De oudere vrouw keek over Ava’s schouder en schraapte haar keel.‘Excusez-moi, Signor Castellano.’ Ze maakte een kleine buiging. ‘Ik ben nog niet helemaal klaar met uitpakken.’
‘C’est bien, Celeste. Je vais reposer,’ zei hij. ‘Bonsoir.’
‘Bonsoir,’ zei Celeste. Ze haalde samenzweerderig haar wenkbrauwen naar Ava op, terwijl ze langs haar de kamer uit liep.
‘Heb je er bezwaar tegen dat ik deze kamer neem?’ vroeg Marc.
‘Nee, helemaal niet,’ antwoordde Ava gemaakt nonchalant. ‘Het is jouw villa. Je mag slapen waar je wilt.’
In zijn ogen was een licht geamuseerde blik waarneembaar toen hij haar aankeek. ‘Nodig je me uit om bij jou te slapen?’
Verontwaardigd sloeg ze haar armen over elkaar. ‘Nee, dat doe ik niet.’
Hij liet zijn hand langzaam langs haar wang gaan en stopte vlak bij haar mond. Zijn wijsvinger liet hij rusten in het kleine kuiltje van haar mondhoek.
Ava beefde onder zijn aanraking. Ze hield haar adem in en voelde hoe haar lichaam langzaam naar hem toe bewoog, als aangetrokken door een magneet. Haar ogen waren neergeslagen om zijn blik te vermijden.
Marc legde echter een vinger onder haar kin en tilde haar hoofd op, zodat ze gedwongen werd hem aan te kijken. ‘Het verbaasde me dat jij hier niet sliep,’ zei hij. ‘Wanneer heb je het bed van je echtgenoot verlaten?’
Zou ze hem vertellen dat ze nooit in Douglas’ bed had geslapen? Zou hij haar geloven? Ze had het gevoel dat haar keel werd dichtgeknepen. Natuurlijk zou hij haar niet geloven. Douglas had erop gestaan dat ze voor de buitenwereld de schijn van een normaal huwelijk zouden ophouden. Er zou meer nodig zijn dan haar woord om alle beelden tegen te spreken die in de pers waren verschenen. Beelden waarop Douglas haar vol aanbidding aankeek, zijn arm om haar schouders geslagen. Het had haar ontzettend tegengestaan om zo verstrikt te raken in een web van leugens rond haar huwelijk, maar het had Serena geholpen. En dat was het enige wat werkelijk belangrijk was voor haar.
‘Op het eind was hij erg ziek,’ zei ze. ‘Maar we besloten al vrij in het begin om apart te slapen. Hij sliep slecht. Hij… Hij leed aan slapeloosheid.’
Marc liep weg, pakte een foto van Serena en Richard op hun trouwdag en bestudeerde deze aandachtig alvorens het lijstje weer terug te zetten. Daarna draaide hij zich weer naar Ava. Zijn gezicht was uitdrukkingsloos toen hij vroeg: ‘Wat vond je zus van je relatie met Cole?’
Ze deed haar best haar gezicht zo neutraal mogelijk te houden. ‘Serena is degene die ons aan elkaar heeft voorgesteld,’ zei ze. ‘Ze werkte voor Douglas in de boekhouding, op zijn kantoor in Londen.’
‘Het was dus een wervelende relatie.’
Hij maakte geen statement en stelde ook geen vraag, dus zweeg ze. Stilte leek de veiligste oplossing. Als ze niets zei, was er ook minder kans dat ze leugens moest vertellen waar ze later spijt van zou krijgen.
Hij wierp nog een blik op de trouwfoto voordat hij zich opnieuw tot haar richtte. ‘Je zus leeft een heel ander leven dan jij. En toch zijn jullie heel close, niet?’
‘We hebben zo onze momenten. Zoals alle zussen,’ zei ze. ‘Sinds de dood van onze moeder, beschouwt Serena me een beetje als haar ouder. Ik was negen en zij was twee jaar jonger. Maar dit weet je allemaal al. Ik heb je dit vijf jaar geleden ook verteld.’
Voor wat wel een eeuwigheid leek, keek hij haar zwijgend aan. Met zijn indringende blik leek hij in haar ogen op zoek naar de waarheid. ‘Ja, inderdaad,’ zei hij ten slotte. ‘Ik heb je toen verteld hoe jaloers ik op je was, weet je nog? Als enig kind heb ik mijn problemen altijd alleen moeten oplossen.’
Ze herinnerde zich goed hoezeer Marcs jeugd hem had getekend. Op de zeldzame keren dat hij er met haar over had gesproken, had ze duidelijk gevoeld hoe eenzaam hij geweest moest zijn als kleine jongen. Hoe verwarrend het was geweest om in totale onveiligheid te leven.
In het begin had ze gedacht dat zij de juiste vrouw was om zijn wonden te helen door de rest van zijn leven van hem te houden en hem te koesteren. Maar nu zag ze in dat hij van de ene doelloze relatie in de andere vluchtte, dat hij nooit lang genoeg bij iemand bleef om haar te leren vertrouwen en samen iets op te bouwen. Hoe tragisch…
‘Begin volgende week moet ik naar Londen,’ zei Marc. ‘Ik wil graag dat je met me meegaat. Dan kun je afspreken met je zus.’
Bezorgd fronste Ava opnieuw haar voorhoofd. Als Serena hen samen zag, zou ze onmiddellijk weten dat er iets aan de hand was. ‘Maar we zijn net terug uit Londen,’ wierp ze tegen. ‘Ik heb nog niet eens alles uitgepakt.’
‘Ik weet zeker dat je zus het fijn zal vinden je zo snel weer te zien,’ zei hij.