Ava sloeg haar ogen neer. ‘Het gaat al een tijdje niet zo goed met Serena,’ zei ze. ‘Ik denk niet dat dit een goede tijd is om haar te bezoeken.’
‘Het spijt me dat te horen,’ zei hij. ‘Is het ernstig?’
Ava keek hem aan. ‘Ze heeft de afgelopen paar jaar verschillende miskramen gehad,’ zei ze. ‘De laatste was tien dagen geleden. Ze was al vier maanden zwanger. Je kunt je vast wel voorstellen hoe traumatisch dat voor haar is.’
In zijn donkere ogen werd zijn medeleven met dit leed zichtbaar, wat het moeilijker voor Ava maakte om een hekel aan hem te blijven hebben. Het deed haar denken aan hoe lief hij altijd was geweest wanneer ze ziek was. De afgelopen vijf jaar had ze intens verlangd naar die liefdevolle aandacht…
‘Dat spijt me echt,’ zei hij gemeend. ‘Wat een vreselijk verlies voor haar en haar echtgenoot. Maar zou het haar niet juist goed doen als je weer langskwam?’
Ze sloeg haar armen over elkaar in een poging het pijnlijke kloppen van haar hart tegen te gaan. ‘Ik weet het niet… De vorige keer was ze er eigenlijk nog niet klaar voor. Ik kan Richard even bellen, kijken wat hij vindt, maar ik denk niet dat hij erop zit te wachten. Ze zijn allebei heel erg verdrietig. Het is zo’n teleurstelling voor ze.’
‘Ava, we moeten samen gezien worden, als stel. Niet alleen hier in Monte Carlo, maar ook tijdens zakenreizen,’ zei Marc op dringende toon.
‘Wat je bedoelt, Marc,’ zei ze cynisch, ‘is dat je me in de gaten wilt houden.’
Zijn kaak verstrakte alsof hij een bijtende opmerking binnen moest houden. ‘Ik betaal je om mijn minnares te zijn, Ava,’ zei hij na een korte gespannen stilte. ‘Dit hoort erbij. Trouwens, als Cole naar het buitenland ging, reisde je toch ook altijd braaf mee?’
‘Dat was anders,’ zei ze zonder na te denken.
Hij tilde gemaakt verbaasd een wenkbrauw op. ‘Hoezo?’
Ze sloeg haar ogen weer neer. ‘Douglas was heel ziek de laatste maanden van zijn leven,’ zei ze. ‘Hij had steeds meer hulp nodig bij het reizen.’
‘Dat vond je vast vreselijk om te doen,’ zei hij. ‘Dat was niet wat je voor ogen had gehad toen je met hem trouwde. Maar voor geld doe jij alles, nietwaar?’
Boos wierp ze hem een dreigende blik toe alvorens hem de rug toe te keren. ‘Ik hoop niet dat je verwacht dat ik jouw bezwete voorhoofd ga afvegen in de toekomst, want daar voel ik niets voor.’
Marcs handen balden zich onwillekeurig tot vuisten, en hij moest zich dwingen zijn vingers te ontspannen. Haar opstandigheid maakte hem woedend en wond hem tegelijkertijd enorm op. Ze was veel vuriger dan vroeger. Maar de zachte liefhebbende vrouw van toen was slechts een rol geweest die ze had aangenomen om hem te verleiden en in slaap te sussen, terwijl ze ondertussen achter zijn rug om haar duivelse plan met Cole kon smeden. De vrouw die hij nu voor zich zag, was de echte Ava McGuire: ijskoud, vechtlustig en woedend op hem omdat hij haar eindelijk onder de duim had gekregen.
Hij keek ernaar uit haar te temmen. In bed zou het nog steeds vuurwerk zijn, misschien wel meer dan ooit. Als ze bij hem in de buurt kwam, leek de lucht tussen hen elektrisch geladen. Haar lichaam oefende een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem uit, waar zijn bloed sneller van ging stromen. Hij moest zich inhouden om haar niet tegen de muur te duwen en zijn lust op alle mogelijke manieren op haar te botvieren om die pijnlijke druk in zijn onderlichaam te verlichten. Ook nu, op dit moment, werd hij zich gewaar van zijn mannelijkheid die groeide van begeerte.
‘Ik beloof je dat je mijn voorhoofd niet hoeft af te vegen, cara,’ zei hij. ‘Er zijn andere delen van mijn lichaam waarvan ik veel liever heb dat je er wat aandacht aan zou schenken.’
Ze keek hem over haar schouder aan. Haar grijsblauwe ogen glinsterden venijnig. ‘Je denkt dat ik alles ga doen wat jij wilt, hè?’ vroeg ze. ‘Maar ik ben geen speeltje waar je mee kunt doen waar je zin in hebt. Nooit geweest en dat zal ik ook nooit zijn.’
‘O, maar dat is niet waar, ma petite.’ Hij liep op haar af en pakte haar schouders vast. ‘Cole mocht zoveel met je spelen als hij wilde. En nu is het mijn beurt.’
De spanning in haar schouders werd merkbaar onder de zachte maar intense druk van zijn handen. ‘Ik ben van gedachten veranderd,’ zei ze vastberaden. ‘Ik wil twee keer zoveel geld.’
‘We hebben een prijs afgesproken, Ava,’ zei hij. ‘Meer ben je niet waard. Je bent per slot van rekening een afgelikte boterham.’
Ze perste haar lippen op elkaar en stak haar kin in de lucht. Tot zijn verbazing zag hij dat haar lip even trilde voordat ze zichzelf weer onder controle had. Omdat ze een paar keer met haar ogen knipperde, vroeg hij zich af of ze op het punt stond in huilen uit te barsten.