Marc keek haar fronsend aan. ‘Doet het zóveel pijn, cara?’ vroeg hij op zachte toon.
Ze schudde hem met onnodige kracht van zich af. ‘Het gaat niet om mijn lip, verdorie!’ riep ze uit, boos op zichzelf omdat ze de controle over zichzelf verloor.
Zwijgend reikte hij haar een nette gestreken witte zakdoek aan. Met zijn donkere ogen bleef hij haar intens aankijken terwijl ze haar mond begon te deppen.
Ze was zich bewust van zijn onderzoekende blik. Toen ze klaar was, maakte ze een propje van de zakdoek. ‘Nee,’ zei ze toen hij de zakdoek weer wilde aannemen. ‘Hij moet gewassen worden. Dat doe ik wel.’
‘Dat is niet nodig,’ zei hij nukkig. ‘Je kunt hem weggooien, of aan het personeel geven. Je hoeft mijn was niet te doen, Ava.’
Maar ze hield het stukje stof stevig in haar vuist. Terwijl ze haar mond depte, had ze de heerlijke mannelijke geur geroken, en ze had besloten de zakdoek te houden. Dit was het enige wat zou achterblijven als hij dadelijk wegging. ‘Ik wil gaan slapen,’ zei ze zacht. Alle vechtlust vloeide uit haar lichaam. ‘Ik ben heel erg moe.’
Hij deed een stap achteruit en hield de deur voor haar open. ‘Ik breng je wel een slaapmutsje als je erin ligt. Warme melk met een scheutje cognac?’
Zonder iets te zeggen schudde ze haar hoofd. Haar blonde haren verspreidden een zalige geur die hem ernaar deden verlangen om zijn vingers door de zijdeachtige strengen te laten gaan.
‘Nee, dank je,’ zei ze. Ze liep langs hem naar de deur.
‘Ava?’
Als aan de grond genageld bleef ze staan. ‘Alsjeblieft, Marc… niet nu. Ik kan er niet meer tegen.’
Met een diepe zucht keek hij haar na terwijl ze de hal door liep. Aan het verre eind verdween ze in een van de slaapkamers. Waren dat echte tranen geweest? Hij voelde zich verwarder dan ooit…
Laat de volgende ochtend, toen Ava eindelijk beneden was, gaf Celeste haar de telefoon.
‘Het is uw zus,’ zei de huishoudster, haar hand op het spreekgedeelte.
Ava nam de telefoon aan en liep naar buiten het terras op om daar ongestoord te kunnen bellen. ‘Serena?’ vroeg ze toen ze buiten gehoorsafstand was. ‘Hoe is het, liefje?’
‘Is het waar?’ vroeg Serena geschokt, zonder enige inleiding. ‘Woon je bij Marc Castellano? Ben je zijn minnares?’
Ava ademde diep in. ‘Serena… ik wilde je bellen om het uit te leggen naar het was al laat en –’
‘Hoe zit dat?’ vroeg Serena. ‘Al die tijd heb je het niet over hem gehad. Ik dacht dat je een hekel aan hem had. Je zei dat het voorgoed over was tussen jullie.’
Ava wist dat ze voorzichtig moest zijn met wat ze haar zus vertelde. Toen ze het huwelijksaanzoek van Douglas had geaccepteerd, had ze net gedaan alsof haar gevoelens voor Marc waren veranderd door diens weigering zich te binden. Ze had niet gewild dat Serena zich nog schuldiger zou voelen dan ze al deed. En nu had haar zus al genoeg verdriet over het verlies van haar baby…
‘Serena, het is nogal ingewikkeld –’ begon ze.
‘Ben je met hem naar bed geweest?’
Ze wreef haar lippen over elkaar en voelde de pijnlijke bobbel op haar onderlip. ‘Nee,’ zei ze zuchtend. ‘Nog niet.’
‘Wat is er dan aan de hand?’ vroeg Serena weer. Haar stem klonk onnatuurlijk hoog. ‘De krant staat er vol mee. Alle artikelen zeggen hetzelfde, dat je je hebt verzoend met Marc. Hier staat zelfs dat…’ Er klonk geritsel van papier terwijl ze wild de bladzijden van de krant omsloeg. ‘…dat hij nu de eigenaar is van Douglas’ villa en bedrijf. Dat hij alles in handen heeft!’
‘Ja, dat klopt.’ Ze slikte moeizaam.
‘Hoelang weet je dit al?’
‘Eh… niet zo lang.’
‘Ava?’ Serena’s stem kraakte. ‘Dit is allemaal mijn schuld, hè? Als ik die stomme fouten in de boekhouding niet had gemaakt, was dit allemaal niet gebeurd. Ik voel me zo schuldig. Ik weet heel goed dat jij vijf jaar van je leven hebt vergooid, voor mij! Je zei altijd dat je het leuk vond om met Douglas getrouwd te zijn, vanwege het geld en de luxe, maar ik geloofde er niets van. Zo ben je niet, wat de bladen ook schrijven. O God, wat vreselijk dat Marc je probeert terug te pakken omdat –’
‘Nee!’ Ava’s stem klonk vastberaden. ‘Dit heeft niets te maken met jou of met het verleden.’ Ze hoopte dat dit leugentje om bestwil haar vergeven zou worden. ‘Marc… geeft nog steeds om me. Hij heeft al die tijd op me gewacht. We willen het nog een keer proberen samen. Vroeger waren we jong en koppig, maar dat is nu anders.’
‘Oké… Wat voel je voor hem?’ vroeg Serena na een korte stilte. ‘Was je al die jaren verliefd op hem?’