worden betast en gekust. Ze probeerde wanhopig al die emoties onder controle te houden.